Ο τελευταίος του χειμώνας [ Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης ]
Μια αιωνόβια ελιά είχε στην αυλή του. Κληρονομιά της γιαγιάς της γιαγιάς του.
Η τοπική παράδοση λέει ότι ήταν να παντρευτεί τον καλό της, δεν τον παντρεύτηκε, φύτεψε το δέντρο. Εμείς πάντως πηγαίναμε στην κουφάλα του κορμού και παίζαμε «γιατροί και νοσοκόμες» με τα κορίτσια. Δεκαετίες ολόκληρες το φρόντιζε κι ο ίδιος. Το πότιζε, το κλάδευε, το ράντιζε, μάζευε τον καρπό. Έκανε παστές ελιές και λάδι. Δεν ξέρω μετά τι ακριβώς τον έπιασε. Θα ’ταν τότε που εκδηλώθηκαν τα πρώτα σημάδια της αρρώστιας του. Πήρε λοιπόν το αλυσοπρίονο και το ’κοψε το δέντρο. Είπε ότι χαλάει τη φάτσα του σπιτιού του. Αλλά μαγκούφης άνθρωπος, στριμμένος και ιδιότροπος. Δεν άντεχε με την ιδέα ότι θα πέσει αυτός, θα μείνει πίσω η ελιά να καρπίζει ελιές, να θυμίζει γιαγιάδες, να παίζουν στην κουφάλα τα μικρά παιδιά. Ολόκληρο το χειμώνα έβγαλε με τα κούτσουρα του δέντρου. Και με το που μπήκε η άνοιξη, πέθανε.
