Το κοινωνικό μου μυθιστόρημα (του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη)
Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα σκέφτομαι να γράψω.
Για να ξανοιχτώ, επιτέλους, πέρα από τους περισπασμούς
της ατομικής ύπαρξης, τον αυτισμό της ιδιωτικότητας και τη συγκαλυμμένη ή απροκάλυπτη ωραιοπάθεια του εγώ προς τις πολυπληθείς λεωφόρους της κοινωνικής ζωής, τα πιο κακόφημα σοκάκια και τις πιο ακριβές περιοχές της.
Και με νατουραλιστική πιστότητα να αναπαραστήσω την κοινότοπη καθημερινότητα, τις διαλυμένες σχέσεις, τα συνθήματα των τοίχων και τις μικρές αγγελίες των εφημερίδων.
Ότι αναλαμβάνω τη φροντίδα ηλικιωμένων ή αγοράζω χρυσά νομίσματα και δόντια ή δίδεται γωνιακό οικόπεδο δι’ αντιπαροχή ή δεκαοχτάχρονη ξανθιά επισκέπτεται τον χώρο σας.
Δίχως κανένα στοιχείο πλοκής, δέσης, κορύφωσης και χωρίς καθόλου σασπένς, που είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει θυσιάζουν την πραγματικότητα στην αισθητική ανάγκη. Αλλά όσο το σκέφτομαι, βρίσκω ότι χωρίς να το θέλω μια ακόμη αυτοδιηγητική αφήγηση συστήνω σιωπηλά εντός μου.
ΠΗΓΗ: www.artinews.gr
