Ξέρουν πού οδηγούν την Ευρώπη; (του Γιώργου Τσιάκαλου)
«Δεν μπορούμε να δεχτούμε ούτε έναν πρόσφυγα παραπάνω!» είπαν οι ισχυρές χώρες της Ευρώπης σε συνδιάσκεψη στη Γαλλία.
Κλήθηκαν και συμμετείχαν οι ΗΠΑ και η Αυστραλία, αλλά όχι η Ελλάδα!
--------------
Άγνωστες είναι στους περισσότερους πολίτες της χώρας μας οι αποφάσεις μιας Συνδιάσκεψης των ισχυρών χωρών της Ευρώπης στη Γαλλία, που είχε μοναδικό θέμα τον τρόπο αντιμετώπισης της μεταναστευτικής κρίσης και αποκλειστικό ερώτημα «πόσους πρόσφυγες μπορεί και θέλει να δεχτεί η κάθε χώρα».
Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό για όσους/ες θεωρούν ότι η μέχρι τώρα αρνητική θέση όλων των κυβερνήσεων δεν συνάδει με τις αρχές της αλληλεγγύης των λαών, και εγκυμονεί τον κίνδυνο αύξησης και ενδυνάμωσης των ακροδεξιών και ναζιστικών κινημάτων σε όλη την Ευρώπη.
Χαρακτηριστικά: Το Βέλγιο δήλωσε «Λυπούμαστε, ήδη έχουμε πάρει πολλούς, δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε περισσότερους», η Νορβηγία εξέφρασε «σοβαρές επιφυλάξεις» για το όλο εγχείρημα, η Ολλανδία αντιπρότεινε ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης των προσφύγων σε αγροτικά θέματα, έτσι ώστε να μεταναστεύσουν σε χώρες με αντίστοιχη οικονομία, η Δανία υπενθύμισε ότι ο αριθμός των προσφύγων που δέχτηκε είναι σε αναλογία με τον πληθυσμό της μεγαλύτερος από εκείνον άλλων χωρών.
Το New Statesman περιγράφει συνοπτικά την όλη διαδικασία: «Όλα τα κράτη που συμμετείχαν εξέφρασαν απόλυτη συμπάθεια στα θύματα των διώξεων, αλλά κανένα από αυτά δεν είναι σε θέση ή πρόθυμο να ανοίξει τις πόρτες του σε μια πλημμύρα προσφύγων».
Στην απόφαση τονίζεται:
ο μεγάλος αριθμός μεταναστών/προσφύγων διαφορετικής επαγγελματικής κατάρτισης και θρησκείας δημιουργεί σοβαρά προβλήματα τόσο στην οικονομία και στην κοινωνία όσο και στη δημόσια τάξη. Ήδη «οξύνει τις εθνικές και θρησκευτικές διενέξεις, αυξάνει τη διεθνή αναταραχή και ενδέχεται να παρεμποδίσει σοβαρά τις διαδικασίες κατευνασμού στις διεθνείς σχέσεις».
Ο κύριος Β., παρατηρητής οργάνωσης προσφύγων, δήλωσε μετά το τέλος της συνδιάσκεψης: «Ο κόσμος φαίνεται να είναι χωρισμένος σε δύο μέρη: σε περιοχές, όπου δεν μπορούμε να ζήσουμε και να επιβιώσουμε, και σε περιοχές, στις οποίες δεν έχουμε το δικαίωμα να εισέλθουμε».
------------------------------
Αυτή είναι η κατάσταση κι αυτή η στάση των κρατών της Ευρώπης και όλων των πλούσιων χωρών του κόσμου. Και κυρίως των χωρών, που με τους πολέμους τους και με την οικονομική τους πολιτική ξεριζώνουν από τους τόπους τους εκατομμύρια ανθρώπους.
Μόνο που η συνδιάσκεψη, για την οποία έγραψα παραπάνω, δεν είναι τωρινή. Είναι η λεγόμενη Evian Conference του 1938 και αφορούσε τους Εβραίους της Γερμανίας και της Αυστρίας. Κι αυτή ήταν η απάντηση στους ανθρώπους που χρειάζονταν αλληλεγγύη και προστασία: δηλώσεις «συμπάθειας», αλλά όχι πράξεις. Ο Β. (με τη δήλωση για έναν κόσμο πολέμων και φτώχειας, όπου εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν δικαίωμα στη ζωή, και έναν άλλον κόσμο –τον δικό μας- στον οποίον δεν τους επιτρέπουμε να μπουν) ήταν ο μετέπειτα πρώτος πρόεδρος του Ισραήλ Chaim Weizmann.
Το αποτέλεσμα εκείνης της «ρεαλιστικής πολιτικής κλειστών συνόρων» το γνωρίζουμε: Εκατομμύρια νεκροί. Όχι τυχαίοι, αλλά αυτοί που προηγουμένως είχαν χαρακτηριστεί «ανεπιθύμητοι μετανάστες». Μας διδάσκει τίποτε το αποτέλεσμα εκείνης της πολιτικής;
Η αλήθεια είναι ότι για λίγο μας δίδαξε. Απόρροια ήταν η Σύμβαση της Γενεύης το 1951 και η προσθήκη του Πρωτοκόλλου της Νέας Υόρκης του 1967. Που λένε ότι αποτελεί δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στον κόσμο να έχει τη δυνατότητα να ζητάει προστασία, εάν αισθάνεται ότι απειλείται. Κι όταν το κάνει, ας αποφασίζει το κράτος υποδοχής του με βάση τις διεθνείς συνθήκες και τους νόμους του. Αυτό μας δίδαξε.
Και χρειάζεται να θυμόμαστε την αντίδραση του Χίτλερ στη Συνδιάσκεψη του Εβιάν: Άνοιξα τα σύνορα για να τους πάρουν, αλλά εκείνοι είναι κατά βάθος το ίδιο μ’ εμένα εχθρικοί απέναντί τους. Γι’ αυτό αρνήθηκαν ν’ ανοίξουν τα δικά τους σύνορα. (Αυτό περίπου έλεγαν όλες οι αντιδράσεις των στελεχών και των εφημερίδων του ναζιστικού κόμματος).
Ήταν μια πολιτική που γιγάντωσε το ναζισμό. Η συνέχεια γνωστή.
--------------
Κι εμείς σήμερα;
Διαβάζω για εθνική ομοψυχία στην απόφαση αναστολής για ένα μήνα της Σύμβασης της Γενεύης. Πρώτη και μοναδική φορά αναστολής από χώρα που έχει κυρώσει τη Σύμβαση της Γενεύης.
Και διαβάζω για ακροδεξιούς και ναζί από όλη την Ευρώπη αγκαλιά με επίσημες παραστρατιωτικές οργανώσεις να εφαρμόζουν ανενόχλητα -ως ελληνική πολιτική- αποφάσεις ίδιες με εκείνες του 1938. Με ανακοίνωσή τους ότι θα το κάνουν και πάλι στις 23 Μαρτίου στον Έβρο. Στη Γερμανία αγωνίζονται με νύχια και με δόντια, για να μην πάρει η Γερμανία ούτε έναν πρόσφυγα από τα νησιά. Ούτε ένα παιδί. Φίλοι μας;
Και διαβάζω καθηγητή Πανεπιστημίου, της ύστερης ανανεωτικής Αριστεράς, να μη θεωρεί ότι αυτά τα φαινόμενα εγκυμονούν κινδύνους για τη Δημοκρατία.
Να θυμίσω, λοιπόν, τον Ηλία Ηλίου, που προειδοποιούσε ότι αυτό που συνέβαινε στον Έβρο το 1966, προμήνυε αυτό που έγινε στις 21 Απριλίου το 1967.
Ξέρω, λένε ότι η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Όμως η αλήθεια είναι ότι αυτό ισχύει μόνον, εφόσον εμείς φροντίζουμε με τις πράξεις μας να μην επαναληφθεί.
Κι αυτό θα κάνουμε.
ΠΗΓΗ: Γιώργος Τσιάκαλος
Ξέρουν πού οδηγούν την Ευρώπη;
«Δεν μπορούμε να δεχτούμε ούτε έναν πρόσφυγα παραπάνω!» είπαν οι ισχυρές χώρες της Ευρώπης σε συνδιάσκεψη στη Γαλλία. Κλήθηκαν και συμμετείχαν οι ΗΠΑ και η Αυστραλία, αλλά όχι η Ελλάδα!
--------------
Άγνωστες είναι στους περισσότερους πολίτες της χώρας μας οι αποφάσεις μιας Συνδιάσκεψης των ισχυρών χωρών της Ευρώπης στη Γαλλία, που είχε μοναδικό θέμα τον τρόπο αντιμετώπισης της μεταναστευτικής κρίσης και αποκλειστικό ερώτημα «πόσους πρόσφυγες μπορεί και θέλει να δεχτεί η κάθε χώρα».
Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό για όσους/ες θεωρούν ότι η μέχρι τώρα αρνητική θέση όλων των κυβερνήσεων δεν συνάδει με τις αρχές της αλληλεγγύης των λαών, και εγκυμονεί τον κίνδυνο αύξησης και ενδυνάμωσης των ακροδεξιών και ναζιστικών κινημάτων σε όλη την Ευρώπη.
Χαρακτηριστικά: Το Βέλγιο δήλωσε «Λυπούμαστε, ήδη έχουμε πάρει πολλούς, δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε περισσότερους», η Νορβηγία εξέφρασε «σοβαρές επιφυλάξεις» για το όλο εγχείρημα, η Ολλανδία αντιπρότεινε ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης των προσφύγων σε αγροτικά θέματα, έτσι ώστε να μεταναστεύσουν σε χώρες με αντίστοιχη οικονομία, η Δανία υπενθύμισε ότι ο αριθμός των προσφύγων που δέχτηκε είναι σε αναλογία με τον πληθυσμό της μεγαλύτερος από εκείνον άλλων χωρών.
Το New Statesman περιγράφει συνοπτικά την όλη διαδικασία: «Όλα τα κράτη που συμμετείχαν εξέφρασαν απόλυτη συμπάθεια στα θύματα των διώξεων, αλλά κανένα από αυτά δεν είναι σε θέση ή πρόθυμο να ανοίξει τις πόρτες του σε μια πλημμύρα προσφύγων».
Στην απόφαση τονίζεται:
ο μεγάλος αριθμός μεταναστών/προσφύγων διαφορετικής επαγγελματικής κατάρτισης και θρησκείας δημιουργεί σοβαρά προβλήματα τόσο στην οικονομία και στην κοινωνία όσο και στη δημόσια τάξη. Ήδη «οξύνει τις εθνικές και θρησκευτικές διενέξεις, αυξάνει τη διεθνή αναταραχή και ενδέχεται να παρεμποδίσει σοβαρά τις διαδικασίες κατευνασμού στις διεθνείς σχέσεις».
Ο κύριος Β., παρατηρητής οργάνωσης προσφύγων, δήλωσε μετά το τέλος της συνδιάσκεψης: «Ο κόσμος φαίνεται να είναι χωρισμένος σε δύο μέρη: σε περιοχές, όπου δεν μπορούμε να ζήσουμε και να επιβιώσουμε, και σε περιοχές, στις οποίες δεν έχουμε το δικαίωμα να εισέλθουμε».
------------------------------
Αυτή είναι η κατάσταση κι αυτή η στάση των κρατών της Ευρώπης και όλων των πλούσιων χωρών του κόσμου. Και κυρίως των χωρών, που με τους πολέμους τους και με την οικονομική τους πολιτική ξεριζώνουν από τους τόπους τους εκατομμύρια ανθρώπους.
Μόνο που η συνδιάσκεψη, για την οποία έγραψα παραπάνω, δεν είναι τωρινή. Είναι η λεγόμενη Evian Conference του 1938 και αφορούσε τους Εβραίους της Γερμανίας και της Αυστρίας. Κι αυτή ήταν η απάντηση στους ανθρώπους που χρειάζονταν αλληλεγγύη και προστασία: δηλώσεις «συμπάθειας», αλλά όχι πράξεις. Ο Β. (με τη δήλωση για έναν κόσμο πολέμων και φτώχειας, όπου εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν δικαίωμα στη ζωή, και έναν άλλον κόσμο –τον δικό μας- στον οποίον δεν τους επιτρέπουμε να μπουν) ήταν ο μετέπειτα πρώτος πρόεδρος του Ισραήλ Chaim Weizmann.
Το αποτέλεσμα εκείνης της «ρεαλιστικής πολιτικής κλειστών συνόρων» το γνωρίζουμε: Εκατομμύρια νεκροί. Όχι τυχαίοι, αλλά αυτοί που προηγουμένως είχαν χαρακτηριστεί «ανεπιθύμητοι μετανάστες». Μας διδάσκει τίποτε το αποτέλεσμα εκείνης της πολιτικής;
Η αλήθεια είναι ότι για λίγο μας δίδαξε. Απόρροια ήταν η Σύμβαση της Γενεύης το 1951 και η προσθήκη του Πρωτοκόλλου της Νέας Υόρκης του 1967. Που λένε ότι αποτελεί δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στον κόσμο να έχει τη δυνατότητα να ζητάει προστασία, εάν αισθάνεται ότι απειλείται. Κι όταν το κάνει, ας αποφασίζει το κράτος υποδοχής του με βάση τις διεθνείς συνθήκες και τους νόμους του. Αυτό μας δίδαξε.
Και χρειάζεται να θυμόμαστε την αντίδραση του Χίτλερ στη Συνδιάσκεψη του Εβιάν: Άνοιξα τα σύνορα για να τους πάρουν, αλλά εκείνοι είναι κατά βάθος το ίδιο μ’ εμένα εχθρικοί απέναντί τους. Γι’ αυτό αρνήθηκαν ν’ ανοίξουν τα δικά τους σύνορα. (Αυτό περίπου έλεγαν όλες οι αντιδράσεις των στελεχών και των εφημερίδων του ναζιστικού κόμματος).
Ήταν μια πολιτική που γιγάντωσε το ναζισμό. Η συνέχεια γνωστή.
--------------
Κι εμείς σήμερα;
Διαβάζω για εθνική ομοψυχία στην απόφαση αναστολής για ένα μήνα της Σύμβασης της Γενεύης. Πρώτη και μοναδική φορά αναστολής από χώρα που έχει κυρώσει τη Σύμβαση της Γενεύης.
Και διαβάζω για ακροδεξιούς και ναζί από όλη την Ευρώπη αγκαλιά με επίσημες παραστρατιωτικές οργανώσεις να εφαρμόζουν ανενόχλητα -ως ελληνική πολιτική- αποφάσεις ίδιες με εκείνες του 1938. Με ανακοίνωσή τους ότι θα το κάνουν και πάλι στις 23 Μαρτίου στον Έβρο. Στη Γερμανία αγωνίζονται με νύχια και με δόντια, για να μην πάρει η Γερμανία ούτε έναν πρόσφυγα από τα νησιά. Ούτε ένα παιδί. Φίλοι μας;
Και διαβάζω καθηγητή Πανεπιστημίου, της ύστερης ανανεωτικής Αριστεράς, να μη θεωρεί ότι αυτά τα φαινόμενα εγκυμονούν κινδύνους για τη Δημοκρατία.
Να θυμίσω, λοιπόν, τον Ηλία Ηλίου, που προειδοποιούσε ότι αυτό που συνέβαινε στον Έβρο το 1966, προμήνυε αυτό που έγινε στις 21 Απριλίου το 1967.
Ξέρω, λένε ότι η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Όμως η αλήθεια είναι ότι αυτό ισχύει μόνον, εφόσον εμείς φροντίζουμε με τις πράξεις μας να μην επαναληφθεί.
Κι αυτό θα κάνουμε.
