Ο τρόπος που θα επιλέξουμε να αντιμετωπίσουμε την ανεργία αποτελεί χρέος απέναντι στα δικά μας παιδιά (της Μαρίας Γκίνου)
Η εκλογική αναμέτρηση του 2019 βρίσκει την πόλη με το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας των τελευταίων χρόνων. Μπορεί όμως η ανεργία να αντιμετωπιστεί με παλαιού τύπου πρακτικές
, όπου η πατρική φιγούρα της εξουσίας διανέμει θέσεις εργασίας και λύνει πάσης φύσεως προβλήματα μέσω προσβάσεων και γνωριμιών?
Αρχικά, είναι αφελές κανείς να πιστεύει τέτοιου είδους υποσχέσεις. Αλλά, ακόμα και στον περιορισμένο βαθμό που κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί , συνιστά αήθη τακτική, αφού οι αδιαφανείς προσλήψεις γίνονται πάντα σε βάρος κάποιων άλλων. Όμως, αυτός ο κάποιος άλλος μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε από εμάς, και ακόμα χειρότερα, τα ίδια τα παιδιά μας.
Μήπως αυτό που απαιτείται είναι ενώσεις και σχηματισμοί που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, αξιοποιώντας το παραγωγικό δυναμικό της πόλης μας και της κάθε μιας κοινότητας ξεχωριστά που την πλαισιώνει?
Μήπως έχουμε χρέος, αυτό που ζήσαμε εμείς ως νέοι , την περίοδο που ψάχναμε δουλειά, τότε δηλαδή που αν δεν υπήρχε ο γραπτός διαγωνισμός ΑΣΕΠ κανένας μη συστημικός δε θα είχε προσληφθεί στο Δημόσιο, να μην το ζήσουνε και τα παιδιά μας, αυτά τα λίγα που τόλμησαν να γυρίσουν στον τόπο τους? Γιατί ίσως διαφορετικά να τους δώσουμε εμείς την τελευταία ώθηση για τον ξενιτεμό….
ΜΑΡΙΑ Κ. ΓΚΙΝΟΥ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ
