Τι κι αν ήταν η μητέρα; (Γράφει η Τάσα Σιόμου)
Δεν ήταν η Ελένη, η Ναούμα, η Σουλτάνα… Ήταν η μητέρα, ακούσαμε, που έχασε το γιο της στη Σιάτιστα από τον ιό κι έχασε κι αυτή τη ζωή της.
Τι κι αν ήταν η μητέρα;
Την πόρτα της, από το φόβο, δεν τόλμησε κανείς να τη χτυπήσει για να την ενθαρρύνει, την εβδομάδα της αναμονής των εξελίξεων του διασωληνωμένου γιου της.
Ούτε δεήσεις έγιναν για να εισακουστούν, αφού όλοι προσεύχονταν ή εύχονταν για τη δική τους σωτηρία.
Τι κι αν ήταν η μητέρα;
Ήταν ολόμονη στο χειρότερο άγγελμα θανάτου, αυτό του σπλάχνου της. Κανείς δεν πέρασε την αυλόπορτα, ούτε της χτύπησε το τζάμι.
Ο πολιτισμός του πένθους, ως σεβασμός στη ζωή, πήγε στράφι. Τα φαγητά της παρηγοριάς από της γειτόνισσες και τους συγγενείς που άλλοτε συνοδεύονταν από το δάκρυ, δεν ετοιμάστηκαν.
Τα ψωμιά, οι πίτες, τα φαγητά ως τρόπος να λυθούν τα στόματα τα κλειδοστομιασμένα των πενθούντων, ώστε κάτι να κατεβεί για να μην αγιάσουν και κάτι να πουν για να μιλήσουν το βάσανό τους, δεν έφτασαν στο σπίτι.
Η σιωπηλή παρουσία των φίλων στους χαροκαμένους, έγινε ηχηρή απουσία και τα μάταια, ίσως, λόγια που θα ψέλλιζαν για να γίνει το βάσανο ελαφρύτερο και να παλευτεί ο χρόνος, δεν ειπώθηκαν. Εξανεμίστηκε, έτσι, η κουλτούρα της παρηγοριάς που σήμερα θα τη λέγαμε εθελοντισμό ή αλληλεγγύη.
Μόνο το υπηρεσιακό, παγερό φαγητό περίμενε , μάταια , έξω από την πόρτα.
Τί κι αν ήταν η τίκτουσα;
Μόνη μοιρολόγησε το γιο της. Δεν τον ξενύχτησε, δεν τον στόλισε, δεν τον φίλησε, δεν τον συνόδεψε στο στερνό ταξίδι, δεν του έκανε τη μακαρία, τούτες τις πρωτόγνωρες μέρες.
Η πανδημία της κηδείας μετατράπηκε σε μοναχική κηδεία, ή κηδεία συνοπτικών διαδικασιών, όπως κυνικά λέγεται. Και μόνη η μάνα να ήταν , η αγάπη της θα γινόταν συγκινημένο πλήθος.
Η παροιμία πως η πέτρα ραγίζει, μα ο άνθρωπος δεν ραγίζει, δεν έπιασε τόπο στην περίπτωσή της και σε μια βδομάδα έκανε τη δική της έξοδο από τη ζωή, για να συναντήσει, ίσως, το γιο της στο επέκεινα.
Τούτα τα λόγια, ας γίνουν οι χοές μας για τη γυναίκα που είχε τη μοίρα της Παναγίας, η οποία σήμερα γιορτάζει το πιο χαρμόσυνο άγγελμα της ζωής, την έλευση της νέας ζωής.
Και του χρόνου, όλοι στο μέτρημα…
Τάσα Σιόμου
Υ.Γ.
Ως πολίτες ξέρουμε να κάνουμε τα ΔΕΟΝΤΑ. Αρκεί τούτο το Χρέος, υπό το κράτος της επικοινωνιακής τρομοκρατίας, να μη γίνει απώλεια της κριτικής μας στάσης απέναντι στο Χρέος των ιθυνόντων, να μη γίνει απώλεια των συναισθημάτων μας για το συνάνθρωπο, γιατί τότε η συμμόρφωσή μας στα έκτακτα, θα γίνει επικίνδυνη κουλτούρα μελλοντικής υποταγής.
