από τον καταρράχτη του χρόνου... [ του Γιάννη Γιαννακόπουλου ]
από τον καταρράχτη του χρόνου
αφαιρώ μια τυχαία κίνησή μου
και την παρατηρώ μαζί με τις κρυφές αιτίες της
ξάφνου όμως, στέκεται μετέωρη κι αιφνιδιασμένη
σαν τρύπιος στοχασμός ή σαν μαρμαρωμένη σιωπή
κι αμέσως πέφτουν πάνω της
όλα τα κακοτράχαλα γεγονότα και οι ζαχαρωτές στιγμές
και πλημμυρίζουν τα υπόγεια της μνήμης
σκορπώντας στους φεγγαρόδρομους άκοπα και κατεργασμένα συμπεράσματα
πού 'χουν τις αλήθειες τους στα μαργαριτάρια των παλιών δακρύων
και τα ψέματά τους στις πεταλούδες του ανέκκλητου
αφού τίποτα δεν μας επιστρέφει ίδιους
καθώς το μίσος παραμονεύει εκείνους που πολύ αγαπήθηκαν
και μια ακατάσχετη μανία καταστροφής εμφιλοχωρεί σε κάθε φιλί
τόσο, που καμιά αφορμή δε μένει αδικαίωτη
ακόμα κι αν δεχτεί έπειτα βροχή λουλουδιών
ή αν αγκαλιάσει το κλάμα του αρώματος
κι έτσι βουτάμε βαθύτερα στη φθορά
νικητές εδώ και αλλού
όντας θλιβεροί και νικημένοι
μέσα στον καταρράχτη του χρόνου
με κινήσεις χαμένες
πάνω στο λαχταριστό σώμα της πτώσης
Αύγουστος 2011
" όστρακα της αμφιλύκης "
