Πάπαλα το Πόπολο (του Θανάση E. Παπαδημητρίου)
Όσο και να προσπαθείς κάποιες φορές να μη σκέφτεσαι και να μην εξοργίζεσαι με πράγματα και πρακτικές που βλέπεις καθημερινά γύρω σου,
το μόνο που καταφέρνεις τελικά είναι να «μαζεύεις» και κάποια στιγμή αυτό το «μάζεμα» να σε πνίγει, να σε μπουκώνει και πρέπει οπωσδήποτε να το πεις ή καλύτερα να το κραυγάσεις.
Αυτός ο πρόλογος είναι η απαρχή του ξεμπουκώματος που ακολουθεί.
Το ότι δε ζούμε σε νορμάλ εποχή είναι γνωστό, (η φυσιολογικότητα είναι μία άλλη μεγάλη κουβέντα – όχι της ώρας), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει τα κάθε λογής παπαγαλάκια να ξιφουλκούν ανεξέλεγκτα. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα και καμία εξουσιοδότηση, χρησιμοποιώντας έναν τίτλο και ένα επάγγελμα, να καθοδηγούν συνειδήσεις, να αποκρύπτουν την αλήθεια και ακόμη χειρότερα να ενσπείρουν μίσος και διχόνοια.
π.χ.1.: Από την αρχή που ανέλαβε η τωρινή κυβέρνηση είχε προμετωπίδα των εξαγγελιών της την κάθαρση της πολιτικής ζωής και τη γνωστοποίηση των πρακτικών, που οδήγησαν στην κατάρρευση της χώρας (τουλάχιστον των εγχώριων, χωρίς να υποτιμούμε τις εξωγενείς). Στα χρόνια που πέρασαν όλο και κάποια σκανδαλάκια και σκανδαλάρες (η κλιμάκωση είναι καθαρά ποσοτική) εμφανίσθηκαν και κάποιοι «κύριοι» οδηγήθηκαν στα σωφρονιστικά ιδρύματα με τις χειροπέδες καλυπτόμενες με χαρτοφύλακες, σακάκια ή μπουφάν.
Τις τελευταίες μέρες «σκάσαν» ή μάλλον έλαμψαν τα ανδραγαθήματα των Αρίστων των κυβερνήσεων που έδρασαν κυριολεκτικά ακόμη και στις απαρχές της κρίσης.
Κάτι διορισμοί, κάτι ξεπουλήματα νοσοκομείων, που από ευαγή ιδρύματα είχαν γίνει τσιφλίκια, κάτι κτισμένα αρχεία που ποιος ξέρει τι Αριστεία περιλαμβάνουν, κάτι στρατιωτικές προμήθειες που μας στοίχισαν τον κούκο αηδόνι, κάτι φάρμακα που ήταν φαρμάκι και σε όλα αυτά να και τα δανεικά και αγύριστα των κομμάτων της τότε εξουσίας, που, θεωρώντας μαγαζάκι τους το κράτος, απομυζούσαν κατά βούλησιν.
Ονόματα υπουργών, μεγαλοστελεχών ακόμα και αρχηγών κομμάτων (θαυμαστών του Βολταίρου προσωπικά ή των ακινήτων του) περιφέρονται και ίπτανται ωσάν πνεύματα που ζητούν δικαίωση(;).
Σε όλον αυτό τον ορυμαγδό των αποκαλύψεων, τα κανάλια, και οι υπηρετούντες σε αυτά «δημοσιογράφοι» των εφοπλιστάδων, των εργολάβων, των διακινητών και άλλων καλόπαιδων, αγρόν ηγόραζαν.
Βλέποντας τα βραδινά δελτία, από όλον αυτόν τον κουρνιαχτό των σκανδάλων, τίποτε δεν σκιάζει την ησυχία των τηλεθεατών. Κάποια από αυτά μπορεί να κάνουν και καμιά αναφορά, έτσι για το ξεστραβίζειν , αλλά γενικά μιλάμε για κανονική ειδησεογραφική συγκάλυψη.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις εφημερίδες, αφού οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιοι κέρβεροι της ανομίας, τις ελέγχουν.
Εντάξει, δεν είμαστε και πρόβατα επί σφαγή, πολλοί, νεώτεροι σε ηλικία ή που έχουν κάποια ευχέρεια με τις τεχνολογίες, θα ενημερωθούν από το διαδίκτυο (αυτό ακόμη δεν έχει μαρινακοποιηθεί), αλλά πολλοί έχουν σα μοναδική πηγή ενημέρωσής τους την τηλεόραση, οπότε… πάπαλα το πόπολο.
π.χ.2.: Και ερχόμαστε και στα κοντοχωριανά μας. Στην ελληνική επαρχία έχουμε το φαινόμενο οι επαγγελματίες δημοσιογραφούντες να έχουν τουπέ αντιστρόφως ανάλογο των αμοιβών τους, σε σχέση με τους συναδέλφους τους στο κέντρο. Λύνουν και δένουν ή έτσι χαριεντιζόμενοι νομίζουν.
Πρόσφατα ένας τέτοιος τύπος, που βγάζει κάθε τόσο βιντεοσκοπημένη ημερήσια διαταγή, μας είπε λίγο- πολύ ότι: επειδή δεν έχει εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και στις ΜΚΟ δεν πρέπει να εγκατασταθούν πρόσφυγες σε κάποιο στρατόπεδο της Νεάπολης.
Και ποιος του ζήτησε τη δική του γνώμη, τη δική του ιδεοληψία, τη δική του αΔέξια προπαγάνδα; Δεν είμαι εγώ αυτός που θα του υποδείξω πώς να κάνει τη δουλειά του, δεν είμαι εγώ αυτός που θα του επισημάνω (σιγά μη δεν το κάνω) ότι δουλειά του δημοσιογράφου είναι να καταδεικνύει τα γεγονότα και ακόμη να εκφέρει την άποψή του, τεκμηριωμένη και βασιζόμενη πάντα σε επιχειρήματα και όχι να προσπαθεί να καθοδηγήσει τον κόσμο. Λίγη υπευθυνότητα δε βλάπτει.
Ουφ, ξεμπούκωσα κάπως!
Υ.Γ.1.: Τώρα που θα ανοίξουνε θέσεις στο Δημόσιο, με την αποχώρηση των παπάδων, ελπίζω ο σύντροφος Πολάκης να προκηρύξει πολλές θέσεις γιατρών και μάλιστα του προτείνω και νέες ειδικότητες, όπως: Συνειδησιολόγων, Δημοσιογραφολόγων, Ηθικολόγων, Ενημερωσιολόγων και μην ξεχνάμε τους Παπαρολόγους!
Υ.Γ.2.: Καλό είναι να διευκρινίσω ότι το ανωτέρω «ξεμπούκωμα» δεν συμπεριλαμβάνει το σύνολο του σιναφιού, υπάρχουν πάρα πολλοί –οι περισσότεροι- δημοσιογράφοι που τιμούν το επάγγελμά και την ιδιότητά τους.
ΣΚ (σκέψη) 1.: Άντε να δούμε τώρα ποιος δημοσιογράφος θα δημοσιεύσει αυτό το κείμενο.
