Μια νεκρή θάλασσα και πεθαμένες θεωρίες!, του Θανάση Σκαμνάκη
Η θάλασσα, στ’ ανοιχτά της Πύλου, πήρε στο πιο βαθύ της σημείο απροσδιόριστο αριθμό ανθρώπων, που αναζητούσαν τη ζωή τους, εκείνη την οποία τους πήραν στις πατρίδες τους.
Το πρόβλημα δεν είναι τωρινό, ούτε θα αντιμετωπιστεί έστω κατ’ ελάχιστον, μετά την τραγωδία. Κι αυτό αποδεικνύεται από τον τρόπο που διαχειρίζονται την υπόθεση, παράγοντες, Έλληνες και Ευρωπαίοι, παρά τις υποκρισίες, το τριήμερο πένθος, τις επισκέψεις της προέδρου (ως συνέχεια εκείνης στο φράγμα του Έβρου;) κ.ο.κ.
Δεκάδες είναι τα ερωτήματα που προκύπτουν, αλλά η απάντησή τους παραπέμπει σε πολιτικές επιλογές και συνεπώς θα μείνουν να αιωρούνται. Και κάθε μέρα που περνάει προστίθενται νέα, που παραπέμπουν σε συσκότιση, απόκρυψη, αμέλειες και εν τέλει δολοφονική συμπεριφορά, με εικονιζόμενους ενόχους.
Στην εποχή που συζητάμε τον τρόπο διαχείρισης της τεχνητής νοημοσύνης οι φτωχοδιάβολοι του κόσμου (του πρώτου και του δεύτερου και του τρίτου) πνίγονται ή βομβαρδίζονται ή εκτελούνται (με την πείνα, με την αστυνομική βία, με την ανεργία…).
Ο κόσμος άνοιξε το δρόμο προς τη δημοκρατία (και το τέλος της ιστορίας, όπως μας είχε υποσχεθεί ο Φράνσις Φουκουγιάμα), μετά την κατάρρευση της «αυτοκρατορίας του κακού», έλεγαν το 1989. Ο νεοφιλελευθερισμός είχε όντως το δρόμο ανοιχτό να κυριαρχήσει στον κόσμο όλο. Το μοντέλο των ΗΠΑ μπορούσε να εξαχθεί ελεύθερα, ακόμη, και πρωτίστως, εκεί που δεν ήταν πρόθυμοι να το ενστερνιστούν.
Κεφάλαια, εμπορεύματα, επιχειρήσεις, και ενίοτε (αμερικανικά και ευρωπαϊκά) στρατεύματα, γυρνούσαν ελεύθερα στον πλανήτη αποκομίζοντας κέρδη. Μονάχα οι άνθρωποι έμεναν καθηλωμένοι πίσω από σιδερένια σύνορα.
Μέχρι τότε υπήρχε ένα τείχος, βαφτισμένο «τείχος του αίσχους», που χώριζε το ανατολικό από το δυτικό Βερολίνο. Αργότερα προστέθηκε το τείχος του Ισραήλ. Σήμερα ο κόσμος έχει γεμίσει τείχη (και όχι μεταφορικά) που εμποδίζουν την κίνηση των ανθρώπων.
Και ταυτόχρονα πληθαίνουν οι ιστορίες περί έθνους, πολιτισμού, δημοκρατίας τα οποία απειλούνται, από τις μεγάλες ανθρώπινες μεταναστευτικές ροές. Όπου οι πόλεμοι επιβολής, με πρωταγωνιστή τις ΗΠΑ, αλλά και τους πρόθυμους (ή απρόθυμους, ποιος λογαριάζει;) συμμάχους τους προκαλούν κύματα προσφύγων παραλείπονται στην καταγραφή του προβλήματος. Αυτοί οι πρόσφυγες είναι ευπρόσδεκτοι όταν έρχονται από την Ουκρανία αλλά αποδιοπομπαίοι όταν έρχονται από το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία κ.λπ.
Το ίδιο παραλείπεται και η επεκτεινόμενη φτώχεια και οι ανισότητες της ευημερούσας, δημοκρατικής και ελεύθερης παγκόσμιας κοινωνίας, που φέρνει ακόμη μεγαλύτερα κύματα προσφύγων.
Οπότε ο κόσμος γίνεται ασφαλής, ας πούμε, για όσους βρίσκονται εντός των τειχών της ευημερίας του, και οι οποίοι μπορούν να απολαύσουν την τεχνητή νοημοσύνη, τα διαδίκτυο των πραγμάτων, τα θαύματα του νέου κόσμου. Και για να μη διαταραχθεί αυτή η ασφάλεια κλείνουν τα σύνορα.
Αιωρήσεις μεταξύ εθνικισμού και ρατσισμού με αριστερόστροφα προσχήματα.
«Μια πραγματική επαναστατική διαδικασία διαπερνά όλες τις δυτικές κοινωνίες με στόχο να οδηγήσει στην «εξαφάνιση» των παραδοσιακών δυτικών κοινωνιών μέσα από την πληθυσμιακή υποκατάσταση των χριστιανικών πληθυσμών της Δύσης από τους λαούς της Αφρικής ή της Ασίας· την υποκατάσταση των χριστιανικών πληθυσμών από μουσουλμανικούς και ταυτόχρονα τη βιολογική «εξαφάνιση» των φύλων μέσα από την άρνηση της σεξουαλικών ταυτότητας». (Γ. Καραμπελιάς-Γ. Ρακκάς)
«Μόνο περιορίζοντας το ρυθμό της διαρκούς μετανάστευσης θα μπορούσαν οι δημόσιες αρχές να παρέμβουν τόσο ως προς τις κοινωνικές συνθήκες (η μείωση αφίξεων επισφαλών νοικοκυριών θα σταματούσε τη σπείρα της φτωχοποίησης) αλλά και ως προς την ανασφάλεια (η σταθεροποίηση και η μείωση των νέων ανθρώπων θα περιορίσει τα έδαφος αναπαραγωγής του οργανωμένου εγκλήματος)». (Κ. Γκιλουί)
Στο όνομα αυτό ο Φράνσις Φουκουγιάμα κρούει τον κώδωνα του κινδύνου από εθνοτικές, θρησκευτικές ή φυλετικές κοινότητες οι οποίες ως τέτοιες, ως κοινότητες δηλαδή, δεν εντάσσονται στους πολιτισμούς της Δύσης αλλά αντίθετα ενσωματώνουν εντός της το διχαστικό μήνυμά τους.
(Τα σχετικά αποσπάσματα είναι από άρθρα που περιέχονται στο μόλις εκδοθέν βιβλίο: Woke, Η καθολική αποδόμηση: έθνος-φύλο-φυλή, Ενναλακτικές εκδόσεις).
Οι Κρικέτοι και οι Τατιάνες έχουν όπως φαίνεται και σεγόντο από άλλες πλευρές…
Αν έτσι είναι τα πράγματα, απέχει μόλις ένα βήμα, η απαθής(;) παρακολούθηση ενός πλοίου με 700 πρόσφυγες, και η προσπάθεια να εξωθηθεί ώστε να μην αγγίξει τα σύνορα της χώρας. Με όποιες συνέπειες μπορεί να έχει αυτό.
Παρόμοια περιστατικά έχουν συμβεί ξανά και ξανά, με πιο «αίσια» έκβαση. Ή με λιγότερα θύματα. Αν τώρα σηκώνεται τόση φασαρία είναι γιατί τα θύματα είναι πολλά και το περιστατικό εξόφθαλμα βάρβαρο και δολοφονικό.
Ωστόσο, ίσως είναι μια «ευκαιρία», όπως έλεγε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης για τα Τέμπη, να αναδιαμορφωθούν οι ευρωπαϊκές πολιτικές, αλλά και να συζητήσουμε σε βάθος το μεγάλο αυτό ζήτημα, πέρα από συναισθηματικές (αναγκαίες και πολύτιμες) ή πολιτικές (ενδιαφέρουσες και απαραίτητες) εξάρσεις. Και κυρίως τις εθνικιστικές κάθε απόχρωσης αιτιάσεις και φοβίες.
Ο κόσμος έχει αλλάξει (και στην αλλαγή του έχουν μεγάλη συμμετοχή οι μετανάστες διαχρονικά). Ψάχνει απαντήσεις και όχι κραυγές.
