Της Δικαιοσύνης αποκαλυπτήρια (του Θανάση Σκαμνάκη)
Ίσως ποτέ μια δικαστική απόφαση δεν χλευάστηκε, δεν αποδοκιμάστηκε, δεν λοιδορήθηκε, δεν ποδοπατήθηκε τόσο όσο η απόφαση για την άμεση αποφυλάκιση
του Δημ. Λιγνάδη μέχρι να εκδικαστεί η έφεσή του.
Η δικαιοσύνη, δηλαδή το δικαστικό σύστημα, έτσι κι αλλιώς δεν περνάει τις καλύτερες ημέρες του. Εδώ και παγκοσμίως. Η διάβρωση είναι εγγενής και μη αναστρέψιμη. Μερικές φορές διασώζεται χάρη σε κάποιες αποφάσεις οι οποίες απηχούν το λαϊκό αίσθημα. Πέραν τούτου επιστρέφει στα πεπατημένα, στέλνει τους μικροφταίχτες στη φυλακή χωρίς πολλά και κρατάει μια τεράστια και επικίνδυνη επιείκεια για όσους έχουν όνομα ή λεφτά.
Δεν έχει νόημα να απαριθμήσει κανείς τα περιστατικά. Απλώς η περίπτωση Λιγνάδη ξεχείλισε ένα ποτήρι που ήθελε μόνο μια σταγόνα. Και στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν απλώς σταγόνα!
Από μια άποψη καλύτερα έτσι. Να μην κρατάμε μάσκες δικαιοσύνης για μια διαδικασία που δεν έχει πολύ σχέση με την ουσία της λέξης.
Η προκείμενη απόφαση έδωσε την ευκαιρία να ξαναειπωθούν τα γνωστά που λέμε όλοι, που ξέρουμε ή δεν ξέρουμε ακριβώς αλλά υποθέτουμε βάσιμα, περί οικογενειών, οικονομικών και πολιτικών παραγόντων που νέμονται τη διαφθορά των υψηλών κλιμακίων, τις διακινήσεις ουσιών κ.λπ. τα οποία δεν μπορούν να γραφτούν φυσικά, γιατί εκεί η «δικαιοσύνη» είναι άγρυπνη, και δεν σηκώνει αστεία.
Θα κρατήσω κάποια από αυτά που γράφτηκαν.
Εξαιρετικά εύστοχη, όσο ακριβές μπορεί να είναι το καυστικό και βαθύ χιούμορ, είναι η ανάρτηση του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου:
«Τώρα που διαπιστώθηκε ότι ήταν βιαστής αφέθηκε ελεύθερος. Δεν ήταν θέμα δικαιοσύνης… Ήταν θέμα περιέργειας».
Το ΣΕΗ στην ανακοίνωσή του γίνεται πολύ αιχμηρό:
«Είμαστε ζώντες και παρόντες σε ένα έγκλημα.
Σε ένα έγκλημα που αποδεικνύει ότι η εξουσία, το χρήμα, οι δημόσιες σχέσεις και οι ισχυροί φίλοι είναι πάνω από την Δικαιοσύνη.
Η Δικαιοσύνη είναι επιλεκτική, προκατειλημμένη και προστατεύει τους δυνατούς αυτής της γης, σκορπώντας με την απόφασή της φόβο σε αυτές και αυτούς που είχαν το θάρρος να μιλήσουν, αλλά και σε όλους και όλες μας…
Δεν ξεχνούμε όμως πως αυτή η καταφανής καταπάτηση όχι μόνο του κοινού περί δικαίου αισθήματος της κοινωνίας, αλλά του ίδιου του θεσμού της Δικαιοσύνης, είναι συνέχεια σε μια σειρά αποφάσεων που τεντώνουν τους νόμους μόνο εκεί που συμφέρει: στους δολοφόνους του Ζακ, τον Ε. Κορκονέα, τον Π. Φιλιππίδη. Έπεται συνέχεια άραγε με τις εφέσεις της Χρυσής Αυγής;
Όμως δεν φοβόμαστε…
Η απελευθέρωση του Δημήτρη Λιγνάδη είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι δεν ζούμε πια σε κράτος δικαίου. Είναι η απόδειξη της εκδίκησης της σάπιας αστικής εξουσίας που εκπροσωπεί η κυβέρνηση απέναντι σε όποιον τολμάει να καταγγείλει τα εγκλήματα των δικών της παιδιών. Την ίδια ώρα που αφήνει τον Γιάννη Μιχαηλίδη να αργοπεθαίνει μετά από 52 ημέρες απεργίας πείνας για τους ίδιους ακριβώς εκδικητικούς λόγους, διαχωρίζοντας καταφανώς τους πολίτες σε α’ και β’ κατηγορίας».
Πέρα όμως και πάνω απ’ όλα ηχεί στεντόρεια η συγκλονιστική ανάρτηση της Ιωάννας Παλιοσπύρου, τα κοπέλας που δέχτηκε την επίθεση με το βιτριόλι πριν μερικά χρόνια:
«Θα ήθελα να ευχαριστήσω την τύχη (μέσα) – ποιος να το φανταζόταν – που ο θύτης μου δεν ήταν «γνωστός σκηνοθέτης», «γνωστός ηθοποιός» και αποδόθηκε ορθώς δικαιοσύνη. (Έστω αυτήν που έχουμε τέλος πάντων).
Για τα υπόλοιπα θύματα, συγγνώμη και ντροπή. Οι υπόλοιποι… κλειδώστε τα ανήλικα παιδιά στο σπίτι για να γλιτώσετε.
Η δικαιοσύνη δεν μπορεί.»
Να πάρεις και να αντιγράψεις όσα ευφυή, αστεία και σοβαρά γράφτηκαν, να δώσεις μια εικόνα της Ελλάδας που επιμένει να μην υποκύπτει.
Αυτής που πάει στον Πανιώνιο να τραγουδήσει με τον Λεξ, στο Κατράκειο να τραγουδήσει με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, στο … με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, να διαδηλώσει εναντίον ενός συστήματος που σαπίζει και η βρώμα του διαχέεται στην ατμόσφαιρα.
(Εν τω μεταξύ, ο υφυπουργός Παιδείας στη Βουλή αποφάσισε να απομυθοποιήσει το Πολυτεχνείο. Ο συναρμόδιος που εγκαθιστά τα ΜΑΤ στις πανεπιστημιακές αίθουσες – ούτε η χούντα δεν τους είχε βάλει μέσα).
«Να σου δώσω μια να σπάσεις…» που τραγούδαγε κι ο Καζαντζίδης.
ΠΗΓΗ: www.kommon.gr
