Ο θεατρογράφος Βουκολος (Ποίηση της Παρθένας Τσοκτουρίδου)
Η καλπασμένη βουβαλοσύνη του δυσκίνητη και δύσμορφη
στα τσαμπιά του δίπρακτου για πολυσέλιδο πολιτισμό του
μα τα μάζευε ο δόλιος ένα – ένα μ’ υπομονή κι επιμελώς
ως φαρμακευτικά βότανα στα παράσιτα της αμορφωσιάς του
άλλα όντως ζιζάνια, άγρια και βλαβερά στις ώρες της γραφής του
μα και άλλα μαγικά κι ερωτικά στις αμφίρροπες ταλαντεύσεις του
τα μελετούσε ασύστολα και αντιφατικά επί ώρες, μέρες και νύχτες
στις διαλλειματικές αργίες και εορτές της βοσκαρίας του
τα στόλιζε διφθογγίζοντας στις μουγκές σκέψεις της ρητορικής του
απλανής, αμίλητος, εχέμυθος, κρυψίνους, ανθεκτικός
άχαρος βουκόλος στην σκληρή του ποιμενική ζωή
ασκητής στη φανερή βούληση και στον άρρυθμο παραλογισμό
έντιμος βουλκάνος στις διεφθαρμένες παραβάσεις και στ’ άδικο
μειδιούσε δογματικά κι αινιγματικά στην υπερβολική δύναμη
των δήθεν αρχόντων και των δοκιμαστικών καθεστώτων
στροβιλιζόμενος στο «δρακόντειο» γελαδομάντρι του
με τις σάλπιγγες της παραδοσιακής μούσας και παράδοσης
βαπτισμένος καθόλα ως «ο λαϊκός» και «ο μη κομψός»
κοιλοπονούσε στις σκληροτράχηλες βουνοποριές των ορέων του
και στ’ ανθρωπόμορφα κορφοβούνια του χιονιά και της κάψας
ανάμεσα στις μεγάλες σβουνιές και στα σαπισμένα βούρλα
βουρλίζοντας τις τρικυμίες της λυσσαλέας τρέλας του
δέρνοντας τ’ αρμεγμένα γάλατα στα παραγόμενα βουτυρόλιπα
βραβεύσιμος στους κόλπους της αρετής και της αφέλειας
νυχτωμένος βαθιά στους δρόμους του δρυμού της κακίας
βραδυπόρος στην αξιόποινη δόξα και στον αιωρούμενο πλούτο
βράχος στις άνοστες καταχρήσεις και στις νόθες πορείες.
Μα ήρθε καιρός που τα τσαμπιά ωρίμασαν και έσκασαν
στα βροχοτόπια, στα βοσκοτόπια και στα βραχορέματα
έβρεξαν οι βωμολόχες λέξεις τον τόπο μ’ άπλετο λαϊκό φορτίο
και ζυμώθηκαν σε γαλατσιδόχαρτα – πολλά χαρτιά -
από τις μύχιες σκέψεις των γαλαντόμων προγόνων του
που βολόδερναν στο νου και οικοδομούσαν με την παράδοση
σπυρί – σπυρί τις άδολες και παρορμητικές σκέψεις του
κτισμένες για θυσία στο βωμό της τέχνης και του θεάτρου
με σχήματα λόγου γόνιμα, μαγνητικά, δραματικά μα και κωμικά
που ημέρεψαν γαληνά τη μνήμη και την παλλόμενη νοσταλγία
των ανελέητων καταστροφών, των μαρτυρικών παθών
και των βάναυσων, βίαιων, απάνθρωπων γενοκτονιών
σκορπίστηκαν σφοδρά στο απέραντο και πολύπαθο σύμπαν
γαλακτερές, με χυμώδεις εντάσεις και δυναμική καυστικότητα
συγκινητικά συνεπαρμένες από το αρχαιότροπο ξεκλείδωμα
της αρμονικής λύρας της μυθικής φιγούρας του διεγέρτη Ορφέα
εξυμνώντας την υπέροχη δύναμη του ξακουστού μαγέματος
της θεϊκής και ανεξήγητης δύναμης της ποντιακής μούσας
που ταυτίζεται με το δυνατό φως του ηγέτη Ήλιου
που κάνει όλα τα έμψυχα όντα του εθελόδουλου πλανήτη
να στρέφονται ταχέως στους δικούς μας ουρανούς,
τους ελληνικούς, ζωντανεμένοι, ξαναμμένοι
και παντελώς ξελογιασμένοι από τη γλυκιά φωνή
και το νοσταλγικό τραγούδι της σκεπάζοντας με την ομορφιά
και την ανεκτίμητη δύναμή της τα πέπλα της αληθινής αγάπης
και του θεού Έρωτα τα προστατευτικά γάντια
της φυσικής και αληθινής ζωής με τις άπειρες
και έντονες καμπύλες των εναλλαγών της
τα χαμόγελα για το πραγματικό νόημα της σωστής ζωής
και της ορθολογιστικής αντίληψης και σκέψης της.
Οι πρόγονοι με την ιδιαίτερη χαμένη πατρίδα τους
δικαιώθηκαν εσαεί στο βωμό της ιστορικής μνήμης
δια μέσου του γενέτη βουκόλου με τις συλλαβικές ορέξεις
είτα εκπήδησαν εθελοντικά «εκ στόματος»
και «δια γραφής» ενδόμυχα με τον άγραφο κανόνα
του δικαίου «εξ απορρήτου».
