Παράκληση για ενέργειες για την πρόληψη και την καταπολέμηση της ασχήμιας της πόλης μας (της Παρθένας Τσοκτουρίδου)
Το γλυπτό αυτό «πράμα» που κοσμεί την βόρεια είσοδο στην πόλη της Πτολεμαϊδας, με την πρώτη ματιά και παρατηρώντας το καλύτερα μάλλον κάνει τον θεατή να φωνάξει: «Πάει, ξεφύγαμε εντελώς».
Πραγματικά, είναι ένα «πράμα» που δεν τολμάς να το χαρακτηρίσεις έργο τέχνης, όπως βέβαια δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις ούτε τον καλλιτέχνη γι’ αυτό το τερατούργημα, αλλά ούτε και μπορείς να φανταστείς τι παράδοξη ιστορία κρύβεται πίσω απ’ αυτό.
Η κουλτούρα του, κατά την άποψή μου, δεν χαρακτηρίζεται απλά παράξενη, αλλά μάλλον αφύσικη και ακατάλληλη για δημόσια θέα. Απωθητική εικόνα κάποιου φοβερού όντος, τρομακτικού και ανατριχιαστικού μάλλον βλέπω, που μου προκαλεί εμετό, παράξενο γέλωτα, αναπάντητα ερωτήματα και εφιαλτικά σενάρια.
Τι μπορεί να πει δηλαδή ένας περιηγητής και πώς να χαρακτηρίσει το «πράμα» τούτο; Τι απεικονίζει; Τον Πτολεμαίο, τον στρατηγό του Μ. Αλεξάνδρου ή κάποιον σοφό της αρχαιότητας;…. Αδύνατον!
Κάποιον Μακεδονομάχο;…. Ούτε για πλάκα!
Κάποιον ήρωα του 1821 ή της Εθνικής Αντίστασης; …Ασφαλώς όχι!
Ε, τότε, τι; Κάποιον εκπρόσωπο ή θεότητα θρησκείας; (Κάποιος έγραψε με μπογιά και τον αριθμό 666 που γνωρίζουμε όλοι τι συμβολίζει ο αριθμός αυτός). Πάντως, αν όντως είναι κάποια αγνώστου φυσικά ταυτότητας θεότητα, σας παραπέμπω στα εξής λόγια του Κυρίου : ΄Έρχονται ημέραι και θέλω κάμει εκδίκησιν επί τα γλυπτά …».
Δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί «αισχύνη» για την πόλη της Πτολεμαϊδας το αχαρακτήριστο τούτο «πράμα», που σε κανέναν μα σε κανέναν δεν αρέσει ο αφηρημένος συμβολισμός του και προβληματίζει γενικώς για την συγκεκριμένη τοποθεσία που βρίσκεται.
Η αφηρημένη τέχνη πρέπει να έχει έναν πνευματικό χαρακτήρα και να μη αποτελεί αίσχος λόγω της απωθητικής της σύνθεσης και της άμορφης πλαστικότητάς της, αδιάφορο από ποιους καλλιτέχνες φιλοτεχνήθηκε.
Η αφηρημένη τέχνη είναι η τέχνη των σοφών, αλλά τούτο το αλλότριο «πράμα» που το χαρακτηρίζει η απομάκρυνση από την αισθητή πραγματικότητα, μόνο σοφό δεν μοιάζει και καμία σχέση δεν έχει με την τέχνη.
«Ο σκοπός της τέχνης είναι να δώσει στη ζωή σχήμα», μας είπε ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ και συμφωνώ απόλυτα με τη σκέψη του, όπως συμφωνώ και με τα λεγόμενα του Λέοντα Τολστόι: «Το να ισχυρίζεται κανείς ότι ένα έργο τέχνης είναι καλό, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να το κατανοήσουν, είναι σαν να λέει ότι ένα φαγητό είναι καλό, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να το φάνε».
…Κι επειδή κάποιοι μας το πάσαραν τούτο το «πράμα» …..κι εμείς… το φάγαμε, ομολογουμένως μας έκατσε και μας κάθεται στο στομάχι και ….δεν μπορούμε να το χωνέψουμε. Δεν μπορούμε να χωνέψουμε ότι αυτό το άσχημο «πράμα» είναι ο πολιτισμός μας.
Και δυστυχώς, δεν μπορούμε να το σώσουμε ούτε με μακιγιάζ, αλλά ούτε μπορούμε να φάμε και το μακιγιάζ του. Θα πρότεινα, λοιπόν, ως λύση να το θάψουμε δια παντός να το φάει το μαύρο χώμα να το ξεχάσουμε και να ησυχάσουμε από την ασχήμια του κι από τη φοβία που μας προκαλεί ειδικώς και γενικώς.
Γι’ αυτό, μία παράκληση δική μου και άλλων πολλών ανυπόγραφων πολιτών, παρακαλώ: Κάντε ενέργειες για την εξαφάνιση αυτού του «τερατουργήματος» τώρα και χωρίς καθυστέρηση, Δήμος, Εκκλησία και πολίτες!.... Γιατί; Επειδή η πρόληψη και η καταπολέμηση της ασχήμιας σώζει ψυχές και ζωές.
