«Το δύσκολο» (της Βιολέττας Μπούσιου)
«Το δύσκολο»: «Όπως και αν έρθουν τα πράγματα, όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες, πάντα μπορεί κανείς να ερωτεύεται.
Το δύσκολο είναι ν' αγαπάς».
Αυτό το ποίημα -που έγραψε για τον έρωτα- επέλεξε να μοιραστεί χθες με το κοινό του ο Τίτος Πατρίκιος λίγο πριν το τέλος της τιμητικής εκδήλωσης προς το πρόσωπό του, στην Κοβεντάρειο Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης.
Και επειδή απήγγειλε τους στίχους του σχεδόν βιαστικά, από διάκριση για το πεπερασμένο του χρόνου, στ’ αυτιά μου έφτασαν σαν πατρική συμβουλή, σαν πινακίδα στο δρόμο για την ανθρώπινη ευτυχία.
Ξεκίνησε την ομιλία του, επίσης, με μια συμβουλή: «Nη μην καβαλήσουμε ποτέ καλάμι, γιατί δεν θα βρούμε που να παρκάρουμε…» Κι ενώ αναρωτιόμουν -μέσα μου- γιατί επέλεξε αυτή την έκφραση αφού το καλάμι στηρίζεται όρθιο και δεν πιάνει τόπο, συνειδητοποίησα, ξαφνικά, πως είμαστε τόσοι πολλοί οι αλαζόνες που και όρθιοι δημιουργούμε συνωστισμό.
Συνέχισε με το ποίημα του: «Κανένας στίχος δεν ανατρέπει καθεστώτα. Κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες…» για να καταλήξει: «Οι στίχοι δεν ανατρέπουν καθεστώτα, αντέχουν όμως στο χρόνο περισσότερο από τα καθεστώτα.»
Δάκρυσα με τον τελευταίο του στίχο: «Ο Τίτος αποχαιρετά τη Ρένα.»
«Πώς γίνεται να μη χαθεί, η θέρμη του χεριού της απ’ το χέρι μου, πώς γίνεται να μείνει ως την αιωνιότητα ο τελευταίος μας αποχαιρετισμός, όπως μένει στ’ ανάγλυφα του Κεραμικού; Σήμερα πια δεν φτιάχνονται τέτοια ανάγλυφα, όμως σε μένα φτάνει που γράφω στο χαρτί όπως χαράζανε παλιά στην πέτρα, Ο Τίτος αποχαιρετά τη Ρένα.»
Κλείνοντας, αισθάνομαι την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Τίτο Πατρίκιο για όσα διαχρονικά μας δίνει -με την ποίηση και το ήθος του- και να του ευχηθώ από καρδιάς: «Καλά Χριστούγεννα και Καλή Πρωτοχρονιά.»
