Έκτακτα στρατοδικεία [(Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης)]
Στα έκτακτα του παιδιατρικού κάποιου νοσοκομείου. Η Υρώ είναι ξανά κρυωμένη. Στην ουρά καμιά δεκαριά μικρά μαζί με τους γονείς τους. Μια βαριεστημένη νοσοκόμα καταρτίζει τον κατάλογο. Όνομα πατρός, όνομα μητρός; ρωτάει. Απαντάει ο ένας, απαντάει η άλλη. Τυπικά πράγματα. «Αγνώστου πατρός» λέει μια δεκαεξάχρονη αθίγγανη για το βρέφος που κρατάει στα χέρια της. Και βλέπω δέκα ζευγάρια μάτια, ανάμεσα στα οποία και το δικό μου, να την καρφώνουν. Ένας κύκλος σχηματίζεται αμέσως γύρω της, λες και ήταν έτοιμος από καιρό. Στη μέση αυτή κρεμασμένη, αγκαλιά με το παιδί της. Έστω και αργά, αντιλαμβάνομαι τι παίζει. Αποστρέφω το βλέμμα. Θέλω να απομακρυνθώ από τον κύκλο. Να σκύψω και να της φιλήσω το χέρι. Αλλά για άλλη μια φορά σωπαίνω. Μαθημένη άλλωστε αυτή. Δεν είπε τίποτα. Μόνο κοιτούσε δεξιά και αριστερά αμήχανη.
