Αίνιγμα που διάβασα ή άκουσα (του Β. Π. Καραγιάννη)
“Τι είναι αυτό που Ελληνες το επέβαλλαν, το ανέχτηκαν οι ‘Ελληνες και το έδιωξαν οι Τούρκοι.»
Στο ενδιάμεσο αυτών των διαπιστώσεων- διαγνώσεων (μπορεί βιαστικών κι αδόκιμων) υπήρξαν πρόσωπα και τρόποι όπως και μικρές “παράνομες” συλλογικότητες (με έθελγαν πάντα τα πρόσωπα της Δημοκρατικής Αμυνας τότε) που διέψευδαν την καθολική “ανοχή” και όπως μπορούσαν το έδειχναν. Συνειδήσεις φορτισμένες κυρίως συναισθηματικά που δεν ανέχτηκαν την ευτέλεια των καραβανάδων και την υποτέλεια του ευρύτερου λαού.
Ενα τέτοιο πρόσωπο ήταν κι ο Κυριάκος Σιδηρόπουλος που εδώ και 30 χρόνια (2 Απριλίου 1988) κείται στη γη της κοινότητας Μαυροδενδρίου (μύρο το χώμα που τον σκέπασε και τον σκεπάζει ακόμα ότι η ευρυχωρία του κοιμητηρίου του χωριού δεν επιβάλλει ανακομιδήν) και 37ετής χάθηκε, αδόκητα, άδοξα, ανόητα. Φοιτητής χημείας στην Ιταλία (Καμερίνο) μετείχε του αντιδικτατορικού αγώνα εκεί μέχρι και θέμα έγινε στο Ιταλικό Κοινοβούλιο.
Τον θυμηθήκαμε με τον Λάκη Κρκλδ, Σάκη Κρλτ φίλοι και σύντροφοί εκείνο τον καιρό αλλά και μετέπειτα στην πολιτισμένη αριστερά ως βασικό στέλεχος και μέτοχο.
Τώρα, 30 χρόνια μετά, προσπαθώ να συγκινηθώ με την ενθύμισή του. Δεν το καταφέρνω. Ο χρόνος... Τον σφίγγω όμως στην απαλάμη μου πέτρα ζωγραφισμένη εκείνη τη μέρα κι αφήνομαι στην μουσική του Βιβάλντι (I MUSICI) από μια μεγάλη κασετίνα από πολλούς βινύλιους δίσκους που τη μεγάλη μέρα του, αγόρασα έτσι από αντίδραση στο αναπόδραστο. Να τον υπάρχω μέσα σ’ αυτούς. Μου τον φέρνει σαν ένα μακρινό απόηχο μουσικής αέρινης και εαρινής που “βαλτώνει” την ψυχή αλλά φουσκώνει τα δέντρα.
