Ασώματες γραφές (του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη)
Και τι ακόμη μπορεί να είναι η γραφή; Ιδού λοιπόν η γνώμη μου, αν αφορά κανέναν: Ένας σωσμός πιστεύω ότι είναι η λογοτεχνία για τις πιο σεληνιασμένες νύχτες του Ιούλη.
Όταν ασώματες μορφές σκαρφαλώνουν στους τοίχους, σβαρνιούνται στο πάτωμα ή κατεβαίνουνε από το ταβάνι. Ψάχνοντας μια τελεία, ένα κόμμα ή ακόμη καλύτερα κάποια αποσιωπητικά για να κουρνιάσουν. Ήταν λοιπόν κάποτε ένας Βασίλης, μια Ελένη, μια Κατερίνα, ένας Μωυσής…
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, Η Ιδιωτική μου Αντωνυμία, εκδ. Κίχλη, 2018
