Εκλεκτικές συγγένειες (του Θανάση Σκαμνάκη)

Επίσης, έστω και ως πρόταση έχει θέσει το ζήτημα της αποστειρωμένης δημοσιογραφίας με θεσμικό τρόπο. Και αφ’ ενός θα δίνει τη δυνατότητα στην αστυνομία να δέρνει ανεξάρτητους και μη ελεγχόμενους δημοσιογράφους και φωτογράφους, με την υπενθύμιση και την εξήγηση πως αυτοί φταίνε που δεν δέχονται να αποστειρωθούν, αφ’ ετέρου έχει ανοίξει το δρόμο για να επανέρχεται η ιδέα κάθε φορά που κάποιος δημοσιογράφος χτυπηθεί είτε από αστυνομικούς είτε από διαδηλωτές. Σ’ αυτόν τον κόσμο ούτε αθώοι υπάρχουν, τουλάχιστον στα έδρανα της εξουσίας, ούτε αφελείς. Οπότε μπορεί να είναι ζήτημα χρόνου πότε και πως θα επανέλθει.

Ίσως όμως να δίνει και μια ευκαιρία στους δημοσιογράφους να καταλάβουν καλά πως το να κάνουν σωστά τη δουλειά τους σημαίνει να ενοχλούν την εξουσία και να ενισχύουν την αντίδρασή σε αυτήν και όχι το αντίθετο, να ενισχύουν δηλ. την εξουσία και να ενοχλούν την αντίδραση. Αυτό το ξέρουν όλοι αλλά το τηρούν ελάχιστοι.

Αν ο υπουργός της αστυνομίας καταφέρει να κάνει όλους τους δημοσιογράφους να ακολουθούν την αστυνομική λογική του, όπως τότε με την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη (θυμάστε ασφαλώς την θλιβερή εικόνα της ομοφωνίας των πρόθυμων), δεν θα έχει ανάγκη παρόμοια μέτρα.

Πάντως η υπαναχώρηση από την οριοθέτηση των δημοσιογράφων στις διαδηλώσεις δεν αλλάζει καθόλου τα σχέδια του μικρού σερίφη για τη θέσπιση  κανονισμού που θα οριοθετεί τις διαδηλώσεις και τους διαδηλωτές.  

Το δεύτερο περιστατικό είναι η ανάρτηση πανό στο πανεπιστήμιο Πειραιά που έγραφε: «Κούλη πονάς; Κωστάκη που είναι ο μπαμπάς; Αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα».

Να το χαρακτηρίσεις νεανική ανοησία; Να πεις πως δεν ανταποκρίνεται και δεν προωθεί το αίτημα αλλά κάνει ακριβώς το αντίθετο; Να το θεωρήσεις μια μεγάλη προβοκάτσια; Να το θεωρήσεις απλώς μια χουλιγκανική χυδαιότητα;

Ξαφνικά, διαβάζοντάς το έρχεται η εικόνα των χρυσαυγιτών να λένε στη Μάγδα Φύσσα: «που είναι τώρα ο Παύλος σου»;

Σε τι διαφέρει; Στην υπογραφή; Αυτήν οποιοσδήποτε μπορεί να την πλαστογραφήσει. Είτε στο πανό είτε στη συνείδησή του.

Και το κρίσιμο είναι το τελευταίο, η συνείδηση.

Η διαφορά της Αριστεράς από τη Δεξιά, είναι πολλαπλή και τεράστια.

Πολλαπλή γιατί αφορά τα πεδία της ιδεολογίας, της πολιτικής, της κοινωνικής ευθύνης, του συμφέροντος του λαού.

Τεράστια γιατί αφορά την ηθική. Η οποία δεν είναι αφηρημένη και αταξική έννοια. Πηγάζει από το γεγονός πως η Δεξιά έχει στόχο να υπηρετήσει την ολιγαρχία, την οποία ελάχιστα απασχολούν οι κοινωνικές αξίες και το μόνο που θέλει είναι να κερδίζει, άρα δεν ενδιαφέρεται για την ηθική που τη θεωρεί πρόσχημα των αδύναμων. Ενώ η Αριστερά ακριβώς για τον αντίθετο λόγο θεωρεί πως η ηθική είναι η ασπίδα προστασίας των πολλών και των αδύναμων. Αν αυτή την ηθική την ταυτίσεις με εκείνη της Δεξιάς έχεις ακυρώσει το βασικό της περιεχόμενο. Και τότε ναι, πρόκειται για ένα φληνάφημα και προκάλυμμα, μια προσποίηση χωρίς ταξικό περιεχόμενο.

Να αφήσω ασχολίαστο ότι το πανό αναρτήθηκε σε πανεπιστημιακό χώρο, ακριβώς την περίοδο που κλιμακώνονται αντιδράσεις στα μέτρα αστυνομοκρατίας του Χρυσοχοΐδη;  Ή μήπως να το θεωρήσουμε ήσσονος σημασίας καθώς τα σπουδαιότερα είναι άλλα και συνεπώς δεν πρέπει να μιλάμε γι’ αυτό;

Είναι ανόητο από την άποψη της χρησιμότητας σχετικά με το σκοπό που λέει πως θέλει να υπηρετήσει. Είναι προβοκατόρικο από την άποψη της χρήσης του. Είναι ανήθικο επί της ουσίας του.

Τα δυο περιστατικά δεν συνδέονται μόνο γιατί το δεύτερο, και όλα της κατηγορίας του δεύτερου, χρησιμεύουν για να δικαιολογούν τα πρώτα. Συνδέονται κυρίως γιατί ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Αυτό, χωρίς περαιτέρω σχόλια. 

Κατόπιν αυτών χρειάζεται να επαναφέρουμε με ακρίβεια και σοβαρότητα το αίτημα για δίκαιη μεταχείριση του απεργού πείνας Δημ. Κουφοντίνα, όπως και των άλλων κρατουμένων της «17 Νοέμβρη», κυρίως του κατά 95% ανάπηρου Σάββα Ξηρού και του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου. Η μάνητα των κυβερνητικών παραγόντων και των τηλεοπτικών μέσων δεν μπορεί να είναι επιχείρημα ασυδοσίας, απλώς πιστοποιεί πόσο σέβονται οι ίδιοι τους νόμους που φτιάχνουν.

Οι κατακτήσεις του συστήματος δικαίου του περασμένου αιώνα - αποτελέσματος ισχυρών αναμετρήσεων όπου οι λαϊκές δυνάμεις δεν είχαν ρόλο παρατηρητή – καταπατώνται βάναυσα από την αστική κυριαρχία, είτε με νέες ρυθμίσεις είτε με παραβιάσεις της πράξης. Η υπεράσπισή των κατακτήσεων αυτών δεν είναι μια συνηγορία υπέρ του συστήματος, αντίθετα η αποχή από αυτή την διαπάλη είναι εγκατάλειψη υπέρ του κυρίαρχου ρεύματος.

Πρόκειται για τη δημοκρατία!

ΠΗΓΗ: kommon.gr