Παιδιά καλής οικογενείας (του Θανάση Σκαμνάκη)

Συντάχθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2020.

Ως γνωστόν, το γόνος γνωστής οικογενείας είναι ιδιότητα. Καμαρώνεις, είμαι γιος, είμαι κόρη, πήγα Κολάμπια, Χάρβαρντ και λοιπά, ή σε λιγότερο περιώνυμα

(όχι, φυσικά, ανάλογα με τα προσόντα σου, την εποχή μας οι αξίες αποτιμώνται σε είδος), βγήκα και ήρθα να ασκηθώ επί πραγματικού πεδίου. Τη χώρα, την πόλη…

Χρήσιμο θα ήταν πιθανόν να έπιανες μια δουλειά και να δοκιμάσεις τι πιάνει η ψαριά σου. Να εκτιμήσεις και οι ίδιος την αξία σου και να αποδείξεις και στους άλλους τι μπορείς να κάνεις.

Αλλά, ακόμα κι αν τόθελες, που δεν το βλέπω, είναι και οι γονείς που σχεδιάζουν το μέλλον σου. Και οι γονείς ως γνωστόν επιφυλάσσουν για τα παιδιά τους το καλύτερο. Όπως το νομίζουν το καλύτερο, καθώς, ως γνωστόν, θέλουν να τα δουν να εκπληρώνουν τα όνειρα που είχαν εκείνοι και δεν μπόρεσαν, τις περισσότερες φορές, να εκπληρώσουν, καθώς η ζωή είναι άδικη!

Οπότε, αν είναι, για τους γονείς λέω, επιχειρηματίες τους βάζουν στην επιχείρηση, την οποίαν συχνότερα οι γόνοι τη βουλιάζουν (ή την εκτρέπουν σε δραστηριότητες που είναι περισσότερο προσοδοφόρες όσο περισσότερο σκοτεινές). Δική τους είναι ό,τι θέλουν κάνουν. Βυθίζοντας μαζί, δυστυχώς, και τους εργαζόμενους - παράπλευρες απώλειες. Αν είναι πολιτικοί, οι γονείς πάντα, τους βάζουν στην πολιτική. Τους δίνουν μια βουλευτική έδρα, ένα υπουργείο, την πρωθυπουργία εν ανάγκη, το δήμο της Αθήνας, ας πούμε. Δικά τους είναι ό,τι θέλουν τα κάνουν. Και οι γόνοι συχνότερα, η  συχνότητα εμφανίζεται κι εδώ, τα βουλιάζουν. Μαζί βουλιάζουν και τον εργαζόμενο πληθυσμό. Μια ακόμα παράπλευρη απώλεια. Χωρίς έγνοια. Ανήκουν στα κληρονομημένα δικαιώματα.

Θα πείτε, παιδιά τους είναι να μην τα τακτοποιήσουν; Να μη νοιαστούν για το μέλλον τους; Πως εσύ πας στο βουλευτή ή τον κομματάρχη και παρακαλάς για έναν διορισμό, μια τακτοποίηση; Πως κάνεις πανωσήκωμα στο διώροφο για να έχει το παιδί ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του; Έρχεται ο καιρός να δεις τι συνέπειες έχει ο διορισμός. Δεν είσαι εσύ μόνο πατέρας ή μάνα. Έχει κι ο Αντρέας παιδί, έχει κι η Μαργαρίτα προ παντός, έχει κι ο Κώστας, έχει κι η Ντόρα, έχει, κι έχει…

Επί είκοσι χρόνια τώρα παρατηρούμε το φαινόμενο και ψευδίζουμε από την ταραχή ή την αμηχανία. Οι αναγγελίες του Καστελόριζου, από εκείνον τον περίφημο γόνο, ηχούν ακόμα στ’ αυτιά μας και πρωτίστως ταράζουν ακόμα τη ζωή μας. Τώρα ταράζει, συγκλονίζει πες, τη ζωή μας ο ιός. Όχι πως φταίει ο γκαντέμης γιος του γκαντέμη πατέρα άλλου, αλλά πως να παίξει τον πρωθυπουργό το παιδί όταν δεν ξέρει, ενώ ο χρυσός των αρίστων γύρω του αποδεικνύεται (αυτό που ήταν μιας εξ αρχής) τενεκές; Αυτός όταν τρέχανε τρίκυκλα στη Θεσσαλονίκη δεν είχε γεννηθεί, οπότε δεν οφείλει να γνωρίζει. Κι έτσι παίζει με ό,τι του έμαθε καλά ο μπαμπάς. Μπουκώνουμε στόματα. Κυρίως των μέσων που λένε τις ψευδείς ειδήσεις. Μετά κάνει σχέδια, δυστυχώς όχι επί χάρτου, για την προστασία του κόσμου, τα οποία περιλαμβάνουν συνωστισμούς σε καράβια, σχολεία και λεωφορεία, μετρό, τρόλεϊ κ.λπ. Κι επειδή ο ιός δεν είναι σαν τα μέσα των “ειδήσεων”, τουτέστιν δεν ανταποκρίνεται στις δωρεές, και μεταδίδει θάνατο, ο μικρός αρχικά μας απειλεί κι ύστερα μας ρίχνει την ευθύνη. Στο κάτω-κάτω αυτός έκανε ό,τι μπορούσε. Ας πάνε οι άνθρωποι να κοινωνήσουνε, που δεν κολλάει ως γνωστόν με απόφαση λοιμωξιολόγου, ιεραρχών και πολιτικών παραγόντων, μήπως και ο Θεός δεχτεί να ρίξει τα μάτια της προστασίας Του στο ευλογημένο έθνος.    

Στον πιο μικρό από τους πολιτικούς γόνους δώσανε το δήμο της Αθήνας. Και παίζει όπως ξέρει το παιδί. Κάθε πρωί, όταν ξυπνήσει, όχι αχάραγα, απλώνει τα τουβλάκια και σχεδιάζει σιντριβάνια, περιπάτους, εικαστικές παρεμβάσεις στην πόλη, εκκαθαρίσεις στα Εξάρχεια... Μοιράζει λεφτά από το ταμείο σε αρμόδιους και αναρμόδιους, αναθέτει σε επιφανείς ή αφανείς, σχέδια, έργα, πειράματα. Κι αν γίνει λάθος, τι να γίνει, πως θα μάθει το παιδί, αν δεν δοκιμάσει; Μπορεί να μην ξέρει τι να κάνει, ξέρει όμως το πως πρέπει να το κάνει. Κανόνας πρώτος μπουκώνουμε στόματα, όπως μας έμαθε ο παππούς και ο θείος. Αυτό δεν είναι το βασικό προσόν; Μ’ αυτό μεθαύριο γίνεται πρωθυπουργός, όπως ο Κούλης. Όπως επίσης έχει μάθει να λέει μισές λέξεις που να κρύβουν τις ολόκληρες αλήθειες. Αυτό δεν είναι προαπαιτούμενο πολιτικής οικογενειακής καριέρας; Κάτι του στιλ, και πέτυχε και δεν πέτυχε, και είναι λάθος και είναι και σωστό, πως κάποια κάμπια φέρει την ευθύνη. Από εκείνες που “τρώνε το ζαμπόν”!… (Στην παράδοση του άλλου γόνου που έβλεπε τις κάλπες ως κάλτσες). 

Στο κάτω-κάτω οι κάμπιες είναι ένα απρόβλεπτο συμβάν. Ακόμα και πεπειραμένοι την πατάνε με τις κάμπιες. Δεν θυμάστε ο άλλος, κοτζάμ πρωθυπουργός των οικονομικο-δημοσιογραφικών συγκροτημάτων, με καθηγητική και πολιτική πείρα ουκ ολίγη, πως την πάτησε μ’ εκείνο το σκαθάρι που ήρθε μαζί με τους φοίνικες από την Αφρική, να πανηγυρίσει για το μεγαλείο και το φαγοπότι του 2004, κι αφού είδε πως τρώνε από παντού έμεινε κι αυτό κι ακόμα τρώει και καταρρίπτει δέντρα! Όχι τώρα ένα παιδί, που βρήκε μια κάμπια στη διαδρομή του και η οποία τι έφαγε;, μόνο το γκαζόν της Ομόνοιας!     

Το πιο πρόσφατο κατόρθωμά του δημάρχου είναι η διοργάνωση του συνεδρίου για τη δημοκρατία που θα γίνει διαδικτυακά σε λίγες μέρες με τη συμμετοχή μεταξύ άλλων  εκλεκτών υπερασπιστών της δημοκρατίας στον πλανήτη (όπως ο διευθύνων σύμβουλος της Microsoft), και του Χουάν Γκουαϊδό, ο οποίος ως γνωστόν ανακηρύχθηκε πρόεδρος της Βενεζουέλας χωρίς μία ψήφο, και καλούσε τους αμερικάνους να επέμβουν στη χώρα του για να τον εγκαταστήσουν, ενώ τώρα περιφέρεται ως πρόεδρος της Βουλής. Μπορώ βάσιμα να υποθέσω πως αν ζούσε θα καλούσε και τον Πινοτσέτ που έφερε πρώτος τον δημοκρατικό νεοφιλελευθερισμό στον πλανήτη (εκτός κι αν τον φύλαγε να τον καλέσει στο συνέδριο για το ασφαλιστικό)!..

Μήπως να προτείνουμε στα παιδιά να πάρουν τα κουβαδάκια τους, και τους γονείς αν γίνεται, και να πάνε να παίξουν σε άλλη παραλία; 

ΠΗΓΗ: www.kommon.gr