Δημόσια ομολογία (του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη)
Οι πιο πολλές μου λέξεις είναι σαν τα ορφανά των πολέμων. Που περιφέρονται ασυνόδευτα ανάμεσα σε αστικά χαλάσματα.
Αργά τις νύχτες βγαίνω έξω και τις βρίσκω να κάνουν πεζοδρόμιο ή να κοιμούνται σε χαρτόκουτα ή να ζητιανεύουνε στους δρόμους. Σπεύδω λοιπόν να τις παράσχω προσωρινό άσυλο στα μικρά, στα μεσαία και στα πιο μεγάλα κείμενα που γράφω. Όχι γιατί υποδύομαι τον ρόλο του φιλάνθρωπου μεσοαστού ή του αφοσιωμένου ιεραποστόλου ή πολύ δε περισσότερο του λογοτέχνη συγγραφέα. Καιρό τώρα που θέλω δημοσίως να το ομολογήσω, για να μου φύγει το άγος της υποκρισίας και ο υπεράνω στόμφος: απλός οικοδόμος, μεροκαματιάρης χτίστης, κουρασμένος μπετατζής.
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, "Η ιδιωτική μου αντωνυμία" εκδ. Κίχλη, 2018