Διεκδικώντας το καλοκαίρι, του Θανάση Σκαμνάκη

Λάβετε θέσεις, έτοιμοι… Σήμερα, αύριο, το πολύ το άλλο Σάββατο, δίδεται η εκκίνηση του αγωνίσματος της καλοκαιρινής απόδρασης. Οι όροι δεν είναι οι συνηθισμένοι.

Καιροφυλακτεί επικίνδυνος ιός. Αλλά τι στην παραλία τι στην πόλη. Καιροφυλακτεί οικονομική κατάρρευση. Αλλά ας βγάλουμε το κεφάλι για μια βαθειά ανάσα. Καιροφυλακτεί η οικογένεια της απειλής, άλλος ως πρωθυπουργός, άλλος ως δήμαρχος και ένας με περίεργους πολιτικούς δεσμούς, ως σερίφης στη χώρα. Αλλά ας αναβάλουμε για Σεπτέμβρη τις αναμετρήσεις.

Τώρα λοιπόν είναι η δική μας ώρα, να διεκδικήσουμε με ίσους όρους, πιθανόν και ευνοϊκούς, την αυταπάτη μας. Την ιδέα της ζωής. Ας σύρουμε τις απειλές, τις δυστυχίες, την δύστηνον μοίρα, λίγο πιο κάτω. Δεν είναι μόνο η ξεκούραση που απαιτείται, απαραίτητος ανεφοδιασμός, είναι και η αίσθηση της πραγματικής ζωής που χρειαζόμαστε να αγγίξουμε. Η ανάγκη μας να υπάρξουμε στην ανθρώπινη διάστασή μας. Μια διακοπή από την εξουθένωση του μέσα μας κόσμου, από την περίοδο που αντιστρέφονται οι ιεραρχήσεις και η ιδέα της αξίας μας, ως προσώπων και ως ζωής, μετατρέπεται σε νούμερα και αποδόσεις. Αυτή εδώ, η καλοκαιρινή, είναι λοιπόν η κανονική ζωή. Αυτή θα πρέπει να είναι. Και το πρέπει εδώ είναι τόσο επιτατικό όσο ακούγεται.

Φέτος όμως γίνεται μια ακόμα “φυσική” επιλογή ειδών. Είναι πολλοί εκείνοι που για διάφορους λόγους, αλλά κυρίως για τους γνωστούς, δεν θα πάνε - άντε το πολύ ένα τριήμερο, τετραήμερο, όσο να πάρουν τη φετινή γεύση. Και δεν φταίει φυσικά ο ιός γι’ αυτό. 

Από την άλλη, άμα το καλοδείς, οι διακοπές μπορεί και να είναι το τυρί που μας κρατάει ολοχρονίς στη φάκα. Κάποιες μέρες δικές μας, οι άλλες όλες δικές τους.

Κάποιοι το δαγκώνουν για τα καλά. Μαζεύουν οικονομίες όλο το χρόνο, με θυσίες, για να νοιώσουν τον εαυτό τους μερικές ημέρες. Ό,τι νομίζουν για εαυτό. Παίρνουν πόζα στο ίνσταγκραμ επιδιώκοντας μερικά λεπτά δημοσιότητας στον κύκλο, δίπλα ενδεχομένως σε κάποιον ή κάποια “διάσημη”, που ναυλοχεί στην ίδια παραλία, παραδίπλα ξαπλώστρα.

Άλλοι το γεύονται, με διαφορετικό τρόπο, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να το θεωρούν τη νοστιμιά τη ζωή τους, και τη φάκα ως το αναγκαίο αντίτιμο.

Άλλοι το καταλαβαίνουν το παιχνίδι, δεν βολεύονται, αλλά και το τόσο είναι περισσότερο από το καθόλου.

Άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι…

Εντέλει, άλλοι από δω, άλλοι αποκεί, καθένας με τον τρόπο που αισθάνεται πως πρέπει να ζει, οι φυλές των πόλεων αναχωρούν προς παραλία.

Οι πόλεις θα μείνουν μισοάδειες, άλλοτε να υπογραμμίζουν την άνεση και την ευχαρίστηση της ατομικότητας, άλλοτε για να υπογραμμίζουν τη μοναξιά της.

Αλλά το καλοκαίρι δεν ματαιώνει τις υποσχέσεις. Τις ανανεώνει. Όσες έχετε να δώσετε, όσες έχετε να κατοχυρώσετε, υποθήκες του κάθε μέλλοντος.    

Το καλοκαίρι, η παραλία, η εγκαρδιότητα, η πλεύση στο φως, είναι η κανονική ζωή μας.

Μήπως αξίζει να την διεκδικήσουμε και μετά; Κυρίως μετά! Και όχι ως διάλειμμα; 

Καλές βουτιές!

 

Πηγή: https://kommon.gr