Κατάρα (του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη)
Τα δυνατά χιόνια του ’88 με βρήκαν με ένα βιβλίο για τον εμφύλιο στο λεωφορείο, νυχτερινό δρομολόγιο προς τη Θεσσαλονίκη.
Τότε η διαδρομή ήταν από την Κατάρα, διαμέσου δηλαδή του κυρίως ορεινού όγκου της Πίνδου.
Τριάντα χιλιόμετρα μετά το Μέτσοβο κολλάει το λεωφορείο, στοίβες στοίβες το χιόνι πάνω στον δρόμο. Ένας πελαγωμένος οδηγός και σαράντα επιβάτες, ανάμεσά τους μια έγκυος, ένας διαβητικός και τέσσερα παιδιά. Κατά τις τρεις τα ξημερώματα σβήνει η μηχανή, σταματάει και το καλοριφέρ.
Βγάζει τότε κάποιος την κιθάρα του, κάτι πάει να σιγοτραγουδήσει, μια άλλη φωνή τον συνοδεύει, ύστερα μια άλλη, και εκεί στη μέση του πουθενά με το κρύο να πιρουνιάζει και τη χιονοθύελλα να λυσσομανάει βρεθήκαμε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων να τραγουδάμε για θάλασσες πλατιές, για όμορφες πόλεις και για ματόκλαδα που λάμπουν.
Δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, αλλά σαν να μου φάνηκε ότι μια ομάδα αντρών με γενειάδες, χλαίνες και τυφέκια εμφανίστηκαν μέσα από το δάσος, κάπνισαν ένα τσιγάρο δίπλα στο λεωφορείο και εξαφανίστηκαν πάλι στα σκοτάδια. Κατά τις έξι φάνηκε το πρώτο εκχιονιστικό.
Σίγησε τότε η κιθάρα, έβαλε μπρος ο οδηγός. Σχεδόν μεσημέρι φτάσαμε σε μια κατάλευκη Θεσσαλονίκη.
ΠΗΓΗ: www.artinews.gr
