Κρατάω τις ρίζες μου: Ποιητικό αφιέρωμα της Παρθένας Τσοκτουρίδου για την ημέρα της Εθνικής

Συντάχθηκε στις 25 Μαρτίου 2020.

Κρατάω τις ρίζες μου στα βάθη της ιστορίας

στις εκδηλώσεις ενότητας της φυλής μου

στα γραφικά ήθη κι έθιμα της

στην τραγωδία της προσφυγιάς της

στο μακραίωνο ιστορικό παρελθόν

με τις θύμησες της μυθολογίας

τις συνοδείες των αυλών

τους διθύραμβους του Διόνυσου

με τους εύθυμους χορούς των Σατύρων.

Κρατάω τις ρίζες μου στους θριάμβους

της Ελλάδας κατά βαρβάρων

στο διονυσιακό κι απολλωνιακό πνεύμα

στις παραδόσεις και τον μυστικισμό

στις ιερουργικές ολολυγές

του παραληρήματος και της έκστασης

στα δρώμενα και τους εορταστές

στον Έλληνα, τον γενάρχη των Ελλήνων.

Κρατάω τις ρίζες μου

στα οροπέδια και τις βρυσομάνες των βουνών

στην παλικαριά και την ανδρεία

όσων δόξασαν το ελληνικό κοντάρι

όσων έδειξαν την εθνική μας παρουσία

και την αθανασία της ελληνικής ψυχής

με τη γενναιότητα, τον ηρωισμό

και το ατρόμητο των Ελλήνων

στους αγωνιστές και τα σύμβολα

αγωγής και συμπεριφοράς.

Κρατάω τις ρίζες μου

στο ρητό του Θαλή του Μιλήσιου

«ότι Έλλην και ου βάρβαρος»

στην θυσία της Ιφιγένειας

«δίνω το κορμί μου στην Ελλάδα»

στον Μεγαλέξανδρο, το γέννημα και φορέα

ενός μεγάλου πολιτισμού

στον Γέροντα του Μοριά που έκλαιγε την Ελλάδα

στον Ύμνο στη σημαία,

το ιερό σύμβολο με την αθάνατη πνοή.

Κρατάω τις ρίζες μου

ακολουθώντας τη φωνή της Πατρίδας

αινώντας τον Θεό εν ψαλτηρίω,

χορώ, χορδαίς, οργάνω

βαπτισμένη με το λάδι και μια γενιά,

η δική μου, με το αίμα για τη λευτεριά

μια γενιά με αδιήγητο κάλλος θεοσέβειας

και πατριωτισμού, μια γενιά ηρώων,

που σφραγίστηκαν με τις ενάρετες πράξεις τους

και πέρασαν στην αιωνιότητα.