Νέα επιστολή της υποψήφιας δημοτικού συμβούλου Κεσκιλίδου Χρυσούλας - "Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ"

Συντάχθηκε στις 22 Μαΐου 2019.

Πρώτη φορά ενεργητική στα κοινά, υποψήφια δημοτική σύμβουλος.

Επαφές με συγγενείς, με γείτονες παλιούς και νέους, με χωριανούς, φίλους από παλιά, από διάφορους κύκλους και δραστηριότητες.

Όμορφες στιγμές που χαρήκαμε την εκτίμηση και την αγάπη μεταξύ μας και το χάρηκα λίγο πιο πολύ, για έναν λόγο που δεν πολύ καταλαβαίνω, με ανθρώπους που έχουν διαφορετική ιδεολογική τοποθέτηση από μένα και κάποιοι μάλιστα συμμετέχουν και σε άλλους συνδυασμούς και τους εύχομαι καλή επιτυχία.

Άλλες πάλι φορές ψυχρολουσία από το <<δεν μπορώ, έχω υποχρέωση στον τάδε>>( γιατί απλά έκανε την δουλειά του), άλλοι με παράπονο στο βλέμμα, σαν να σου λένε θέλω αλλά δεν γίνεται. Άλλοι, ευτυχώς λίγοι, σε κοιτάνε με ένα βλοσυρό βλέμμα ανεξήγητο, και ούτε λόγος για συζήτηση μεταξύ μας. Κάτι σαν εχθροί χωρίς κοινή γλώσσα. Και πρέπει να δώσω μια εξήγηση γι’ αυτά, γιατί τουλάχιστον όσους γνωρίζω κάπως καλύτερα, είναι καλοί άνθρωποι, καλοί οικογενειάρχες, φιλότιμα άτομα και δεν νομίζω να θέλουν την αδικία και το κακό κανενός, έτσι στα καλά καθούμενα, κι ας αισθανόμουνα εγώ ότι η συμπεριφορά τους με αδικεί. Αναρωτήθηκα μήπως άθελά μου δεν κάνω κάτι καλά εγώ ή ο συνδυασμός που συμμετέχω. Κάθισα και σκέφτηκα μία μία τις περιπτώσεις αυτές. Συνδύασα και άλλα φαινομενικά ασύνδετα γεγονότα, πληροφορίες και γνώσεις, και ξαναανακάλυψα την Αμερική!

Όλοι σχεδόν όπου κι αν μένουν όπου κι αν εργάζονται, έχουν άμεσα ή έμμεσα, μία πολιτική σχέση με κάποιον τοπικό παράγοντα μιας κυβερνητικής παράταξης, που είναι σε επαφή με κάποιον πιο πάνω. Και τελικά, κυρίως μέσω των βουλευτών, καταλήγει η πυραμίδα στην κορυφή του κάθε κυβερνητικού κόμματος. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Όλοι οι πολίτες έχουν μια ιδεολογία και δικαιούνται, και έτσι πρέπει, να έχουν μια σχέση είτε χαλαρή είτε πιο τυπική με κάποια πολιτική ομάδα.

Τί γίνεται όμως όταν αυτή η πολιτική πυραμίδα εξουσίας υποκαθιστά τον κρατικό μηχανισμό, ευνοεί τους δικούς της και δυσκολεύει τους άλλους;

Δημιουργείτε ένα πρότυπο ανθρώπου <<ημέτερου>> ή <<δικού μας παιδιού>>, που στην πιο καθαρόαιμη μορφή του, βλέπει τους πολιτικούς αντιπάλους σαν προσωπικούς εχθρούς. Οφείλει να τους μισεί και πρέπει με κάθε τρόπο να τους εμποδίσει να καταλάβουν την εξουσία. Δεν ακούει και δεν βλέπει τίποτε πέρα από αυτά που του λένε οι ανώτεροι από αυτόν στην ιεραρχία. Το κύριο προσόν που χρειάζεται να έχει, είναι πίστη και υπακοή. Ουσιαστικές συζητήσεις με αντιπάλους, σκέψεις και ιδέες, δημιουργούν αμφισβήτηση, γι’ αυτό είναι επικίνδυνες και ανεπιθύμητες.

Κυβερνητικές επιτυχίες των <<άλλων>>, που ωφελούν το σύνολο, πρέπει να εμποδίζονται, να συκοφαντούνται, να καταστρέφονται γιατί τους εδραιώνουν στην εξουσία και αυτό είναι συμφορά. Ότι κι αν κάνουν οι δικοί μας πίσω από το παραβάν της εξουσίας, ακόμα κι αν είναι παράνομο και επιζήμιο για το σύνολο, εμείς πρέπει να το αποκρύπτουμε ή να το δικαιολογούμε και να το υποστηρίζουμε με αδιαλλαξία για να μην κερδίσει έδαφος η αντίπαλη πλευρά. Έτσι θα έρθει η στιγμή που θα ωφεληθούμε, θα γίνει η δουλειά μας. Θα μπούμε σε κάποια δημόσια ή ιδιωτική θέση εργασίας. Θα εξελιχτούμε στην επαγγελματική μας ιεραρχία. Θα πάρουμε εργολαβία το δημόσιο έργο και την επιδότηση. Θα κερδίσουμε κάτι που κανονικά δικαιούμασταν αλλά μας το στερούσαν οι <<άλλοι>>, αδικώντας μας. Κι αν αδικήσουμε εμείς κάποιους άλλους, δεν έχουμε να χάσουμε και τίποτε. Δεν διεκδικούμε ούτε την συμπάθεια ούτε την αγάπη τους. Κι αν πάλι κάποιος πιο <<δικός μας>> πάρει αυτός το όφελος που προσδοκούσαμε, πάλι τους <<άλλους>> θα κατηγορήσουμε, γιατί δεν μας άφησαν αρκετό χρόνο να έρθει και η σειρά μας.

Με τέτοια νοοτροπία και εδώ που βρισκόμαστε <<Ευχαριστώ!>> να λέμε.

Η νοοτροπία όμως δεν είναι κάτι τυχαίο και μοιραίο. Δημιουργείτε και καλλιεργείτε αδιάκοπα από την ηγεσία μιας χώρας. Ανάλογα με τους στόχους που έχει, διαμορφώνει και τους ανθρώπους που χρειάζεται.

Αν σκοπός της είναι να λυμαίνεται την εξουσία και το δημόσιο ταμείο για εύκολο κέρδος για τον εαυτό της και τον μηχανισμό της, τότε χρειάζεται ανθρώπους πιστούς και υπάκουους που δεν σκέφτονται και δεν κρίνουν. Ομαδοποιημένους και φανατισμένους που δεν συνομιλούν. Μια κοινωνία σε τέλμα, με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα μείνουν για πάντα έτσι. (Σε μια παγκόσμια πραγματικότητα που αλλάζει συνεχώς). Προεκλογικά προγράμματα που για τον πολύ κόσμο συνοψίζονται στο <<Να βγούμε εμείς, για να μην βγούνε οι άλλοι>>. Σχεδιασμό μέχρι τις επόμενες εκλογές με μοναδικό σκοπό την επανεκλογή με φωνές, βρισιές και ασχήμιες, απέναντι στους πολιτικούς αντιπάλους.

Δεν υπάρχει καλύτερος δάσκαλος αυτής της νοοτροπίας από το πελατειακό κράτος. Από την τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι τα υπουργεία και την κυβέρνηση διδάσκει . Από την ατέλεια του δρόμου έξω από το σπίτι σου, από την δουλειά σου μέχρι την υγεία και την ασφάλεια της χώρας, βρίσκεται δίπλα σου, έτοιμο να δράσει άμεσα και αποτελεσματικά. Το μόνο που ζητάει είναι να γίνεις <<δικός του>>.

Πρέπει να είσαι πολύ δύστροπος, στριμμένο άντερο που λένε για να μην ενδώσεις στην πρακτικότητα αυτού του μηχανισμού. Αλλιώς κάνεις γραπτή αίτηση, παίρνεις αριθμό πρωτοκόλλου και περιμένεις δέκα χρόνια και ακόμα…

Διαφορετικά αν μια ηγεσία θέλει η κοινωνία να παράγει καλά και περιζήτητα προϊόντα . Να εφευρίσκει συνεχώς καλύτερα εργαλεία. Να οργανώνεται και να αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο τους πόρους της και τους ανθρώπους της. Να προγραμματίζει για δεκαετίες μπροστά και να προχωράει βήμα-βήμα, με έλεγχο και συνέπεια. Τότε χρειάζεται ανθρώπους που σκέφτονται, που έχουν κρίση, που δίνουν ιδέες, που συνομιλούν, που συνεργάζονται, που δημιουργούν. Που εκτιμούν ο ένας τον άλλον για την προσφορά του,( και όχι για τα λεφτά του ή τον μπάρμπα του στην Κορώνη) κι ας μην ταυτίζονται ιδεολογικά. Που έχουν αυτήν την εκτίμηση, πολύτιμη χαρά μεσ’ την ψυχή τους και δεν θέλουν να την χάσουν για χατίρι κανενός πονηρού. Που η επιτυχία του ενός είναι επιτυχία για όλους και πρόκληση να γίνουν όλοι καλύτεροι. Που θέλουν η εργατικότητα και η εφευρετικότητα να αμείβονται υλικά μα πιο πολύ ηθικά. Που θεωρούν την κατ’ εξαίρεση εύνοια, ατιμία, αντιπαραγωγική και κακό παράδειγμα.

Κι αν κάποιος βλέπει σ’ αυτά ουτοπίες, ας σκεφτεί τις πιο ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες , με τους πιο ικανοποιημένους πολίτες. Υποκλίνονται στην πρωτοποριακή σκέψη και πράξη και προοδεύουν. Και οι άνθρωποί μας που φεύγουν μετανάστες, σε τέτοιες χώρες πηγαίνουν.

Ας κάνουμε κι εμείς αυτήν την καλή επιλογή στην λειτουργία του δήμου μας και την τοπική κοινωνία. Την ωραία επιλογή, με την κυριολεξία της λέξης. Είναι η ώρα της να γίνει. Και να δώσουμε το μήνυμα και στους άλλους, και στην όποια κυβέρνηση και αντιπολίτευση της χώρας.

Ευχαριστώ!

Κεσκιλίδου Χρυσούλα

Υποψήφια δημοτική σύμβουλος στο κεντρικό Πτολεμαΐδας με τον συνδυασμό <<ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ>>, με υποψήφιο δήμαρχο τον ΚΟΚΚΙΝΙΔΗ ΣΤΑΘΗ.

www.ptolemaida.tv - www.kozani.tv