Από την ομιλία του Γιώργου Ρότζιου για το Ολοκαύτωμα των Πύργων
«Μέσα στην εκκλησία που βρισκόμαστε σήμερα, μέσα στα ίδια αυτά ντουβάρια που στέκονται δεξιά και αριστερά μας κρατούνται προσωρινά και πολλοί από αυτούς μαρτυρούν.
Οι νέες κοπέλες, βιάζονται εντός του ναού, από τους Έλληνες δοσίλογους που εκτελούσαν χρέη δεσμοφυλάκων και στα χέρια τους σπαράζουν. Όλους μαζί, 150 άτομα σχεδόν, για να καλύψουν τα αίσχη τους, οι Γερμανοί τους οδηγούν σε κοντινούς αχυρώνες, τους στριμώχνουν και τους καίνε ζωντανούς!
Όσοι κάτοικοι μπόρεσαν και ξέφυγαν από την κατάληψη των Πύργων, περπάτησαν γυμνοί, ξυπόλητοι, πεινασμένοι, έφτασαν και βρήκαν καταφύγιο στη Νάουσα, στη Βέροια, στην Έδεσσα και σε άλλες κοντινές πόλεις. Πολλοί από αυτούς δεν γύρισαν στο χωριό ποτέ!
Ώρες θα μπορούσαμε να διηγούμαστε, συγχωριανοί μου, ο καθένας την προσωπική ιστορία της οικογένειας του, όπως από παιδιά την ακούσαμε. 77 χρόνια μετά και όπως κάθε χρόνο είμαστε εδώ, στη σκιά του Βερμίου, που θαρρείς για να θυμίζει το αίμα που χύθηκε κάθε άνοιξη γεμίζει με παπαρούνες, και θυμόμαστε όλους τους 343 αδικοσκοτωμένους συγχωριανούς μας, άνδρες γυναίκες και παιδιά.
Θα θελα να γνωρίζετε αγαπητοί μου συγχωριανοί, κλείνοντας, πως όσοι ζούμε μακριά από το χωριό , δηλώνουμε με περηφάνια την καταγωγή μας! Δεν είναι λίγο. Δεν είναι μικρό να λες «Είμαι από τους Πύργους» «Είμαι από την Κατράνιτσα».
Και δεν είναι μικρό γιατί το χωριό μας σε κάθε μεγάληhttps://imgur.com/daba3613-956a-4a3b-9a00-991faca08b52"> ιστορική στιγμή της Ελλάδας και της Μακεδονίας μας, έδωσε αίμα, παλικάρια, περηφάνια! Ας είναι η μνήμη των νεκρών αιωνία κι όλοι εμείς καλά να τους κρατάμε ζωντανούς στις καρδιές μας!»
