Ο προστατευτικός φράχτης [Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης]
Κάθομαι και παρατηρώ. Δυο σκύλοι, αρσενικοί. Ένας φράχτης ανάμεσά τους. Αποδώ το βασίλειο του ενός. Αποκεί το βασίλειο του άλλου. Πρωί πρωί και νωρίς το απόγευμα
σηκώνονται από τη θέση τους σαν να δίνουν σήμα. Αρχίζουν να κυνηγιούνται κατά μήκος του φράχτη δείχνοντας τα δόντια και γαβγίζοντας σαν λυσσασμένα.
Σαν τύχει όμως να μείνει η πόρτα ανοιχτή, κάθονται ακίνητοι και κοιτιούνται. Ή μπαίνει ο ένας στο βασίλειο του άλλου, πάει σε μία γωνία να κατουρήσει κι επιστρέφει αμέσως στο πόστο του, ενόσω ο αντίπαλος χαμηλώνει το κεφάλι, κάνοντας ότι δεν βλέπει. Με το που κλείνει η πόρτα, ξανά μανά τα ίδια κυνηγητά.
Και τι το ενδιαφέρον βρίσκω σε όλα αυτά; Θαρρώ ότι σχεδόν όμοια είναι η σχέση που διατηρώ με τους πιο μεγάλους φόβους μου.
