Τα παιδία, εντέλει, δεν παίζει… Γράφει ο Δημήτρης Βλαχοπάνος

Συντάχθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2021.

Λίγο ακόμα και δε θα μείνει τίποτε όρθιο σ’ αυτή την ξεκάρφωτη και ξεχαρβαλωμένη καλύβα του Καραγκιόζη, όπως κατάντησαν την Ελλάδα μέσα στον ελάχιστο χρόνο που επανέκαμψε

-δριμύτερη τώρα- η κανονικότητα του κατεστημένου. Είναι θλιβερή και συνάμα αποκρουστική η εικόνα της χώρας μας, απ’ όποια γωνία κι αν την κοιτάξεις. Το κράτος ξανάγινε ο τυπικός και ανάλγητος μηχανισμός που υπηρετεί -με ασύστολο και χυδαίο μάλιστα τρόπο- τα συμφέροντα μιας χούφτας πλουτοκρατών, οι οποίοι δεν εννοούν να παραιτηθούν ούτε στο ελάχιστο από το -αναφαίρετο ιστορικά- κατοχυρωμένο δια των νόμων τους δικαίωμα να νέμονται αχόρταγα τον πλούτο του έθνους και τον ιδρώτα του λαού.

Και το κράτος αυτό επιστρατεύει κάθε λογής ξεπουλημένα φερέφωνα πληρώνοντάς τα με τα χρήματα του λαού, για να κουβαλούν τις κολυμβήθρες μπροστά στο ιερό των ναών και να ξεπλένουν εκεί τις πομπές του και τις ντροπές του. Είναι φοβερό, είναι αβάσταχτο, είναι η μεγάλη προσβολή της παιδείας μας και της πνευματικής μας παράδοσης άνθρωποι με τίτλους και ανώτερες θέσεις σε πνευματικά ιδρύματα να συντάσσονται εν γνώσει τους –με το αζημίωτο, προφανώς- με τη βαναυσότητα και τη βαρβαρότητα της εξουσίας, προσπαθώντας με τρόπους γελοίους και χυδαίους να στρογγυλέψουν το ανήθικο και να ξεβρομίσουν το σάπιο. Κι είναι μια θλίψη πικρή να συλλογίζεσαι πως γι’ αυτόν τον κατήφορο της κατάντιας έβαλαν το χεράκι τους πολλοί -λεγόμενοι- άνθρωποι της μόρφωσης και της τέχνης, θυμωμένοι με τους προηγούμενους λαϊκούς και ανωνύμους και βέβαιοι πως οι δυναστείες των πορφυρογέννητων και επωνύμων τα καταφέρνουν καλύτερα από εκείνους στη διεύθυνση των κοινών!

Μέσα όμως σε όλη αυτή την αποπνιχτική και θολωμένη ατμόσφαιρα διαφεύγει κρυμμένο πίσω απ’ τα μαύρα της σύννεφα η απλή αλήθεια: οι επιχειρηματίες ανέλαβαν επιτελικές θέσεις μέσα στο κράτος. Είναι δηλαδή και ιδιοκτήτες -ή συνιδιοκτήτες- μεγάλων οικονομικών εταιρειών και υψηλά ιστάμενοι των κρατικών υπηρεσιών. Κι όπου δεν είναι οι ίδιοι επικεφαλής σε νευραλγικούς τομείς, έχουν διορίσει τους υπαλλήλους τους -υπουργούς, υφυπουργούς, γραμματείς-, οι οποίοι διεκπεραιώνουν απλά τις εντολές που λαμβάνουν από αυτούς. Οπότε υπογράφουν οι ίδιοι, ως υπουργοί κλπ., για τους εαυτούς τους, ως επιχειρηματιών, τις παραγγελίες τους για λογαριασμό της χώρας. Με το ένα χέρι πληρώνουν από τα χρήματα του ελληνικού λαού και με το άλλο τα παίρνουν.

Επαγγελματίες της πολιτικής θολούρας και περιφερόμενοι από το ένα κομματικό μαγαζί στο άλλο, σαλτιμπάγκοι και γραφικοί σαλταδόροι, ανάλογα με τις οικονομικές τους ανάγκες και τις ακόρεστες ορέξεις τους, προκαλούν βάναυσα τη νοημοσύνη και την ανοχή του Έλληνα πολίτη με τις ασυναρτησίες που του αραδιάζουν και το φύλλο συκής που βάζουν μπροστά τους για να κρύψουν τάχα τη γύμνια τους και να σκεπάσουν το ανύπαρκτο, εντέλει, πνευματικό τους επίπεδο και την άμετρη υποκρισία τους. Είναι ανεύθυνοι για οτιδήποτε κακό συμβεί. Φταίνε οι άλλοι. Φέρνουν στο νου τις αθώες εκείνες σκηνές της σχολικής τάξης όταν ο δάσκαλος, ψάχνοντας για τον δράστη μιας κακής πράξης και κοιτάζοντας στα μάτια τους μαθητές του, άκουγε απ’ όλων τα στόματα την περίφημη και αστεία άρνηση «όχι εγώ, κύριε!»

Όχι εγώ, επαναλαμβάνουν μονότονα εν χορώ σαν παιδιά που παίζουν κρυφτό οι καθ’ ύλην αρμόδιοι (;) του ελληνικού κράτους. Οι άλλοι φταίνε. Η ανεπρόκοπη νύφη που έφτιαξε τα στραβά κουλούρια. Ο γείτονας που κοιμάται και δεν προνοεί την ώρα του κινδύνου. Και, φυσικά, οι πρώην που είναι αγαθοί εκ φύσεως και δεν ήξεραν πώς να μπαλώσουν τις διάτρητες πατατούκες που κληρονόμησαν κι άφησαν αφρούρητο το μαντρί! Το κατεστημένο δεν έχει φραγμούς: υπάρχει πάντα ο δακτυλοδεικτούμενος κακομοίρης εργάτης που τολμά να πίνει μπίρα χωρίς να ’χει τέτοιο δικαίωμα. Και υπάρχουν πάντα και οι ακραίοι εκείνοι λαϊκοί, που τάσσονται στο πλευρό του κακόμοιρου εργάτη και τον ενθαρρύνουν να πίνει κι αυτός μπίρα! Γιατί δικαιούται.

www.kozani.tv