"Από που είσαι;" με ρώτησε. "Από το Μεσόβουνο" του απάντησα με συγκρατημένη υπερηφάνεια...
Λίγο πριν με είχε ακούσει να φωνάζω στη λαϊκή αγορά της Λαμίας «μήλα Βερμίου έχουμε, σκληρά και νόστιμα»
«Από το Μεσόβουνο;» ρώτησε με σχεδόν τρεμάμενη φωνή. Ήταν πολύ ψηλός αρκετά μεγάλος σε ηλικία αλλά καλοδιατηρημένος, εγώ σχεδόν εικοσιτεσσέρων. «Μισό λεπτό να εξυπηρετήσω» του είπα.
Πραγματικά δεν ήταν παραπάνω από μισό λεπτό ο χρόνος που χρειάστηκα, αλλά αυτός έγινε άφαντος. « Ένας αντάρτης ήταν», έτσι είπαν οι γύρω όταν κάτι ρώτησα.
Ένας αντάρτης από τα βουνά του Βερμίου, σκέφτηκα. Κρίμα που δεν είπαμε τίποτα περισσότερο, κρίμα που δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω εάν γνώριζε τον παππού μου τον Γόζο.
Ξέρω ότι για μερικούς από εσάς τέτοιες ιστορίες δεν έχουν και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Ξέρω όμως, πως αρκετοί καταλαβαίνετε πολύ περισσότερα από αυτό που αφηγήθηκα .
Η γιαγιά μας δεν μας έλεγε παραμύθια με δράκος, βασιλόπουλα, κοκκινοσκουφίτσες και παπουτσωμένους γάτους αλλά πραγματικές ιστορίες από τη ζωή της που έμοιαζε σαν παραμύθι.
Παραμύθι σκληρό, άγριο.
"Ποτέ να μη ζήσετε πόλεμο, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα" νομίζω ότι το είχα ακούσει πάνω από χίλιες φορές. Όλες οι ιστορίες της είχαν αυτό το τέλος.
Μεγάλωσε τα παιδιά της μέσα στη φτώχεια και τα κατάφερε, με όπλο την αξιοπρέπεια, την αγωνιστικότητα, την επιμονή και τα δημοκρατικά της χαρακτηρίστηκα μέσα στην μαυρίλα της εποχής, όπως και τόσες μανάδες.
Κάποτε μου είπε ο πατέρας μου πως το παντελόνι που φορούσε, μικρό και ζωηρό παιδί, δεν ήξερε από τα πολλά μπαλώματα ποιο ήταν το αρχικό πραγματικό του χρώμα. "Όλη νύχτα μπάλωνε η γιαγιά σου για να τα καταφέρει να έχουμε ένα παντελόνι, έστω και μπαλωμένο, εγώ και οι θείοι σου".
Ο ναζισμός και ο φασισμός στην Ελλάδα και τον κόσμο, στέρησε και τα ποιο απλά καθημερινά πράγματα που σήμερα θα θεωρούσαμε αδιανόητο εάν μας έλειπε έστω και ένα από αυτά.
Ο ναζισμός και ο φασισμός στο Μεσόβουνο και παντού, στέρησε από τα παιδιά την μόρφωση και μια καλύτερη ζωή που δικαιούνταν και αυτό δεν αλλάζει.
Άλλαξε την αφετηρία.
Φυσικά με τον μεγάλο τους αγώνα κατάφεραν, εκείνα τα παιδιά, να χτίσουν ξανά τα χωριά και τις πόλεις τους, κατάφεραν να χτίσουν ξανά τη χώρα. Ίσως να φαίνετε εξωπραγματικό, ίσως υπερβολικό, άλλα έτσι έγινε.
Ο ναζισμός χτύπησε το χωριό μου το Μεσόβουνο δύο φορές, τον Οκτώβριου του 1941 και τον Απρίλιο του 1944, σκοτώνοντας εκατοντάδες ανθρώπους, ισοπεδώνοντας και ρημάζοντας τα πάντα, προσπαθώντας να το εξαφανίσει από τον χάρτη.
Είναι ξεκάθαρο ότι δεν τα κατάφερε…
Με την υπόσχεση στους προγόνους μας ότι δεν πρόκειται να ξεχάσω τίποτα, δεν πρόκειται να συγχωρήσω τίποτα, συνεχίζω…
Παναγιώτης Τσαρτσιανίδης του Χρήστου και της Μαρίας από το Μεσόβουνο Εορδαίας
www.kozani.tv - www.ptolemaida.tv
