Κόκκοι σκόνης [ Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης ]
Οι πιο πνιχτές ή κραυγαλέες ή ομιλούσες σιωπές λαλούν μες στο μυαλό μου μόνο μετά τις δύο.
Και δεν είναι τυχαίο που χρόνια τώρα διαθέτω τις εσκεμμένες αϋπνίες μου μπρος στην οθόνη του υπολογιστή. Τίκι τίκι ακούω να μου ψελλίζουν στίχους, συνθήματα και ιστορίες, που αιωρούνται για λίγο στο μυαλό μου σαν τους κόκκους σκόνης και ύστερα πάνε και επικάθονται στην επιφάνεια του άγραφου κειμένου. Αφού παιδιόθεν η απέχθειά μου, στα όρια σχεδόν της νευρωτικής εμμονής, απέναντι στην οικοκυρική καθαριότητα και την μικροαστική τάξη, ακόμη δε ανακαλώ με νοσταλγία τις τραυματισμένες καρδούλες και τα κοριτσίστικα ονόματα που σχημάτιζα με το χέρι στο σκονισμένο περβάζι του παιδικού μου παραθύρου.
πηγή: http://artinews.gr
