Η καθεμέρα του [ Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης]
Θα βάλει το κοστούμι του με την ξεχειλωμένη φόδρα.
Θα κάνει κόμπο την ξεβαμμένη γραβάτα. Θα επιβιβαστεί στο λεωφορείο της γραμμής. Θα κατέβει τέσσερις στάσεις παρακάτω. Θα αρχίσει να κόβει βόλτες γύρω από το σούπερ μάρκετ. Θα συνεχίσει παρατηρώντας τους περαστικούς. Θα πλησιάσει τον κάδο απορριμμάτων. Θα βγάλει για να πετάξει μια σακούλα. Θα κάνει ότι κάτι του έπεσε. Θα εντοπίσει τα πεταμένα μαρούλια ή τις σάπιες πατάτες ή μια τρύπια συσκευασία καφέ. Θα μισογεμίσει τη σακούλα του. Θα κλείσει τον κάδο. Θα υποκριθεί τον ανήξερο μπροστά στους περαστικούς που θα υποκριθούν τους ανήξερους. Θα επιβιβαστεί στο λεωφορείο της γραμμής. Θα κατέβει τέσσερις στάσεις παρακάτω. Θα βηματίσει καμαρωτός στη γειτονιά του. Θα φτάσει σπίτι του. Θα ανοίξει την πόρτα για να μπει.
Μια επανάληψη η ζωή του, απ’ όταν απολύθηκε από τη δουλειά του. Με τις ίδιες ακριβώς ενέργειες, τις ίδιες ακριβώς σκέψεις και τις ίδιες ακριβώς σιωπές. Μόνο όταν ακουμπάει τη σακούλα του στο τραπέζι και νιώθει τα γόνατά του να λυγίζουν, ενώ κάθεται στην καρέκλα με τις παλάμες να σκεπάζουν το πρόσωπό του υπάρχει πάντα κάποια διαφορά. Τέσσερα χρόνια τώρα έχει αναπτύξει μια τεράστια γκάμα λυγμών. Κάθε μέρα δοκιμάζει κι έναν άλλον.
