Μιά κακιά στιγμή και μιά φάση που χάλασε, του Θανάση Σκαμνάκη
Ο νεαρός που ομολόγησε πως σκότωσε την κοπέλα στη Φολέγανδρο έκανε εξ αρχής μια πολύ αποκαλυπτική, για τον κοινωνικό συμβολισμό της και για την ουσία του κόσμου μας, δήλωση.
Είπε, κατά πρώτον, πως έφταιγε η κακιά στιγμή (σύμφωνα με το τηλεοπτικό εγχειρίδιο: τι λέμε όταν σκοτώνουμε τη γυναίκα μας για να τη γλυτώσουμε, του γνωστού συνδικαλιστή αστυνομικού) και εν συνεχεία, πως «χάλασε η φάση».
Τα δυο αυτά δεν είναι ίδια.
Η κακιά στιγμή είναι μια παλιά, σχεδόν κλασική συνταγή, που ανταποκρίνεται στην ιδέα της αντρικής οργής και αντίδρασης, τη σχεδόν νομιμοποιημένη, ή έστω κοινωνικώς ανεκτή. Το ομολόγησε ευθαρσώς ο αρθρογράφος των «Νέων» (θα προτιμούσα μετά την κατακραυγή να βγει να υποστηρίξει με επιχειρήματα την άποψή του, κι όχι να κρύβεται στην ανωνυμία και τη δήθεν συγγνώμη της εφημερίδας του) όταν έγραψε πως «τότε ο 30χρονος έκανε αυτό που έχει περάσει από το μυαλό πολλών ανδρών: την έσπρωξε στα βράχια…».
Προφανώς, το θέμα είναι γιατί μπορεί να περνάει αυτό από το μυαλό κάποιων ανδρών. Προφανώς, η στιγμή (η κακιά) δεν είναι μια έκρηξη στο κενό. Είναι η συσσώρευση των πολλών στιγμών που ζει το ζευγάρι και η συμπύκνωση συνηθειών και δεδομένων με ιστορία αιώνων, μια μακρά ιστορία κακοποιήσεων, οι οποίες μερικές στιγμές, κακές στιγμές, οδηγούνται στην ακραία συνέπεια. Τα βράχια, λοιπόν, είναι απλώς(!) η ακραία εκδοχή!..
Αναπτύσσεται μέσα στο πεδίο εκείνο, όπου ο άντρας είναι άντρας, ο έρωτας είναι κυριαρχία, ο τσαμπουκάς ελιξήριο της επιθυμίας, ο έρωτας επιβολή και η κατάκτηση ολοκληρωτική. Όπου το αρσενικό έχει δικαιώματα και το θηλυκό υποχρεώσεις. Και όπως είναι φυσικό πως ο άντρας γεννά και η γυναίκα τίκτει, έτσι κι εδώ, ο άντρας πηδά και η γυναίκα υποκύπτει. Το όρισε και ο κωμικός ηθοποιός και πρώην υπουργός: είμαι άντρας παλιάς κοπής, δεν δέχομαι να μου λένε όχι οι γυναίκες. Έτσι μεγαλώνουν συχνά οι μανάδες στα αγόρια τους.
Η Παλαιά Διαθήκη μας διέταξε να μη δώσουμε την ψυχή μας στη γυναίκα
αν θέλουμε να διατηρήσουμε τη δύναμή μας («Μη δως γυναικί την ψυχή σου, επιβήναι αυτή επί την ισχύ σου», Σοφία Σειράχ).
Η δεύτερη φράση, πως «χάλασε η φάση», είναι πιο σύγχρονη κατηγορία με προφανείς παραδοσιακές καταβολές.
Δεν είναι απλώς μια μοντέρνα έκφραση, αλλά μια ολόκληρη αντίληψη για τις σχέσεις και τη ζωή. Η οποία ζωή και οι οποίες σχέσεις, δεν είναι συσσώρευση γνώσης, εμπειρίας, δυνατοτήτων, διαψεύσεων και προσπαθειών, αλλά φάσεις που κάθονται ή όχι. Ο έρωτας είναι φάση που κάθεται. Ο φόνος είναι πιθανόν μια φάση που χάλασε!
Ιδιαίτερα στο ζήτημα των ερωτικών σχέσεων, είναι η συνέχεια επί του πραγματικού όσων έχουν προβληθεί επί της οθόνης.
Είναι η συνέχεια των απόψεων του άλλοτε ιδιοκτήτη περιοδικών και τηλεοπτικού οδηγητή μας, ο οποίος όπως μας γνωστοποίησε ξεβλάχεψε την Αθήνα. Είναι ο συγγραφέας που διασχίζει τις πολιτικές παρατάξεις και μας ενημερώνει πως έχει πηδήσει τη μισή γυναικεία Αθήνα. Είναι ο εκλιπών πλέον, αλλά το πνεύμα του έχει διαδόχους, Θέμος Αναστασιάδης, ο οποίος αποθέωσε τη γοητεία του ευτελούς, εξύμνησε τη χυδαιότητα, φραστική και πραγματική, παρουσίασε τις μοντέλες γλάστρες στο τηλεοπτικό του σκουπίδι, ως ανούσια διακοσμητικά, χλεύασε τις διεκδικήσεις και τους αγώνες, γυναικών και εργαζομένων!
Είναι αυτοί που εκχυδάϊσαν το μεταμοντέρνο κατακερματισμό των πάντων, όπου οι αξίες είναι ίσες και κοινές, το υψηλό και το ευτελές ίδιο, το σπουδαίο και το αμελητέο, το σοβαρό και το χυδαίο, αξίες χωρίς ιεράρχηση, χωρίς εσωτερική συνοχή και νόημα, αξίες χωρίς αξίες. Φάσεις.
Είναι αυτοί που διέσυραν τα φεμινιστικά κινήματα, τις ιδέες περί πολιτικής ορθότητας, τις διεκδικήσεις των γυναικών, κόντρα στις στρατευμένες φεμινίστριες οι οποίες …αφήνουν αξύριστα τα πόδια τους, κρατάνε ταγάρια και μιλάνε σαν άντρες…
Καθώς το παν είναι να κάτσει η φάση. Αυτή είναι αξία της ζωής, αυτή είναι η αξία και του άντρα!...
Ποιος έρωτας, ποια σχέση, ποια ισοτιμία, ποια αγάπη; Φάση είναι όλα αυτά, κι αν κάτσει… κι αν σου κάτσει!...
Αν όμως η φάση χαλάσει τι κάνει τότε ο αποδέκτης κυρίαρχος;
Μπορεί και να δικαιούται, ως κατακτητής που είναι - κατακτητής φάσεων - να αφεθεί στην κακιά στιγμή κι αν η στιγμή έρθει δίπλα σε ένα γκρεμό να τσακίσει την κοπέλα στα βράχια, αφού πρώτα τη σπάσει στο ξύλο γιατί τον εξέθεσε, ως άντρα, ως κατακτητή, ως έρωτα με τις προδιαγραφές του σημερινού λάϊφ στάιλ και του παραδοσιακού ο άντρας δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του κι ο έρωτας θέλει τα χαστούκια του, όπως μας διαμήνυσε και η συγγραφέας.
Σε αυτή ακριβώς τη συνέχεια βρίσκονται το άρθρο των «Νέων», οι δηλώσεις της συγγραφέως και κάποιες ακόμη παρόμοιες αντιδράσεις. Από μια άποψη το βρίσκω ενδιαφέρον, μη πω και τίμιο. Την κρίσιμη, οριακή στιγμή, όταν ξεσηκώνεται η γενική κατακραυγή προσπαθούν να φανούν συνεπείς με όσα είχαν διδάξει όλο το προηγούμενο διάστημα – οι ίδιοι ή οι όμοιοι.
Να συνεισφέρουν μια φωνή «ψυχραιμίας» στην «εξαλλοσύνη» των φεμινιστριών και των υποστηρικτών τους που ζητούν … αίμα!
Υποτίθεται πως μιλούν νηφάλια επιδιώκοντας να μην επιτρέψουν να κυριαρχήσει ένα ανθρωποφαγικό μίσος εναντίον του συγκεκριμένου δράστη και όλων των πριν και επόμενων.
Γι’ αυτό και βιάστηκαν πριν ακόμη γίνουν γνωστά τα πραγματικά γεγονότα της δολοφονίας να μιλήσουν!
Έτσι λοιπόν εξ αιτίας της φάσης που χάλασε και της κακιάς στιγμής που ακολούθησε, θρηνούμε γυναικείες ζωές την μια πάνω στην άλλη, κι εδώ στην καθ’ ημάς Ανατολή κι εκεί στην καθημαγμένη αλλά αναπτυγμένη Δύση, όχι μόνο τη μεσογειακή όπου το θερμό ταπεραμέντο κάνει τους έρωτες πιο δολοφονικούς, αλλά και στη, μοντέλο, βόρεια, όπου το (αντρικό) αίμα είναι μεν πιο κρύο, αλλά το ίδιο …επιβλητικό!
Καταλαβαίνουμε συνεπώς, πως δεν πρόκειται για περιθωριακό πρόβλημα, μιας κοινωνίας κρίσης, που δεν μπορεί να δώσει ουσία στη ζωή μας. Καταλαβαίνουμε πως δεν είναι μια ακόμη εκτός πολιτικής ατζέντας κοινωνική παρεκτροπή. Καταλαβαίνουμε πως δεν είναι ζήτημα γυναικείο.
Καθίσταται κεντρικό ζήτημα της κοινωνικής μας υπόστασης. Συστατικό μιας γενικής παρακμής, η οποία χρειάζεται ριζικές απαντήσεις και λύσεις.
Υ.Γ. Στο προηγούμενο άρθρο έγραψα λάθος πως η Μαρίνα (Ρένα Χατζηδάκη) έγραψε την «Κατάσταση πολιορκίας» στα κρατητήρια της Ασφάλειας στην Μπουμπουλίνας.
Επειδή η ιστορική μνήμη (και ο σεβασμός μας προς τους ανθρώπους εκείνους) είναι κρίσιμο μέγεθος της ζωής μας, ας αποκαταστήσω το σωστό όπως το διατύπωσε σε παρατήρησή της μια καλή αναγνώστρια:
«Στις φυλακές Αβέρωφ και όχι στην Μπουμπουλίνας έγραψε η Ρένα την «Κατάσταση πολιορκίας». Τα ποιήματα βγήκαν από εκεί με τα άπλυτα της συγκρατούμενης της, Σωτηρούλας Παπαδοπούλου, που τα παρέδωσε στη μητέρα της. Η τρίτη νεαρή κρατούμενη των φυλακών ήταν η Τώνια Μαρκετάκη».
Την ευχαριστώ.
