Για τον Γεράσιμο Βώκο [ της Μαρίας Τσαρτσιανίδου ]

Συντάχθηκε στις 15 Απριλίου 2019.

Ο Γεράσιμος Βώκος μας έμαθε να σκεφτόμαστε, να ακούμε, να μιλάμε δυνατά και να μην φοβόμαστε για όσα θα πούμε, για όσα νιώθουμε.

Η συνάντηση μαζί του - γιατί όπως έλεγε κι εκείνος "η ζωή μας είναι συναντήσεις" - και η μεγάλη μας τύχη να τον έχουμε καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών ήταν κάτι τόσο ξεχωριστό. Το μάθημα του δεν έμοιαζε με κανένα άλλο της σχολής. Έκανε δύο μαθήματα, ένα στο πρώτο εξάμηνο και ένα στο τελευταίο. Όμως πολλοί από εμάς, κάθε εξάμηνο, μια φορά την εβδομάδα, για όλα τα χρόνια των σπουδών, πηγαίναμε και τον παρακολουθούσαμε. Στο πρώτο έτος μας δίδαξε Σπινόζα. Τότε άνοιξε ένας καινούργιος κόσμος μπροστά μου. Ήταν συναρπαστικό. Και θυμάμαι τότε είχα πει στους δικούς μου ανθρώπους ότι αυτή είναι η σχολή που έψαχνα και ότι είναι ευτυχία να βρίσκεις αυτό που ψάχνεις. Μόλις είχα μπει στο Τμήμα κι όσα είχα στο μυαλό μου και προσπαθούσα να εξηγήσω, ο Βώκος τα ξεκλείδωσε. Κάναμε λέξεις την σκέψη μας. Μιλούσαμε ανοιχτά για τα θέλω μας, τους έρωτες μας, τους ανθρώπους που μας καθόριζαν, για τους γονείς μας. Ήταν σοκαριστικό πολλες φορες ότι κατά τη διάρκεια του μαθήματος αντιλαμβανόμασταν είτε από εκείνον, είτε διαβάζοντας μας από τον Φρόυντ και το σπουδαίο έργο του "Πολιτισμος πηγή δυστυχίας" για ποιον λόγο ζούμε με τον Α' ή τον Β' τρόπο. Γιατί δημιουργούμε κι επιλέγουμε και αν τελικά το κάνουμε κι αυτό. Δεν ήταν εύκολη η διαπίστωση του τι ζεις, χρειαζόταν αντοχή και επιμονή να συνομιλείς για όλο σου το είναι. 
Και ο Βώκος αυτό έκανε. Έβαλε μέσα στο πανεπιστήμιο το Εγώ των φοιτητών του. Μας έδωσε χώρο, βήμα κι όλη του γνώση. Για να πει, να ακούσει, να κατανοήσει κι εκείνος εμάς, να οδηγήσει κάπου πιο πέρα την σκέψη του.