Ασβέστης (του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη)
Πενήντα ασυνόδευτα παιδιά, μοιρασμένα σε όλα τα σχολεία της πόλης. Εφτά ανάμεσά τους αναλογούν και στο δικό μας λύκειο. Παίρνουν την τσάντα, βάζουν τα βιβλία και έρχονται.
Πιο πολύ για να ’χουν κάτι να κάνουν. Πολύ μακριά απ’ το αστικό κέντρο η μονάδα που τους φιλοξενεί, μόνο το συρματόπλεγμα της λείπει. Πριν μερικές μέρες βρήκαμε τους τοίχους της εξωτερικής περίφραξης γεμάτους με συνθήματα εναντίον τους. Σαν να στένεψε απότομα ο αύλειος χώρος και ο διάδρομος και οι σκάλες και οι αίθουσες διδασκαλίας.
Τη μέρα εκείνη ο Καιόμενος του Σινόπουλου αρνήθηκε να αυτοπυρποληθεί, η Αντιγόνη αμέλησε να καλέσει έξω απ’ το ανάκτορο την Ισμήνη, η Ρήνη έβρισκε όλο δικαιολογίες για να μην εγκαταλείψει τον Ανδρέα και ο Αλέξιος Στρατηγόπουλος δεν ξεκουνιόταν για να απελευθερώσει την Κωνσταντινούπολη από τους Σταυροφόρους. Το άλλο πρωί ο τοίχος με τα μαύρα ξερατά ήταν πέρα ως πέρα καλυμμένος απ’ το λευκό του ασβέστη, της αγνότητας και της θλίψης. Είπαν ότι το απόγευμα ήρθαν υπάλληλοι του δήμου.
Αλλά εγώ απ’ την πλευρά μου είμαι σίγουρος ότι ο Καιόμενος, η Αντιγόνη, η Ρήνη και ο Στρατηγόπουλος ξάσπριζαν ολονυχτίς με τα πινέλα, τα ρολά και τις βούρτσες τους, μπας και καταφέρουν να διώξουνε απ’ το σπίτι τους αυτό το τερατώδες άγος.
