Ιδιωτικοί χρόνοι [Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης]

Συντάχθηκε στις 24 Ιουνίου 2018.

Έξω απ’ την πόλη αλλιώς γυρνάει ο χρόνος.

Με τα σπαρτά της γης, τον οίστρο των ζώων και τις φυλλοβολίες των δέντρων. Όταν πάλι τυχαίνει να πιάνουν δυνατοί παγετοί την άνοιξη ή παρατεταμένοι καύσωνες το φθινόπωρο μπορεί και να μη γυρνάει καθόλου. Ξέρω ορεινά χωριά που ’χουν κολλήσει στον εμφύλιο, άχρωμες κωμοπόλεις που είναι σκαλωμένες στη δεκαετία του ’80 κι ανθρώπους που ζουν στη χούντα ή στην ακμή της βυζαντινής αυτοκρατορίας ή στα χρόνια του Μ. Αλεξάνδρου.

Εγώ πάλι έχω την εντύπωση ότι ακινητώ μονίμως στα κυριακάτικα βράδια των παιδικών μου χρόνων. Η μάνα μου γριά γυναίκα, και ας είναι μόλις στα τριάντα εφτά της, έρχεται στο κρεβατάκι μου για να ελέγξει αν είμαι σκεπασμένος, αν έχω τα χεράκια έξω από το πάπλωμα και αν φοβάμαι τα σκοτάδια. Με το που σβήνει όμως πίσω τηςτο φως, προσηλώνω αμέσως τα μάτια στο ταβάνι.

Θε μου, ξανά σε κάτι άστεγα φαντάσματα θα προσφύγω για να ξορκίσω τις πιο πηχτές μοναξιές της νύχτας.

*Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, Η ιδιωτική μου αντωνυμία,

εκδ. Κίχλη, υπό έκδοση

http://artinews.gr