Ίμερα της Αργυρούπολης του Πόντου | Ίμερα, Ιμέρα, Γήμερα, Ουλατζάκ, Ulacak Olucak (του Σταύρου Π. Καπλάνογλου - Συγγραφέα - Ιστορικού ερευνητή)
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Τα (η ) Ίμερα του Πόντου ή Olucak, κατά τους Τούρκους σήμερα είναι μικρο χωριό
στο επαρχιακό διαμέρισμα της Αργυρούπολης με πληθυσμό στην απογραφή του 2000 μόλις 73 κατοίκων.
Όμως πριν από την εκδίωξη των Ελληνορθοδόξων κατοίκων από την Μικρά Ασία το 1922-1923 ήταν σημαντική κωμόπολη του Πόντου με αμιγή Χριστιανιικό πληθυσμό.
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ
Ο οικισμός είναι χτισμένος αμφιθεατρικά (στα 2.000μ. υψόμετρο) στην πλαγιά του λόφου επί του οποίου είναι κτισμένο η παλαιά μονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.
Η Ίμερα απέχει 116 χλμ από την Τραπεζούντα και 30 από την Αργυρούπολη. Ξεκινώντας από την Τραπεζούντα προς την Ποντιακή ενδοχώρα με κατεύθυνση την Αργυρούπολη ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος ανεβαίνει στις Ποντικές Άλπεις και, μετά το πέρασμα της Ζύγανας κατηφορίζει προς την παλαιά Άρδασσα. Μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα, βρίσκεται η διασταύρωση προς την Ίμερα και την Κρώμνη.
Η Κρώμνη είναι η κοντινότερη κωμόπολη προς τους ορεινούς οικισμούς . Η απόσταση Κρώμνη -Ίμερα είναι είναι 35 χλμ .
Ο αγροτικός δρόμος İkisu Köyü Yolu (στα Α-ΝΑ της Κρώμνης περνάει από άγριες ερημιές, υπέροχα τοπία, κατάφυτες βουνοπλαγιές, διάσπαρτες από εκκλησίες και ξωκλήσια δυστυχώς ερειπωμένες πια.
Από εκεί ξεκινάει το ομώνυμο ποτάμι το οποίο ενώνεται με τα ποτάμια της Κρώμνης (Κορrum ), του Σταυρίν (Istavri ) και της Μούζενας (Zimena ), για να καταλήξει στον ποταμό Χαρσιώτη (Harsit), κοντά στην Άρδασσα (Torul)
Το βουνό πίσω από το μοναστήρι συνδέει την Ίμερα με τη γειτονική της Κρώμνη με τη διάβαση των Κοχρακοφωλίων.
Τα βουνά της Ίμερας αποτελούν προέκταση της Ζύγανας
ΤΟ ΟΝΟΜΑ
H εξειδικευμένη Τουρκική σελίδα Idex anatolicuws για το σημερινό Ουλατζάκ γράφει
Χωριό Olucak (αμπέλι Yağlıdere) - Κέντρο Gümüşhane - Gümüşhane
To 1895 μ.Χ. λεγόταν Ίμερα
Επισης και το 1925h İmera [ Ελληνική Γύμερα "μέρα, νότια"]
■ Ελληνορθόδοξος οικισμός στις αρχές του 20ού αιώνα.
■ Είναι ένα από τα παλιά ελληνικά μεταλλευτικά χωριά στην κοιλάδα Kromni/Korom.
Οι περισσότερες γειτονιές του, όπως το Çakallı (Çakalandon), το Sarılar (Sarandon), το Suvaklı (Suvakandon), το Leobodo και το Nazırlı, είναι εγκαταλελειμμένες. SN
■ Συντεταγμένες: 40° 32' 0'' E, 39° 35' 18'' Β
Ίμερα ή Γούμερα πήρε το όνομα του από τον εξόριστο στρατηγό Ιμέριο. Πιθανόν την εποχή των Κομνηνών
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΣΕΩΣ ΤΟ1922
Η Ίμερα ήταν μια περιοχή ανάμεσα στην Κρώμνη και την Αργυρούπολη με Ελληνικό πληθυσμό που τον 18ο-19ο αιώνα γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη.
Στις αρχές του 20ου αιώνα στην Ίμερα και τα 7 χωριά της ζούσαν 3500 χιλιάδες
Σταδιακά άρχισε να μειώνεται
Να γίνονται 500 οικογένειες =3000 άτομα κάποτε,
Μετα 300 οικογένειες =1800 άτομα πριν τον Α παγκόσμιο πόλεμο
Και αργότερα 120 οικογένειες = 720 άτομα ( λίγο πριν την ανταλλαγή πληθυσμών)
--Οι συνοικίες
Ο κεντρικός οικισμός των Ιμέρων διαιρούνταν στις εξής συνοικίες:
1) Της κυρίως Ίμερας στο κέντρο του χωριού ή συνοικία της Παναγίας (Κοίμηση της Θεοτόκου) ή Ζητράντων,
2) Αγίου Γεωργίου ή Καθημερετίων στην Κάτω Ίμερα,
3)Χαλδογιαννάντων και Τσακαλινάντων στην Άνω Ίμερα με ναό τον Άγιο Δημήτριο.
Οι τρεις αυτές ενορίες βρισκόταν στην πλευρά του πρώτου βουνού .
4) Ζουβακάντων με ναό τον Άγιο Γεώργιο και
5) Γιαννάντων με ναό τον Άγιο Βασίλειο, στην άλλη πλευρά του βουνού 6)Μανδρία, ανατολικά της Ιμέρας πέρα από το ποτάμι με ναό τον Άγιο Κωνσταντίνο,
7)Λειβαδόπον (ή Λειβάδ’) στα δυτικά με ναό τον Άγιο Γεώργιο,
8) Θωμάντων (ή Ναζηράντων) νότια και απέναντι από τις δύο προηγούμενες, από την άλλη πλευρά του ποταμού, με ναό τον Άγιο Κωνσταντίνο
--Τα χωριά της περιοχής
Κατά μήκος του ποταμού του ποταμό Χαρσιώτη (Harsit), υπήρχαν, μέχρι την Ανταλλαγή, στην περιφέρεια των Ίμερων υπήρχαν άλλα δέκα χωριά με 700 σπίτια και 3.500 κατοίκους με ελληνικό πληθυσμό τα Γιαγλήντερε, Μουσάντων, Ρουσίον, Λυκάστ’, Παρτίν, Βαρενού, Νατσαράντων, Ζιγανίτα, Παζπέν, Μόλαλη με τουρκικό, Υψιράντων, Σινάντων με ανάμεικτο Οι κάτοικοί της ήταν όλοι Έλληνες πλην λίγων οικογενειών της ενορίας Θωμάντων, που και αυτές ήταν ελληνικής καταγωγής και είχαν αλλαξοπιστήσει. (
ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Με βάση τα προνόμια, λόγω των μεταλλείων της Χαλδίας, υπήρχε εκλεγμένη αυτοδιοίκηση με 7μελή δημογεροντία και επικεφαλής τον μουκτάρη].
ΙΣΤΟΡΙΑ
Η Ιμέρα ή Γήμερα της Χαλδίας χτίστηκε επί Βυζαντινής εποχής και πήρε το όνομα της από τον εξόριστο εκεί στρατηγό Ιμέριο.
Αποτέλεσε το μεταίχμιο μεταξύ ασιατικών εθνών και της αυτοκρατορίας των Κομνηνών, ερημώθηκε στη συνέχεια και μετά την άλωση της Τραπεζούντας συνοικίστηκε από τον Γεώργιο Ζουβάκ, που ίδρυσε την πρώτη ομώνυμη συνοικία της .
Σύμφωνα με τον Γ. Παπαμιχαλόπουλο υπήρχε παράδοση ότι από εκεί είδαν τη θάλασσα οι Μύριοι του Ξενοφώντα και «ότι τούτου ένεκα, του πόθου και του ιμέρου προς επάνοδον εις την πατρώαν γην, ωνόμασαν τον τόπον οι Έλληνες Ιμέραν»
Σύμφωνα με Τουρκικά αρχεία του 1643 περιγράφεται αλοίως η ιστορια, << Υπήρχαν 2 γενίτσαροι στον οικισμό, ο οποίος συνδέθηκε με την περιοχή της Αργυρουπολης εκείνης της περιόδου με το όνομα Ιμερα , ενώ 2 μουσουλμάνοι και 25 χριστιανοί (Έλληνες) χωρικοί δούλευαν στα ορυχεία της >>
Την περίοδο μεταξύ 1839 και 1861, 53 Χριστιανοί μετανάστευσαν από το χωριό, το οποίο συνδέθηκε με την περιοχή Άρδασσας..
Σύμφωνα με την Επετηρίδα της Τραπεζούντας (υπολογίστηκε μόνο ο ανδρικός πληθυσμός ) ηταν17 Μουσουλμάνοι , άνδρες σε 9 νοικοκυριά και 292 Χριστιανοί άνδρες σε 229 νοικοκυριά ζούσαν στο χωριό Ιμέρα το 1877
Η πείνα του 19ου αιώνα, μετά το κλείσιμο των ορυχείων και ανεργία ήταν η αίτια που οδήγησαν μεγάλο μέρος του πληθυσμού της περιοχής της Αργυρούπολης στην μετανάστευση .
Στον οικισμό το 1923 υπήρχαν οισυνοικίες Nazırlı, Çakallı (Çakalinas) και Suvaklı (Zuvakandon).
Σύμφωνα με την ανταλλαγή πληθυσμών Τουρκίας-Ελλάδας , ο Ελληνικός πληθυσμός που ζούσε σε μέρη απομακρύνθηκε και έτσι άδειασαν οι οικισμοί ερήμωσαν .
Στην περιοχή έφτασαν μουσουλμάνοι από τη Θεσσαλονίκη άλλα δεν θέλησαν να εγκατασταθούν στα άδεια σπίτια και οι περισσότεροι πρόσφυγες πούλησαν τα σπίτια και τις εκτάσεις που τους είχαν παραχωρηθει και πήγαν σε άλλα μέρη που η ζωή θα ήταν πιο άνετη όπως στην πόλη της Αργυρούπολη.
ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Η Χριστιανική κοινότητα των Ιμέρων υπαγόταν στη μητρόπολη Χαλδίας, Χερροιάνων και Κερασούντος[
--Εκκλησίες
Η κάθε ενορία είχε και την εκκλησία της:
Η κυρίως Ίμερα, διαιρεμένη σε μικρή και μεγάλη Ίμερα οριζόμενες από τον διερχόμενο ποταμό
--Ενορίες Παναγία Ξητράντων και Άγιος Γεώργιος Καθενμερετίων,
Οι ενορίες της Παναγίας και του Αγίου Γεωργίου ειχαν μεγαλοπρεπείς ομώνυμους ναούς που ιδρύθηκαν από τους Ιμεραίους και την μερική συνδρομή του κατά το έτος 1713 Ματέν Εμίνη της Αργυρούπολης Σαρή Μεχμέτ αγά, λόγω της εκτίμησής του για τους Ιμεραίους μεταλλωρύχους, με φιρμάνι του ναού της Τσιμεράς της Μούζαινας και με 69 την συναίνεση του θρησκευτικού αρχηγού των Μεβλεβήδων της Αργυρούπολης
-- Άλλες ενορίες
Άγιος Δημήτριος Γιαννάντων,
Άγιος Γεώργιος Ζουβακάντων,
Άγιος Κωνσταντίνος Θωμάντων,
Τριών Ιεραρχών Μαντρία και
Άγιος Γεώργιος στο Λιβάδ
Υπήρχαν πολλοί ιερείς τόσο στον κεντρικό οικισμό όσο και στα χωριά , μετά την ένταση των διώξεων και λίγο πριν από την αναχώρηση των τελευταίων Χριστιανών κατοίκων είχαν απομείνει 3 ,ο πρωτόπαπας Παναγιώτης Τανιμάνου, ο παπα-Τιμόθεος και ο παπα-Κωνσταντίνος. .
--Εξωκλήσια
Ξακουστό εξωκλήσι ήταν της Αεριμίτ’σας (Παναγίας)
Βρισκόταν σε υψόμετρο 2500 μ. πάνω από το Λιβάδι. Εκεί γινόταν το μεγάλο πανηγύρι τον Δεκαπενταύγουστο
-- Μοναστήρι
Πάνω σε ένα ύψωμα του βουνού Προφήτης Ηλίας υπήρχε η σταυροπηγιακή και μετέπειτα ενοριακή γυναικεία Μονή του Αγ. Ιωάννη Προδρόμου,
Γυναικεία μονή στην Ίμερα της περιφέρειας Κρώμνης, αφιερωμένη στην αποτομή του Τιμίου Προδρόμου, γνωστή και ως «Γήμερας Αγιάννες». Γιόρταζε στις 29 Αυγούστου. Η παράδοση τοποθετεί την ίδρυσή της στα 1710 από τη μοναχή Παϊσία, αδελφή του μητροπολίτη Θεοδοσιουπόλεως Ιακώβου της οικογένειας Χρυσουλάντων από την Ίμερα. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ήρθε στη μονή άλλη μια μοναχή από την Ίμερα, και μια τρίτη από τη Μόχωρα.
Κατάφερε να προσελκύσει την προστασία και την ευεργεσία των πλουσίων της γύρω περιοχής και της Αργυρούπολης, εξελίχθηκε σε αξιόλογη πνευματική εστία.
Οι σημαντικότεροι ευεργέτες της μονής προέρχονταν από την οικογένεια των Σαρασιτών, με ουσιαστικό θεμελιωτή της τον αρχιμεταλλουργό Ιγνάτιο Σαρασίτη.
Σύμφωνα με τον Κώδικα της μονής, όταν ο Ιγνάτιος επέστρεφε με τη γυναίκα του Βαρβάρα από μια επίσκεψη στη μονή της Παναγίας Σουμελά, ήρθε για να προσκυνήσει και στη μονή του Αγίου Ιωάννη, στην οποία έτυχε ευμενούς υποδοχής. Η γυναίκα του δώρισε στη μονή τη χρυσοποίκιλτη ενδυμασία της, ενώ ο ίδιος αποφάσισε την εκ βάθρου ανέγερση του ναού και των δωματίων της μονής, και για το λόγο αυτόν έστειλε εκεί τον γιο του Γεώργιο Σαρασίτη, πρωτονοτάριο της αρχιεπισκοπής Χαλδίας, ο οποίος ξαναέκτισε το ναό.
Τα εγκαίνια του ναού της μονής πραγματοποίησε το 1745 ο αρχιεπίσκοπος Χαλδίας Ιγνάτιος ο Κουθούρ.
Το 1747 ο Γεώργιος Σαρασίτης με έξοδα του πατέρα του συνέταξε τον πρώτο Κώδικα της μονής, βάσει του οποίου συντάχθηκε το 1859 ο νεότερος Κώδικας.
Το 1747 η αρχιεπισκοπή Χαλδίας αναγνώρισε τη μονή και την κατέταξε μεταξύ των υπόλοιπων ενοριακών μονών. Το 1780 αναφέρεται ότι ζούσαν εκεί είκοσι μοναχές.
Η μονή τιμήθηκε το 1808 με τη σταυροπηγιακή αξία και διατέλεσε σταυροπηγιακή μονή μέχρι το 1827, οπότε και μετατράπηκε πάλι σε κοινόβιο ενοριακή μονή.
Το 1859, επί ηγουμένης Ρωξάνης της Ιμεραίας, με προτροπή και συνδρομή του Αργυρουπολίτη διδασκάλου Γεώργιου Κ. Παπαδόπουλου αποφασίστηκε η ανακαίνιση του ναού. Με αφορμή την ανακαίνιση αυτή, τοποθετήθηκε πλάκα στη θύρα του ναού που έγραφε τα εξής:
«Ούτος ο θείος ναός του τιμίου ενδόξου προφήτου Προδρόμου και βαπτιστού Ιωάννου ήτο πάλαι ναΐσκος με θόλον, ου τα τείχη ήσαν εζωγραφισμένα παντοιοτρόπως, αλλ’ εκείνος ο ναός κατεδαφίστηκε εις τα ερείπια του οποίου ανωκοδομήθη ο νέος ούτος ναός το 1859 έτος επί του αρχιεπισκόπου Χαλδίας κυρίου Θεοφίλου δι’ επιστασίας της καθηγουμενίσσης κυρίας Ρωξάνης μετά της συνοδείας αυτής συν τη βοηθεία των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών, ων μνησθεί η Κύριος ο Θεός εν τη βασιλεία αυτού εις αιώνα τον άπαντα».
Η μονή είχε κυκλικό σχήμα, μέσα στο οποίο υπήρχε ο ναός του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου με λιθοστρωμένο προαύλιο, ενώ στις αρχές του 20ού αιώνα είχε δώδεκα μοναχές και είκοσι μεγάλα δωμάτια.
Μέσα από τη μονή πήγαζε και η περίφημη πηγή της και τα καλοκαίρια συχνά παραθέριζαν εκεί πολλές πλούσιες οικογένειες της Τραπεζούντας.
. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών η μονή και ο ναός καταστράφηκαν, ενώ αργότερα χρησιμοποιήθηκε από τους Τούρκους ως στάβλος. Σώζονται μόνο κάποια ερείπια.
Πολλά κειμήλια της μονής, σημαντικής ιστορικής και θρησκευτικής αξίας, όπως βυζαντινές εικόνες, ιερά σκεύη, Ευαγγέλια και ιερά λείψανα διασώθηκαν και μεταφέρθηκαν στη Μονή της Αγίας Παρασκευής
--Ιερείς
Στις καλές εποχές υπήρχαν 17 ιερείς στις ενορίες της Ίμερας.
Τα τελευταία χρόνια έμειναν μόνο τρεις
-- Φιλόπτωχο Αδελφότητα
Στο κέντρο των Ιμεέρων υπήρχε η Φιλόπτωχος Αδελφότητα, η οποία προσέφερε ενίσχυση σε άπορους και στρατευθέντες νέους κατά την εποχή των διωγμών του Πόντου,
ΠΑΙΔΕΙΑ
Η παιδεία στα Ίμερα βρισκόταν σε πολύ καλή κατάσταση.
Το 1875 χτίστηκε το εξατάξιο αλληλοδιδακτικό σχολείο
Η Κεντρική Αστική Σχολή από τον αρχιμάστορα Απόστολο Μαυροματόπουλο, με αίθουσα εκδηλώσεων και βιβλιοθήκη.
Τα τελευταία χρόνια, το σχολείο είχε στην κατοχή του ένα κεφάλαιο 10.000 χρυσών λιρών και κτήμα στο Κρασαβότσκ της Ρωσίας, όπου δήμαρχος ήταν απο τα Ιμερα Ιμεραίος Γ. Κορσαβίδης, ευεργέτης του σχολείου και του χωριού[.
Για την άξια του σχολείου των Ιμέρων και ορισμένων άλλων χριστιανικών οικισμων στην περιοχή γράφει ο Γ.Β.Παπαδόπουλος προς τον Φιλολογικό Σύλλογο Κωνσταντινουπόλεως
«Μόνην λαμπράν εξαίρεσιν εν τω ζοφερώ τούτω κυκεώνι αποτελούσι τα εν Ιμέρα, Κρώμνη και Σάντα σχολεία, γραμματοδιδασκαλεία πλήρη και άρτια… και κανονικώς λειτουργούντα»,
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
-- Χορός Τικ
Λέγεται ότι ο Ποντιακός χορός τικ έχει προέλευση από τα Ίμερα και από εκεί απλώθηκε σε όλο τον Πόντο και έγινε ο πλέον διαδομένος χορος , που αργότερα φυσικά έγινε και στον Ελλάνικο χώρο
. Η ονομασία του προέρχεται από το τουρκικό «ντικ», που σημαίνει όρθιο, ολόρθο.
Πολλές είναι οι παραλλαγές του ανάλογα με την περιοχή του Πόντου, ενώ ακόμη και στο ίδιο χωριό μπορούσαν να χορεύονται δύο, τρεις ή και περισσότερες μορφές του χορού.
Το συνηθέστερο είναι στην ίδια περιοχή να χορεύεται μία μορφή
αργού και μια μορφή γρήγορου τίκ’.
Η πιο κοινή παραλλαγή του αργού τίκ’ συναντιόταν σε όλες σχεδόν τις περιοχές του Πόντου και είναι αυτή που επικράτησε και διαδόθηκε και στην Ελλάδα, και όταν λέμε γενικά χορός τίκ’, αναφερόμαστε σ’ αυτήν.
Στην εν λόγω παραλλαγή οι χορευτές είναι πιασμένοι, κοντά ο ένας στον άλλον, από τις παλάμες, με τα χέρια λυγισμένα στους αγκώνες, σε ανοιχτό κύκλο. Υπάρχει χαρακτηριστικό στιλ στην εκτέλεση των βημάτων, που απαιτεί από τους χορευτές να λυγίζουν τα γόνατά τους, απ’ όπου και η ονομασία τίκ’ ‘ς σο γόνατον, ενώ το υπόλοιπο κορμί στέκει όρθιο, στητό (τίκ’ σημαίνει όρθιο, λεβέντικο).
Στην Ίμερα είχαν μια μορφή του χορού, το χυτόν, η οποία θέλει τη μετακίνηση να γίνεται προς τα αριστερά και όλα τα βήματα να γίνονται με το άλλο πόδι από αυτό που περιγράφηκε μόλις πριν (αντί να πάει το δεξί πλάγια δεξιά προς το κέντρο πάει το αριστερό πλάγια αριστερά προς το κέντρο κ.ο.κ.).
Τις μορφές αυτές του τίκ’ οι υπόλοιποι Πόντιοι τις ονόμασαν τίκ’ μονόν εξαιτίας των λιγότερων βημάτων, ενώ αυτοί που τις χόρευαν ονόμαζαν το χορό απλά τίκ’. Σε αντιδιαστολή με το μονόν τίκ’ εμφανίστηκε στην Ελλάδα και ο όρος διπλόν τίκ’ (μάλλον αδόκιμος, επειδή, αν μετρήσουμε τις κινήσεις, στις οποίες υποτίθεται ότι αναφέρεται ο όρος, θα μιλούσαμε για τριπλό και όχι για διπλό τίκ’).
ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ
Εξαιτίας του ορεινού τόπου επιδόθηκαν επιτυχώς στην κτηνοτροφία , ελάχιστοι συντηρούνταν από τοπικούς πόρους προερχόμενους από το μικροεμπόριο και την γεωργοκτηνοτροφία, ενώ ζούσαν από τους πόρους που προέρχονταν από τους ξενιτεμένους και τους μετανάστες της
. Περίφημα ήταν τα παρχάρια της Ίμερας, κατάφυτα από μυρίπνοα άνθη, τα δάση, τα κρυστάλλινα νερά και τα προϊόντα των οπωροφόρων κήπων της τα μεγαλοπρεπή και καθαρά οικήματά της
. Οι φιλόπονοι Ιμεραίοι, προσλαμβανόμενοι από τον γενικό αρχιμεταλλουργό Ιωάννη Λογοθέτη Σαρασίτη και επί Ματέν-Εμινή Καρά Σελίμ αγά κατά το 1692, διέπρεψαν ως άριστοι παραστάτες και παλτατσίδες Την εποχή της ακμής των μεταλλείων εργάζονταν στα μεταλλεία της Κρώμνης ως παραστάτες (έπλεναν το μετάλλευμα) , ενώ μετά την παρακμή
Κατά τους 18ο και 19ο αιώνες, η κύρια απασχόληση των κατοίκων ήταν τα μεταλλεία. Οι κάτοικοι της Ίμερας εξειδικεύονταν ως παραστάτες (ειδικοί στην τήξη του μεταλλεύματος) και μπαλτατζήδες (προμηθευτές ξύλου και κάρβουνου στα μεταλλεία). Μετά την παρακμή τους και επειδή η υποτυπώδης γεωργία και η κτηνοτροφία δεν επαρκούσαν για τις ανάγκες τους, πολλοί κάτοικοι στρέφονταν στη μετανάστευση προς τη Ρωσία (κυρίως μετά τον πόλεμο του 1878
. Κάποιοι άλλοι μετανάστευσαν σε περιοχές με μεταλλεία στην ενδοχώρα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ή ασχολούνταν εποχιακά με οικοδομικές εργασίες.
Το καλοκαίρι οι κτηνοτρόφοι ανέβαιναν με τα ζώα τους σε ορεινά λιβάδια, τα παρχάρια, όπου υπήρχε άφθο
ΔΙΩΞΕΙΣ
Και ενώ μέχρι το 1914 η ζωή κυλούσε σχετικά ομαλά τα πράγματα για τους Έλληνες σε ολη την Μικρά Ασία για τους Έλληνες και τους Αρμένιους αρχίζουν να αλλάζουν προς το χειρότερο .
Το 1914 διατάχθηκε γενική επιστράτευση που είχε φοβερές συνέπειες για τους στρατευμένους νέους, κακομεταχείριση, εξευτελισμούς, αρρώστιες και κακουχίες, με αποτέλεσμα την λιποταξία και την ανακήρυξή τους σε φυγόστρατους, οι οποίοι σε περίπτωση σύλληψης υποβάλλονταν σε βασανιστήρια και ξυλοδαρμούς
Κατά τα τελευταία χρόνια του πολέμου εφαρμόστηκαν από τις Τουρκικές αρχές εκτοπισμοί του ανδρικού πληθυσμού , αγγαρείες σε στρατιωτικά έργα και οικονομικές απαιτήσεις, που τερματίστηκαν με την προέλαση των Ρωσικών στρατευμάτων .
--Η έλευση των Ρώσων στα Ίμερα
Τα Ίμερα κατελήφθησαν από τους Ρώσους τον Ιούλιο του 1916 με εκδηλώσεις έξαλλης χαράς των κατοίκων
Οι Ιμεραίοι τραγουδούσαν πανηγυρίζοντας στους δρόμους :
<< Η Γίμερα η Γίμερα έμορφον πολιτεία/ αν αξιών’ατο ο Θεός θα γίνεται Ρουσσία’. >>
Με τη διάνοιξη της συγκοινωνίας με την Τσαρική Ρωσία, που σκόπευε να καταλάβει όλη την Μ. Ασία οι περισσότεροι επέστρεψαν στην απελευθερωθείσα πατρίδα, ενώ η χάραξη της σιδηροδρομικής γραμμής Τραπεζούντας-Ερζερούμ, που θα διέρχονταν επάνω από το χωριό, δημιούργησε την εντύπωση ότι θα είχαν πια δουλεία και δεν θα χρειαζόταν να την αναζητούν σε ξένα μέρη .
-- Η συνέπειες από την Ρωσική επανάσταση του 1917
Η Ρωσική Επανάσταση και η συνακόλουθη εγκατάλειψη του μετώπου από το Ρωσικό στρατό σήμανε την επάνοδο των Τούρκων στα Ίμερα και όλο τον Πόντο το Φεβρουάριο του 1918, επικράτησε χαώδης κατάσταση στη Ρωσία οδήγησαν τους Ιμεραίους στην απόφαση να μην εγκαταλείψουν την πατρίδα τους.
Κατά το δίμηνο διάστημα από την ρωσική οπισθοχώρηση μέχρι την τουρκική ανακατοχή η Ιμέρα απέφυγε τις επιδρομές των Τουρκικών συμμοριών, που λήστευαν τα γύρω χωριά, λόγω του έγκαιρου εξοπλισμού και της συστηματικής αμυντικής οργάνωσης του τόπου από ένοπλες ομάδες που ανέλαβαν συστηματικά την περιφρούρηση της Κρώμνης και της Ίμερας συνεργαζόμενες μεταξύ τους.
Οργανώθηκε ελληνική αμυντική γραμμή 300 οπλιτών με επικεφαλής έναν Έλληνα του Καρς .
Την ίδια εποχή η Ιμέρα έγινε το συμβουλευτικό κέντρο όλων των χωριών της περιοχής, ενώ φιλοξένησε και περιέθαλψε πολλούς από τους κατοίκους τους, επειδή κρατούσε μακριά τα κακοποιά στοιχεία, όχι μόνο γιατί αυτοί φοβόταν την αντίσταση των Ιμεραίων, αλλά και επειδή οι Οθωμανοί τους σεβόταν για τη συνετή στάση τους την περίοδο της Ρωσικής κατοχής, κατά την οποία δεν κακοποίησαν μουσουλμάνους.
Επιπλέον, προστάτευσαν από την Αρμενική εκδίκηση τους Τούρκους της ενορίας Θωμάντων, που κατέφυγαν στο Λιβάδι, ώστε η Ιμέρα δεν υπέφερε μετά την ανακατάληψή της από τον Τουρκικό στρατό με εξαίρεση κάποιες οικονομικές εισφορές και την κατάσχεση μέρους του ιματισμού, που εγκατέλειψε φεύγοντας ο Ρωσικός στρατός
-- 1918 Νέες διώξεις
Η ανακωχή του Μούδρου τον Οκτώβριο του 1918 και η αναμενόμενη Ποντιακή αυτονομία αναπτέρωσε το φρόνημα των κατοίκων, αλλά η επικράτηση του Κεμάλ εγκαινίασε νέα περίοδο διωγμών με πιέσεις, φορολογικές αφαιμάξεις, στρατολογία, αποπομπή στο εσωτερικό κατά την οποία αναχώρησαν πάνω από τριάντα άτομα κάθε ηλικίας, εκ των οποίων περίπου δέκα βρήκαν τραγικό θάνατο από τις κακουχίες και τις στερήσεις, ενώ οι υπόλοιποι σώθηκαν δια της φυγής
1924 ΕΚΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ
-- Οι συνθήκες απομάκρυνσης :
Εκκενώθηκαν τα Ίμερα την 16η Ιανουαρίου8 του 1924
Ένας Ιμεραίος πρόσφυγας στις 2 Φεβρουαρίου του 1924 για τις συνθήκες που επεκράτησαν κατά την απομάκρυνση γράφει:
«Τέσσαρες ημέραι γίνονται σήμερον, αφ’ ότου βία κατεβήκαμεν από το χωρίον Ίμερα. Την 10ην Ιανουαρίου έφθασεν αιφνιδίως εις το χωρίον Τουρκική χωροφυλακή εξ 20 στρατιωτών και δύο αξιωματικών μετά δύο γραμματέων. Περικύκλωσαν αμέσως το χωρίον και με απειλάς μας εφανέρωσαν τον λόγον της παρουσίας των.
Ο τρόμος μας ήτο μέγας, διότι εν αρχή υποθέσαμεν ότι πρόκειται περί εξοντώσεώς μας. >> «Εντός τριών ημερών οφείλετε να εγκαταλείψετε τα χωρία σας, να κατεβήτε εις την Τραπεζούντα διά να επιβήτε των ατμοπλοίων, τα οποία περιμένουν να σας παραλάβουν», μας λέγουν. Η ιδία διαταγή εδόθη και εις τα άλλα χωρία Κρώμνη, Λυκάστη, Βαρενούν, Αργυρούπολιν κλπ. Τα υπάρχοντά μας επωλήθησαν έναντι πινακίου φακής
Επήραμε μερικά πράγματα, απαραίτητα της πρώτης ανάγκης
Κατά την αναχώρηση απο την πατρίδα ήταν τέτοιες οι συνθήκες που οι μητέρες έτρεμα από το κρυο με βρέφη στην αγκαλιά γυναίκες έγκυες που δεν μπορούσαν να βαδίσουν εγκαταλείπονται εις τον δρόμον. Γέροντες και γραίαι εις τους δρόμους εγκαταλελειμμένοι, παιδιά ορφανά, οδυρόμενα ωθούνται βαναύσως υπό κτηνωδών χωροφυλάκων δια να οδοιπορήσουν τελείως εξηντλημένα. >>
ΕΛΛΑΔΑ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
Η Επιτροπή Ανταλλαγής από την Τραπεζούντα έστειλε πρόσφυγες της Ίμερας στην Ελλάδα, όπου διασκορπίστηκαν στους οικισμούς
Λειψίστα (Νεάπολη ) Κοζάνης,
Αρσακλί (Πανόραμα) Θεσσαλονίκης,
Ντάροβα (Κεσρόκαμπο),
Χρυσούπολη, Σαλτικλί (Νέα Ίμερα) μαζί με όσους ήρθαν από τη Ρωσία. Τοξότης Ξάνθης οπού ανηγερθει ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. ,,
Σλιβένι (Κορομηλιά) Καστοριάς,
Στην πόλη της Θεσσαλονίκης ,
Στον Πειραιά, Αθήνα και αλλού
– Οι Ιμεραίοι πρόσφυγες στον Ν. Κοζάνης
Αρκετοί κάτοικοι των Ιμέρων βρέθηκαν στην περιοχή της Κοζάνης, κάποιοι εγκαταστάθηκαν στη Νεάπολη και έφεραν μαζί τους πολλά κειμήλια, όπως την καμπάνα της εκκλησίας της Παναγίας και τις δεσποτικές εικόνες της εικόνας του, που βρίσκονται σήμερα στον Άγιο Γεώργιο.
Στο δήμο της Σερβίας δημιουργήθηκε ένα χωριό με το όνομα Ίμερα απέναντι από το Βελβενδό και συγχωριανοί τους πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν και στο διπλανό χωριό την Αύρα (σήμερα δεν υπάρχει )
ΣΗΜΕΡΑ
Σήμερα τα Ιμερα ονομάζονται Olucak και απέχει 38 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Αργυρούπολης. σήμερα το χωριό Olucak, στην θέση των παλιών Ιμερων είναι ένας μικρός, ορεινός και σχεδόν εγκαταλειμμένος οικισμός, όπου σήμερα ζουν λίγοι Τούρκοι (118 κάτοικοι καταμετρήθηκαν το 2021), .
Στα Ίμερα σήμερα διακρίνεται η εντυπωσιακή παραθεριστική έπαυλη του τραπεζίτη Φωστηρόπουλου και άλλων Τραπεζουντών και Αργυρουπολιτών, η βρύση και η εκκλησία του οικισμου που σήμερα είναι αποθήκη.( διακρίνονται αρκετές αγιογραφίες )
Γύρω από τα Ιμέρα σώζονται και άλλες μισογκρεμισμένες εκκλησίες και μοναστήρια.
