Η σκοτεινιά στο Κερατσίνι (του Θανάση Σκαμνάκη)
Και η άλλη όψη του κόσμου, βρίσκομαι στον πειρασμό να πω, η κανονική. Αλλά όχι, όχι ακόμη. Είναι, όμως, πραγματική και κάνει το σπουδαίο να φαίνεται ασυνήθιστο
και να λάμπει τόσο εκτυφλωτικά. Μακάρι να ήταν ρουτίνα οι πράξεις σαν της Ραφαέλας Πλαστήρα, της Σταρ Ελλάς. Ίσως τότε δεν θα δίναμε σημασία. Θα γινόταν το δίκαιο κάτι σαν αυτονόητο. Οι γκρίζες αποχρώσεις της ζωής μας θα εξωθούνταν στο ημισφαίριο των παράδοξων και αποτροπιαστικών.
Αλλά. Αλλά η πραγματικότητά μας δεν είναι έτσι. Τόσο που όχι το γκρίζο αλλά το μαύρο να είναι μέρος της ζωής, σχεδόν κανονικότητα. Τίποτα δεν μας εκπλήσσει. Οπότε χρειάζεται να μιλάμε συχνά, ξανά και ξανά, να φωνάζουμε, να κραυγάζουμε, να ουρλιάζουμε τον αποτροπιασμό μας. Περιμένοντας να μας ακούσουν. Γιατί δεν πρέπει να σωπάσει το αίσθημα της δικαιοσύνης. Δεν μπορούμε να προσποιούμαστε πως δεν ξέρουμε ή δεν βλέπουμε ή δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται εκεί έξω, στο όποιο έξω.
«Δεν μπορώ να ανέβω στη σκηνή και να προσποιηθώ πως δεν συμβαίνει τίποτα, όταν άνθρωποι πολεμούν για τις ζωές του εκεί έξω», όπως είπε η Ραφαέλα Πλαστήρα.
Ας γυρίσουμε συνεπώς τη ματιά μας σε μια ταπεινή αποθήκη του Κερατσινίου. Δείτε το σχετικό βίντεο.
Το μαύρο μάτι του κόσμου.
Ένα κοριτσάκι 8 χρονών σφηνωμένο στην ηλεκτρική πόρτα σχεδόν επί μιάμιση ώρα, εργαζόμενοι περνούν, κοιτούν, το βλέπουν, φεύγουν, κανείς δεν νοιάζεται. Μετά από πολύ ώρα κάποιος το κλωτσάει να δει αν κινείται, δεν ξέρουμε τι διαπιστώνει, απομακρύνεται. Το παιδάκι πεθαίνει αβοήθητο.
Κανείς δεν είναι ένοχος παιδοκτονίας. Θα γύρισαν στα σπίτια τους, θα χάιδεψαν τα παιδιά τους, θα τσακώθηκαν με τη γυναίκα τους, θα γύρισαν πλευρό, αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα. Ήρεμοι, τι έκαναν κακό; Έκαναν ό,τι κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι στις μέρες μας. Δεν ανακατεύονται. Αλλιώς μπορεί να μπλέξουν.
Ας το αφήνουν το παιδί να πεθαίνει εγκλωβισμένο στην πόρτα. Ας τα αφήνουν τα παιδιά να πνίγονται στο Αιγαίο. Είναι των άλλων. Και οι άλλοι δεν μας ενδιαφέρουν.
Αν κάποια μέρα τα παιδιά τους αξιωθούν να αποκτήσουν μια συνείδηση καλύτερη από του γονέα τους, όπως ελπίζουμε, και τον ρωτήσουν, γιατί εγκατέλειψε μια παιδική ζωή (θα είναι το εφτασφράγιστο μυστικό της οικογένειας, μακριά από τα παιδιά σαν τα φάρμακα και τα δηλητήρια, ή μήπως θα γίνεται ένα μάθημα προς τα παιδιά για να μη μπλέκουν;), τι απάντηση θα δώσουν; Και ποια τιμωρία είναι ικανή να αλλάξει τη ροή της αδιαφορίας και της υποταγής;
Ο Σταμάτης Μορφονιός την έβγαλε την οργή μας σ’ ένα τραγούδι, «Σάλτα γαμήσου πια κυρ Παντελή», κι ας με συγχωρήσετε, αλλά όταν το ακούσετε θα καταλάβετε πως μερικές φορές οι λέξεις χρειάζεται να γράφονται ακριβώς όπως τις σκεφτόμαστε.
Θυμάμαι τη βαθιά εντύπωση που μου είχε κάνει, στην πολύ νεανική μου ηλικία, όταν διάβασα πως σε ένα δρόμο της Νέας Υόρκης ο πεζός δεν πρόλαβε να περάσει τη διάβαση και τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο που απλώς τον έριξε κάτω. Η ροή δεν διακόπηκε, παρά μόνο όταν άναψε πάλι το φανάρι κόκκινο. Στο μεταξύ ο πεζός είχε γίνει χαλκομανία. Η φρίκη του πολιτισμένου κόσμου. Του απρόσωπου.
Να λοιπόν που ο πολιτισμός ήρθε και στα μέρη μας. Κι όσο κι αν η φρίκη δεν έχει διαβαθμίσεις, αυτή που είδαμε στο Κερατσίνι είναι χειρότερη. Μια συνειδητή εγκληματική αδιαφορία. Η εικόνα του κόσμου μας. Πολύ γκρίζα, μαύρη. Όχι σαν ορυχείο, αλλά σαν φασισμός, καθημερινός.
Συμβαίνουν αυτά, θα πουν. Σήμερα πέθαναν 80, 90,100 από τον ιό. Αύριο θα πεθάνουν κι άλλοι τόσοι, μπορεί περισσότεροι. Ε, να κι ένα παιδί εδώ στην πόρτα. Συμβαίνουν αυτά.
Βγάλε μια κραυγή, ένα ουρλιαχτό, μια υστερία.
Ως πότεεεεεεεεεεεε;
ΠΗΓΗ: www.kommon.gr
