Αιμορραγούσες πληγές του κόσμου μας (του Θανάση Σκαμνάκη)
Κάποια στιγμή γίνεται γνωστό ένα περιστατικό κι οι κάνες των καμερών στρέφονται να εικονίσουν τον τρόμο και να τον εκσφενδονίσουν ως θέαμα προς το αναπαυτικό κοινό
των βολικών καθισμάτων και συναισθημάτων. Από τον αγωγό των ομβρίων κοινωνικών υδάτων βγαίνουν ακαθαρσίες - μπερδεύτηκαν οι αγωγοί; Πάντως η μυρωδιά παραπέμπει σε αποχέτευση. Βγήκαν όσα επιμελώς καλύπτονταν και ξεσπούν επάνω σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους.
Ανυπεράσπιστοι τρόπος του λέγειν. Σιωπηροί μάρτυρες και εξειδικευμένοι στην αποφυγή των γεγονότων (ή στην απεμπόληση, την αποσιώπηση, τη συγκάλυψή τους), μεταφέρουν την άγνοια, την απουσία, το κενό σκέψης, το ωχ αδελφέ, μέσω της εικόνα που παρακολουθούν στην tv σε εκατομμύρια συνοδοιπόρους τους της αδιαφορίας και αναπαράγουν το μήνυμα της. Έχουν δίκιο άραγε αυτοί που ενεργούν πίσω από τις οθόνες, όταν λένε πως ό,τι κάνουν το κάνουν γιατί το θέλουν εκείνοι που παρακολουθούν αδρανείς απέναντι από τους δέκτες;
Εν πάση περιπτώσει, μόνο ένας μεγάλος συγκλονισμός κάποια στιγμή θα δώσει λύση στο φιλοσοφικό-πραγματικό ζήτημα. Προ το παρόν έχει σπάσει ο αγωγός κι έχει ξεβραστεί το σκατό στο δρόμο μας, μετατρέποντας το σκοτεινό μας θέαμα σε κοπρολαγνικό. Εμείς συνεχίζουμε την κατανάλωσή του. Κάνοντας και πάλι πως δεν καταλαβαίνουμε.
Καθώς ο παιδοβιαστής δεν είναι μόνος. Δεν ακολουθείται από 213 υποψήφιους ή επιτυχόντες θύτες. Δεν ακολουθείται από τον Γεωργιάδη, τον παπά, τον Λιγνάδη και άλλους ονομαστούς και μη. Ακολουθείται από τηλεοπτικά κανάλια με τις ανάλογες περσόνες, ακολουθείται από μια κοινωνία που σπεύδει να απολαύσει, να αναθεματίσει απολαμβάνοντας, να λιθοβολήσει και να αποκτηνωθεί. Ακολουθείται από εκείνους που στην ερώτηση τι προκαλεί τις ακαθαρσίες απαντούν πως φταίει το όργανο που τις αποβάλλει και όχι εκείνο που τις παράγει. Ακολουθείται από κάμερες που εστιάζουν αδιάκοπα τη ζωή μας και από ειδήμονες που υπονομεύουν άγρυπνα την κοινωνική μας υπόσταση.
Είναι πολλά τα πρόσφατα, μόνο, περιστατικά για να θεωρηθούν σύμπτωση, ή απλώς εκδηλώσεις παθογενών ατόμων, ή έστω μια παλιά κοινωνική παθογένεια. Το φαινόμενο είναι εκτεταμένο και με πολλές μορφές. Ούτε συμπτωματικό είναι πως εκρήγνυται στις παρυφές ή στην καρδιά του κυβερνώντος κόμματος, ούτε πως κάθε φορά εμπλέκονται, είτε στα υπονοούμενα των μέσων προπαγάνδας είτε στο διαδίκτυο είτε (με ονόματα και διευθύνσεις στην περίπτωση αυτή), μεγαλόσχημοι οικονομικοί παράγοντες.
Θα πει, βέβαια κάποιος, ας πούμε καλοπροαίρετος, πως αυτά τα περιστατικά δεν έχουν χρώμα και παράταξη, θα μπορούσαν να συμβούν οπουδήποτε, άρα το να τα συνδέουμε με τόση έμφαση με τη Δεξιά είναι μια αφόρητη πολιτική εκμετάλλευση ενός μη πολιτικού προβλήματος. Μπορεί! Μπορεί να συμβούν παντού! Τα ανθρώπινα είναι πάντα δυσερμήνευτα. Αλλά στην Αριστερά ένα τέτοιο γεγονός δεν θα ήταν κανονικότητα. Θα ήταν εκδήλωση μιας παθολογικής κατάστασης. Μιας εξαίρεσης. Και το ξέρει ο καθένας αυτό. Και οι δεξιοί. Γιατί η Αριστερά είναι κοινωνική συνείδηση, είναι νοιάξιμο για τους ανθρώπους, δεν είναι εκμετάλλευση.
Η Αριστερά είναι το μήνυμα του Αλέξανδρου Νικολαΐδη: «Δυο χρόνια δεν είπα ποτέ «γιατί σ’εμένα»; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη απ’ αυτήν. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας… Η τελευταία μου επιθυμία είναι τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».
Είναι ένα εκτυφλωτικό φως στο μαύρο φόντο. Μπορούμε να το κοιτάξουμε;
Η βασική συνείδηση της Δεξιάς ορίζεται από την προστασία των δικών μου παιδιών και τον εκμαυλισμό των άλλων, από το νόμο Πέτσα, όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει, από το νόμο του πατέρα «καθένας το ίδιο θα ’κανε».
Ακούω τον πατέρα του παιδοβιαστή να το λέει: είμαστε άρχοντες εμείς, άγιοι άνθρωποι. Άμα σου κουνιέται ένα μικρό τι να κάνεις; Ο καθένας θα έκανε το ίδιο. Και αμέσως, σαν ειδοποιημένη, σκάει η επόμενη είδηση: «καταιγιστικές εξελίξεις για το βιασμό εικοσάχρονης στο αστυνομικό τμήμα Ομονοίας από δυο αστυνομικούς». Προφανώς θα τους κουνήθηκε πατέρα!..
Υλοποιούν το έμβλημα ρητό της παράταξής τους: Γαμούμε (για την ακρίβεια, βιάζουμε) και δέρνουμε.
Όσο για τις ευαίσθητες ψυχές, που αναστατώνονται από τα θεάματα αυτά, αλλά δεν λένε να κάνουν ένα βήμα πιο πέρα, να δουν έστω από που ξεκινάει ο αγωγός των ακαθάρτων (δύσκολο πράγμα βέβαια γιατί θέλει κόπο και μπορεί να μετατρέπει την ευαισθησία σε συνείδηση και τη συνείδηση σε συμμετοχή – που να τραβιόμαστε τώρα;) θα πρότεινα να ρίξουν μια ματιά έστω και φευγαλέα
στη διαπίστωση του Έντσο Τραβέρσο πως η ολοκληρωτική απειλή σήμερα «έγκειται μάλλον στην εξάλειψη της πολιτικής από μια πλανητική διαδικασία πραγμοποίησης του κόσμου, ενός κόσμου στον οποίο όλες οι ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις γίνονται σκέτα εμπορεύματα, όπου οι συμπεριφορές και οι επιθυμίες μας διαπλάθονται από την αγορά. Ο ολοκληρωτισμός σήμερα είναι ένα κοινωνικό μοντέλο – θα έλεγα μάλιστα ένα ανθρωπολογικό μοντέλο – στο οποίο τα μυαλά και τα σώματά μας προσανατολίζονται από μια «διαγωγή ζωής» χαραγμένη από τον ατομικισμό και τον ανταγωνισμό. Αυτό μπορεί όντως να ονομαστεί ολοκληρωτικό σύμπαν».
Το μέτρο των ανθρώπων είναι πόσο μπορούν να αγοράσουν το επόμενο μοντέλο κινητού. Ένα “Love Island” η ζωή μας!
Οι ειδήσεις, οι εικόνες και οι οσμές που φθάνουν ως το απόρθητο τηλεοπτικό μας ερημητήριο και απειλούν την ήσυχη συνείδηση είναι η ακραία εκδοχή του φαινομένου, είναι η αιμοραγούσα ουλή που αποκαλύπτει τα τραύματα και την παθογένεια.
Και η θεραπεία δεν γίνεται με καταπλάσματα!
Είναι αγανάχτηση, οργή, μίσος και, επί τέλους, πράξη!
ΠΗΓΗ: www.kommon.gr
