Ο ιός των διλημμάτων (του Θανάση Σκαμνάκη)

Συντάχθηκε στις 05 Δεκεμβρίου 2021.

Ότι η κυβέρνηση που μας κυβερνά δεν λάμπει από εξυπνάδα, από της κεφαλής μέχρι της υπουργού αρμόδιας για τη μόρφωση των ελληνοπαίδων, δεν επιδέχεται σοβαρής αμφισβήτησης.

Δείτε μόνο πως ποζάρει ο πρωθυπουργός: ο πρωθυπουργός γιατρός, ο πρωθυπουργός  μηχανικός, και το χειρότερο, ο πρωθυπουργός πολιτικός. Θέατρο σκιών.

Σημάδια μια βαθύτερης παρακμιακής πολιτιστικής έκπτωσης.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν ασκείται εξουσία, και μάλιστα με αυστηρή επιβολή. Και ίσα-ίσα, ακριβώς γι’ αυτό, η επιβολή είναι άμεση, άκαμπτη και συχνά βλακωδώς επίμονη, αλλά όχι αναποτελεσματική για τα συμφέροντα που υπηρετεί.  Κυνική και μοχθηρή, σαν να εκδικείται το λαό.

Ούτε σημαίνει πως δεν υπάρχουν και δεν ενεργούν επιτελεία που και ικανούς ανθρώπους έχουν και τις πολιτικές και οικονομικές διεκπεραιώσεις κάνουν με επάρκεια και σχετική ευφυία.

Οπότε, η βλακεία των πάνω δεν μπορεί να είναι το άλλοθι των κάτω, να αδρανούν, να κωφεύουν και να γελάνε απλώς. Γιατί εδώ  είναι που τα γέλια βγαίνουν ξινά.

Πολύ περισσότερο που αυτό το σύστημα εξουσίας, με αυτό το υποβαθμισμένο πολιτικό προσωπικό, έχει καταφέρει να υποβαθμίσει την παρέμβαση της Αριστεράς, εν συνόλω, να αφοπλίσει τις λαϊκές αντιδράσεις και να αυξήσει τις πολιτικές απορίες και την αμηχανία των ανθρώπων.

Και επί πλέον, να κάνει δικά μας τα διλήμματα που αφορούν αυτούς.

Τελευταίο δείγμα η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού και το πρόστιμο των 100 ευρώ στους ανεμβολίαστους άνω των 60. Είναι σωστό ή λάθος;

Οπότε βγαίνουμε από το πεδίο των κυβερνητικών ευθυνών για την κατάσταση, από το αν τα έκαναν θάλασσα γενικώς με τα λοκντάουν, τις εκκλησίες, τα σχολεία, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, την κοινωνική προστασία, βγαίνουμε από τις επιλογές τους που θέλουν την οικονομία να νικάει την υγεία, σε στυλ Μπολσονάρο, αλλά δεν το λένε έτσι.

Αντί να ξεσηκωνόμαστε με την κυβέρνηση που μας αφήνει ακάλυπτους, που τη μια λέει το ένα και την άλλη το ακριβώς αντίθετο.

Αντί να ξεσηκωνόμαστε που του Σύστημα Υγείας συστηματικά και συνειδητά υποβαθμίζεται και εν μέσω πανδημίας και χιλιάδων θανάτων αφαιρείται από τη δημόσια υγεία σχεδόν 1 δισ. ευρώ. 

Αντί να διεκδικούμε μαχητικά δημιουργία πρωτοβάθμιων κέντρων υγείας, προσλήψεις μόνιμου νοσηλευτικού προσωπικού και κατάρτιση ενός εθνικού σχεδίου παρακολούθησης της πανδημίας.

Αντί να ξεσηκωνόμαστε με τον τρόπο που τα μέσα ενημέρωσης ασκούν την ενημέρωση και τον αποπροσανατολισμό.    

Αντί να ξεσηκωνόμαστε με επιστήμονες που εκχωρούν την επιστημονική τους επάρκεια και αξιότητα στους κυβερνητικούς χειρισμούς.

Αντί να οργιζόμαστε με την εκκλησία που σπέρνει την αμφιβολία, για άλλη μια φορά, προς την επιστήμη, και ξαναφέρνει τα σκοτάδια την εποχή των ηλεκτρονικών επιτευγμάτων και τους πιστούς της κοντά στο θάνατο.

Αντί να ξεσηκωνόμαστε κατά της γενικευμένης άγνοιας που σκορπούν οι επίσημοι φορείς, τα υπουργεία τους, τα μέσα επικοινωνίας και οι λοιποί…

Αντί να απομονώνουμε την ακροδεξιά και το νεοναζισμό που σηκώνει το δηλητηριώδες κεφάλι του, πατώντας και πάλι πάνω σε αυτή την άγνοια.

Αρχίζουμε να τα βάζουμε με τον διπλανό μας υπερήλικα που δεν εμβολιάζεται, με την απέναντι ανόητη που με το λιβανιστήρι αποτάσσει τον ιό, με το νεαρό ανεύθυνο που στην μπούντζα του ό,τι και να γίνει. Δηλαδή, με όλα εκείνα τα δεδομένα μέρη της κοινωνικής συγκρότησής μας, τα οποία υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, και τα οποία στο έδαφος που καλλιεργεί αυτή η κυβέρνηση, αυτά τα 

μέσα ενημέρωσης, αυτοί οι επίσημοι επιστήμονες βγαίνουν στο προσκήνιο και διεκδικούν θέση λογικής.

Και αναρωτιόμαστε αν θα ήταν καλύτερα για λόγους προστασίας της ομάδας, να τους μπουζουριάσουν όλους τους ανεμβολίαστους και να τους παραπέμψουν στη  στρατόπεδα εγκλεισμού. Ή αν είναι καλύτερα να βάλουν σε όλους πρόστιμα. Και να αρχίσουμε να συμπαθούμε την ιδέα. Και ο είς αντιπρόεδρος Παν. Πικραμένος μας έδωσε και τη λύση, ανάμεσα σε ελευθερία και ασφάλεια, προτιμάται η ασφάλεια (μα δεν τα έλυσε η γαλλικός διαφωτισμός αυτά;).   

Οι κοινωνίες δεν λειτουργούν και δεν κυβερνώνται έτσι. Οι κοινωνίες έχουν όλες αυτές τις αντιφάσεις. Είναι πολύμορφες και γι’ αυτό πολύπλοκες. Τα ισχυρά κοινωνικά ρεύματα δεν διαμορφώνονται με διαταγές αλλά με υπερβάσεις.

Αν τώρα κάποια τμήματα της Αριστεράς στο οποιοδήποτε όνομα, ή της επαναστατικότητας ή της συνδιαλλαγής, κινούνται στα όρια του μεταμοντέρνου και, εν τέλει, νεοφιλελεύθερου ατομικισμού, οπότε ανάγουν το θέμα του μη εμβολιασμού σε μέγιστη έκφραση της ατομικής ελευθερίας

Αν τα τμήματα της Αριστεράς, που λέμε, θεωρούν πως αυτά είναι των άλλων, και αφήνουν τους άλλους, δηλαδή την κυβέρνηση και τους λοιπούς μηχανισμούς, να δουλεύουν, με εμάς απλώς παρακολουθητές.

Αν τα τμήματα της Αριστεράς μένουν αμήχανα στα κοινωνικά φαινόμενα του ανορθολογισμού, της επιστημιοφοβίας, της οπισθοδρομικής οργής.  

Αν αντί να δημιουργούμε ένα μαζικό και ισχυρό λαϊκό ρεύμα υπέρ της προστασίας της κοινωνίας μέσω του εμβολιασμού, και των άλλων μέτρων - που σημαίνει πως δεν έχουν συνείδηση του σκληρού εχθρού που μας απειλεί με θάνατο -υποκύπτουμε σε συνδικαλιστικά μισόλογα.

Αν αντί να βγαίνουμε στους δρόμους φωνάζοντας υπέρ της επιστήμης και της προόδου, αφήνουμε, ακόμη και στις γραμμές κάποιων τμημάτων, να κυκλοφορούν ανέξοδα οι ιδέες περί ιμπεριαλιστικού δακτύλου μέσω του εμβολίου.  

Αν, αν, αν … Χάνουμε το παιχνίδι. Κι όχι μόνο της προστασίας από τον ιό.

Ωστόσο, έχουμε ακόμη λίγο χρόνο. Μην τον ξοδέψουμε!..

ΠΗΓΗ: www.kommon.gr