Η αγωνία του Κούλη πριν από το πέναλτι (του Θανάση Ε. Παπαδημητρίου)
«Τα πρόσωπα, οι λέξεις, τα πράγματα είναι φθαρμένα και σαθρά λόγω των συμβιβασμών, του περιβάλλοντος, των συμφερόντων και της συνήθειας. Λειτουργούν αποσπασματικά και σπασμωδικά, γιατί λείπει η συνεκτική ουσία που θα τα συγκολλούσε σε αρμονικά σχήματα.»
(Από την εισαγωγή του Αλεξάνδρου Ίσαρη στην νουβέλα του Peter Handke Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΝΑΛΤΙ, εκδόσεις Gutenmberg)
Ο προεκλογικός αγώνας έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό, αλλά η προσοχή (και η διασκέδαση) όλων μας εστιάζεται σε έναν πρωθυπουργό που διατελεί εν πλήρει συγχύσει, εσαεί εν ψεύδει, με απλά λόγια: που έχει χάσει τελείως την μπάλα.
Εδώ που τα λέμε, πάντα ήταν ανίδεος με το αντικείμενο, απλά βόλευε το star system (!) και την παράγκα των αρπακτικών ακρίδων των δημόσιων εργολαβιών, ε, και είχε κι ένα όνομα βαρύ σαν … δυσωδία.
Εγκαθίδρυσε, (όχι αυτός, τα είπαμε) ένα καθεστώς, με την τηλεόραση σε ρόλο πραιτωριανού σωματοφύλακα να τον καλλωπίζει και να τον καλύπτει –συχνά χωρίς να τηρεί καθόλου τα προσχήματα-, απομύζησης του δημόσιου πλούτου, που αντικειμενικό σκοπό είχε το τάισμα των εντολέων του, του συρφετού των αυλοκολάκων του και φυσικά του πολυπληθούς σογιού του.
Καμιά φορά η αλήθεια είναι τόσο προφανής, που είναι δύσκολο να γίνει πιστευτή.
Κι όμως: Αυτός είναι!
Αυτός που χασκογελά στις κηδείες και χαχανίζει λέγοντας ότι μείωσε τους μισθούς. Ένα ανασφαλές δεκάχρονο, που κακιώνει επειδή δεν το παίζουν τα άλλα παιδάκια της Ε.Ε. Ένας ατάλαντος τερματοφύλακας, που βαυκαλίζεται επειδή η μπάλα πάει συνεχώς πάνω του.
Αυτή η παρακμή, αυτό το όνειδος πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Και η στιγμή αυτή είναι ΤΩΡΑ.
Η «συνεκτική ουσία», που θα συγκολλήσει την απογοήτευση, το έλλειμμα δημοκρατίας και δικαιοσύνης, την κλοπή της αξιοπρέπειας και εν τέλει της ζωής των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των νέων αυτής της χώρας υπάρχει, βρίσκεται μπροστά μας και δεν είναι άλλη από την αντίδραση, από τον ξεσηκωμό, από την αποτίναξη της πληρωμένης μιντιακής προπαγάνδας.
Σηκώνουμε λοιπόν το κεφάλι, στήνουμε την μπάλα, διαλέγουμε γωνία και «πάμε με φόρα» (γεια σου ρε Πόπη!!!) να του σκίσουμε τα δίχτυα.-
