Βολικές σιωπές [ Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης ]
Δεν ξέρω αν τα ’μαθες, συνάδελφε, τα νέα. Βγαίνουν ονόματα, φωτογραφίες απ’ τις τάξεις.
Κάποια έκτακτα στρατοδικεία εκφωνούν ήδη τις καταδικαστικές τους αποφάσεις: ανθέλλην, αριστεροφασίστας, άπλυτος, αναρχοκομούνι. Ξέρω ότι σφίγγεις τα δόντια και κάνεις υπομονή. Μετά τον εμφύλιο, μπορούσες τουλάχιστον να ελπίζεις στην ΕΔΑ, στο 114, στις διαδηλώσεις για τα Ιουλιανά, στο Πολυτεχνείο, στον Κουμή, στην Κανελοπούλου και στον Τεμπονέρα. Έχεις εξάλλου αύριο μάθημα, απ’ όσο γνωρίζω τελειώνεις τον Επιτάφιο, στην Αντιγόνη ετοιμάζεσαι από βδομάδα επιτέλους για να μπεις. Μην παραλείψεις να τους πεις για την έγερση των νέων απέναντι στην αυταρχική εξουσία. Με ρητορικά σχήματα, ένταση φωνής και ελεγχόμενο συναισθηματικό χρωματισμό. Μόνο φρόντισε το βλέμμα σου να αποστρέψεις από τα θρανία τους. Κάποιους αγκυλωτούς σταυρούς ίσως και να ’βρεις εκεί ζωγραφισμένους. Έτσι είναι, συνάδελφε, και μην αυταπατάσαι. Κανένας εμφύλιος εδώ δεν έχει τελειώσει – ούτε καν ξεκίνησε ακόμα. Στη δημοκρατία της Βαϊμάρης είμαστε ακόμη. Επίκεινται πραξικοπήματα, ανατροπές, το πρόγραμμα T4, η νύχτα των κρυστάλλων, Ανάφες, Γαύδοι, Ακροναυπλίες και εισβολές στην Πολωνία. Συνάδελφε, δεν το ’χεις καταλάβει ακόμη; Κάποια κρεματόρια ελλοχεύουν στις δικές σου τις σιωπές, κάποια ολοκαυτώματα υποθάλπουν οι δικοί σου φόβοι.
