Γιώργος Χριστοδούλου: "Μια ολόκληρη κοινωνία και νοοτροπία εξέθρεψε δολοφόνους γυναικών"

Στις αρχές του 2000 μια νεαρή κοπέλα από την Βέροια εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Ο σύντροφός της, δηλώνοντας συντετριμμένος πως δε γνωρίζει τίποτα, την αναζητεί.Η υπόθεση απασχολεί έντονα την ελληνική κοινή γνώμη και δεν αργεί να αποκαλυφθεί πως ο θύτης δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον άνθρωπο που την ψάχνει, ο οποίος αφού τη σκότωσε στη συνέχεια, με τη βοήθεια του ξαδέρφου του την εξαφάνισε.Αυτή ακριβώς η ιστορία γίνεται η αφορμή και η αιτία να πιάσει μολύβι και χαρτί ο Γιώργος Χριστοδούλου και να γράψει αυτό το έργο που έγινε παράσταση και έκανε μόλις πρεμιέρα. Συμπτωματική η ενασχόληση με την ιστορία, καθόλου συμπτωματική η στιγμή που ζωντανεύει στη σκηνή όπως ο ίδιος λέει.Ο Γιώργος Χριστοδούλου άρπαξε μια ιστορία που σήμερα είναι μια ολόκληρη παράσταση, «Ο συνεργός» που ζωντανεύει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Θέατρο Επί Κολωνώ και με αφορμή αυτό μας μίλησε για το έργο, για το σκηνοθετικό μικρόβιο, για το Σασμό. Αυτός είναι ο Γιώργος Χριστοδούλου. 

Σκηνοθετείτε ένα έργο που είναι και το κείμενο δικό σας. Είναι τελικά αυτό πιο εύκολο; 

Το να σκηνοθετείς ένα δικό σου έργο έχει τις ευκολίες του, εφόσον δεν χρειάζεται να χαωθείς σε ατέλειωτες θεωρητικές κουβέντες για να ανακαλύψεις τις προθέσεις του συγγραφέα, αλλά έχει και πολλές παγίδες για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Για να γράψω το έργο έπρεπε να φανταστώ τα πάντα με απίστευτη λεπτομέρεια οπότε υπήρχε ο κίνδυνος σκηνοθετικά να φορέσω στους υπόλοιπους συνεργάτες- καλλιτέχνες ολοκληρωτικά την δική μου έμπνευση. Χαίρομαι γιατί ο κάθε συντελεστής, από τους ηθοποιούς μέχρι τους ενδυματολόγους μας, μπήκαν σε διαδικασία να προσεγγίσουν με ευαισθησία το κείμενό μου, να το εξερευνήσουν και να το ερμηνεύσουν ανόθευτα. Το αποτέλεσμα που προέκυψε από αυτή την διαδικασία είναι πολύ ανώτερο από αυτό που είχα φανταστεί, εφόσον είναι προϊόν έμπνευσης δεκαπέντε περίπου καλλιτεχνών κι όχι μόνο ενός.

Βασίζεται σε μια αληθινή πολύ ιδιαίτερη ιστορία. Η στιγμή αυτή τώρα είναι τυχαία για τη γέννηση ενός τέτοιου έργου; 

Το έργο γράφτηκε στην πρώτη του μορφή πριν περίπου εφτά χρόνια. Την τελική θεατρική μορφή του την απέκτησε στη διάρκεια του πρώτου λοκνταούν. Οπότε είναι τυχαίος ο χρόνος που γράφτηκε αλλά καθόλου τυχαίος ο χρόνος που επιλέχθηκε να ανέβει. Ήταν τόση η επιθυμία μου να παρουσιαστεί το έργο τη δεδομένη στιγμή που υπερκέρασα και τις όποιες συγγραφικές ανασφάλειες είχα, εφόσον την συγγραφή έργων και σεναρίων ως τώρα, τα είχα σαν ένα κρυφό χόμπι που ντρεπόμουν να το πω. Θεωρώ την συγγραφή μία πολύ δύσκολη δουλειά που δεν μπορούμε να την κάνουμε όλοι και σαφώς δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα. Είχα πολύ έντονα την ανάγκη να πω κάτι για ένα θέμα και η θεατρική μου εμπειρία με βοήθησε να το κάνω σε θεατρική φόρμα. Θεωρώ θετικό το γεγονός ότι το έργο γράφτηκε πριν τη μεγάλη έκρηξη τέτοιων φαινομένων παγκοσμίως. Γιατί εξ αιτίας αυτού υπάρχει μια παραπάνω νηφαλιότητα, χωρίς ανούσιους συναισθηματισμούς και διδακτική διάθεση.

Νιώθετε ότι η κοινωνία που ζούμε είναι με έναν τρόπο «συνεργός» σε ότι συμβαίνει; Με τη σιωπή της για παράδειγμα; 

Η νοοτροπία μας για τα πρότυπα του άντρα και της γυναίκας, του διαφορετικού δεν έχουν αλλάξει. Ή αλλάζουν με τόσο αργούς ρυθμούς που η μετακίνηση δεν είναι ορατή. Πιστεύω πως βαθιά μέσα του ο Έλληνας έχει μείνει στο 60 κι ας θεωρηθώ υπερβολικός. Έχει αλλάξει το περιτύλιγμα. Ο τρόπος που διατυπώνουμε κάποια πράγματα, ο τρόπος που οι αδικημένοι διεκδικούν αλλά στο συλλογικό ασυνείδητο ο σωστός άντρας είναι ο τύπος των ελληνικών 60ς, ο μάτσο ο πολλά βαρύς και η σωστή γυναίκα είναι αυτή που αφιερώνεται στην οικογένεια. Δεν θα μιλήσω για οτιδήποτε άλλο διαφέρει από το κοινώς αποδεκτό πρότυπο γιατί θα πάμε πιο πίσω κι από το 60. Μεγαλώνουν γενιές ολόκληρες με ένα σύστημα να προάγει αυτά τα πρότυπα. Ποιος φταίει που μια γυναίκα μπορεί να θεωρείται κτήμα ενός άντρα; Δεν μιλάμε για μία μεμονωμένη περίπτωση πια. Μιλάμε για μάστιγα. Μια ολόκληρη κοινωνία και νοοτροπία εξέθρεψε δολοφόνους γυναικών. Και τώρα που οι διάφορες κρίσεις, οικονομικές, υγειονομικές έχουν ωθήσει στο να σπάσουν τα προσχήματα και να πέσουν οι μάσκες φαίνεται πεντακάθαρα και το μέγεθος του προβλήματος.

Μετά από τρεις σκηνοθετικές δουλειές νιώθετε το ίδιο σκηνοθέτης όσο και ηθοποιός; 

Παραμένω ηθοποιός. Διεκδικώ στην πρόβα να είμαι ηθοποιός που συνεργάζεται με άλλους ηθοποιούς σε έναν διαφορετικό ρόλο. Και το έργο σαν ηθοποιός το έγραψα. Όποιος το δει θα καταλάβει τι εννοώ. Για να μιλήσω καθαρά αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι ένας ηθοποιός μπορεί να σκηνοθετεί, να γράφει και να παίζει, συνομιλώντας ισότιμα με άλλους καλλιτέχνες χωρίς καμία μορφή εξουσίας ή ιεραρχίας. Αυτό προσπάθησα να κάνω από θέση.

Μιλήστε μας για την εμπειρία του Σασμού. Πως είναι αυτό το ταξίδι; 

Το σημαντικότερο μάθημα που μου έδωσε η συμμετοχή μου στην τηλεόραση είναι σε σχέση με την διαχείριση της κριτικής. Δεν φαντάζεστε όμως πόσο σημαντικό ήταν αυτό το μάθημα για μένα. Το εύρος της έκθεσης αναπόφευκτα έφερε και ιδιαίτερα διευρυμένη κριτική. Παλαιότερα ήμουν πολύ εύθικτος και ένα κακό σχόλιο μπορεί να το σκεφτόμουν για μέρες. Τώρα που τη μία μέρα μπορεί να είμαι ο χειρότερος ηθοποιός και άνθρωπος του πλανήτη και την επομένη να είμαι το καλό και αγαπημένο παιδί, καταλαβαίνετε πως όλα μέσα μου σε σχέση με αυτό πήραν τις σωστές τους διαστάσεις. Πέραν αυτού η δουλειά στην τηλεόραση έχει μια απενεχοποίηση και μια καθαρότητα. Όσο κι αν ακουστεί περίεργο σε κάποιους, στην τηλεόραση δεν υπάρχει η δηθενιά και η κουλτουροβλακεία που συναντάμε συχνά στο θέατρο. 

ΠΗΓΗ: www.avgi.gr