Η υπομονή τελειώνει σε ήττα αλλά κερδίζει πάντα (της Βιολέττας Μπούσιου)
«Η υπομονή τελειώνει σε ήττα αλλά κερδίζει πάντα.» Η φράση ανήκει σ’ έναν μοναχό μιας Σκήτης του Αγίου Όρους. Είναι πολύ χαριτωμένος, γι’ αυτό - καθώς τον παρακολουθεί
κανείς να μιλά- ενδίδει αμέσως στη γοητεία του λογοπαίγνιου. Σ’ αυτό το «ήττα» της αλφαβήτου, που μας παιδεύει από την πρώτη Δημοτικού αλλά το ξορκίζουμε πεισματικά σαν λέξη. Λες και μπορούμε να το αποφύγουμε αποδεικνύοντας, έτσι, την αριστεία μας.
Αλλά και η αγάπη, η πίστη, η αφοσίωση, η υπακοή, η ανάγκη είναι μερικές λέξεις ακόμα που τελειώνουν σε «ήττα». Αυτό- εν μέρει- δικαιολογεί την αστοχία μας στο να γίνουμε αλληλέγγυοι, νομοταγείς και πατριώτες. Άλλωστε η απληστία, η ματαιοδοξία, ο φθόνος, η κακία και ο εγωισμός μας υπόσχονται έμμεσα «υπεροχή», καθώς δεν πάσχουν ως λέξεις αφού τους λείπει εκείνο το μικρούτσικο «ήττα».
Πώς λοιπόν η υπομονή που τελειώνει σε «ήττα» κερδίζει πάντα; Υποθέτω βάσιμα, πως ο χαριτωμένος μοναχός επικαλούμενος την υπομονή δεν εστιάζει στο αποτέλεσμα αλλά στην εσωτερική βελτίωση του ανθρώπου, που εκπαιδεύεται να ανέχεται την απληστία, το φθόνο, την κακία και την προσβολή, καλλιεργώντας ο ίδιος την ταπείνωση και την ανυπόκριτη αγάπη.
Γιατί σε μια κοινωνία, που η υπομονή και η ταπείνωση θα ήταν κυρίαρχες αξίες, οι πράξεις και οι λεκτικές αντιπαραθέσεις πολιτών και πολιτικών δεν θα στερούνταν ουσίας και, ως εκ τούτου, δεν θα αποτελούσαν συμπεριφορές που δημιουργούν θλίψη και απογοήτευση σε κάθε νοήμονα άνθρωπο ούτε λέξεις κενές περιεχομένου.
Και επειδή η ηθική βελτίωση πολιτών και πολιτικών είναι ο μόνος τρόπος ανάκτησης της εθνικής μας αξιοπρέπειας αλλά και της αξιοπιστίας της χώρας μας, είναι χρήσιμο να θυμόμαστε όλοι μας ότι η υπομονή που τελειώνει σε «ήττα», κερδίζει πάντα.
