Ζητείται μνήμη (του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη)
Κυριακάτικο πρωινό. Σηκώνω τα σχισμένα λάβαρα και παίρνω μαζί τις εμμονές μου. Παλιά συνήθεια, την ίδια πάντα μέρα. Στις 3 του Δεκέμβρη. Με βροχές, με κρύα και με χιόνια.
Να στέκομαι στη μέση του Συντάγματος γονατιστός. Σαν τα κορίτσια της φωτογραφίας. «Ζητείται μνήμη» γράφει με μαύρα γράμματα στο δικό μου το πανό. Και ελπίδα και ζωή, θα ήθελα να συμπληρώσω, αλλά για ευνόητους λόγους αποφεύγω να το γράψω. Τριγύρω αδιάφοροι περαστικοί με προσπερνούνε, συνταξιούχοι, έμποροι, ταλαιπωρημένοι πρόσφυγες, ερωτευμένοι έφηβοι, μικροαπατεώνες και ασφαλώς νέοι ιστορικοί. Κλείνω τα μάτια μου, σφίγγω τα δόντια μου και περιμένω. Εδώ και χρόνια ονειρεύομαι μια διαδήλωση. Με το πανό μου από μπροστά και τα είκοσι οχτώ άθαφτα πτώματα να ακολουθούν με σκυμμένο το κεφάλι από πίσω. Στο μεταξύ κάθομαι ακόμη γονατιστός και περιμένω.
ΠΗΓΗ: www.artinews.gr
