Το χειρότερο είναι ότι έχουμε συνηθίσει (Γράφει ο Λάζαρος Τσικριτζής)
Ένας πρωτοπόρος και διορατικός οικονομολόγος, ο Ν. Stern, είχε πει πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια ότι αν η ανθρωπότητα δεν δαπανήσει το 1% του παγκόσμιου ΑΕΠ
για να αλλάξει το ενεργειακό μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης (με πρώτο στόχο τον τερματισμό των ορυκτών καυσίμων), τότε θα έρθει η στιγμή που θα ξοδεύει μέχρι και 20 % του ΑΕΠ για να αντιμετωπίσει τις κλιματικές καταστροφές και τον καταποντισμό της οικονομίας. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει παγκόσμιο κραχ, δραματική οικονομική κατάρρευση.
Οι προειδοποιήσεις του Stern όμως δεν εισακούστηκαν και φτάσαμε σήμερα, ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ, πολλοί πλέον οικονομολόγοι να μιλούν για επερχόμενο κραχ τις επόμενες δεκαετίες. Ήδη τα μοντέλα τους λένε ότι τη δεκαετία του 2040 το 10% του ΑΕΠ θα ξοδεύεται στη μαύρη τρύπα των κλιματικών καταστροφών και επιπτώσεων. (Για να καταλάβουμε τι σημαίνει 10% αναφέρουμε ότι 3,5 % του ΑΕΠ της Ελλάδας είναι οι υπέρογκες δαπάνες μας για την άμυνα και 4% για την Παιδεία). Σε λίγες δεκαετίες μάλιστα αυτό το παγκόσμιο 10 % θα φτάσει το τρομακτικό 20% ! Και οι προβλέψεις αυτές είναι υποτιμημένες, καθώς δεν λαμβάνουν υπόψη όλη την αλυσίδα των επιπτώσεων και των παρενεργειών, οι οποίες είναι αδύνατο να συνεκτιμηθούν με τα συμβατικά οικονομετρικά μοντέλα.
Με μια κουβέντα, αν δεν βγούμε από την ύπνωση, η νέα γενιά και οι επόμενες δεν γλυτώνουν το κραχ. (Ας διαβάσουν για το κραχ του 1929 για να δουν τι τους περιμένει: Μαζικές χρεωκοπίες επιχειρήσεων και απολύσεις, ακραία φτώχεια και εξαθλίωση σε όλο σχεδόν τον κόσμο).
Ζοφερό λοιπόν το μέλλον. Εκτός αν υπάρξει αντίδραση, κυρίως από τους νέους. Εκτός αν σηκώσουν το ανάστημά τους στην απερχόμενη γενιά (ημών) της ενοχής και της αρπαγής και απαιτήσουν από τις κυβερνήσεις να γίνει πράξη το σύνθημα «Μην αλλάζετε το κλίμα, αλλάξτε πολιτικές».
Δυστυχώς όμως δεν αντιδρούμε. Ούτε οι νέοι ούτε οι παλιοί. Αν αφήσουμε κατά μέρος τους συνωμοσιολόγους και τους αρνητές της ΑΝΘΡΩΠΟΓΕΝΟΥΣ κλιματικής αλλαγής (με επικεφαλής τον Τράμπ) που δεν ενδιαφέρονται, οι υπόλοιποι σπεύδουμε βραδέως.
Έχουμε μάθει να γεμίζουμε τις πλατείες γιατί κόπηκε κάποιο επίδομα, αλλά μένουμε στον καναπέ όταν βλέπουμε να κόβεται το μέλλον των επόμενων γενιών. Φωνάζουμε αν φορολογηθούμε λίγο παραπάνω για τον ΕΝΦΙΑ, αλλά παραβλέπουμε πόσα πληρώνουμε ως φορολογούμενοι για τις ζημιές των κλιματικών καταστροφών. Κλείνουμε τους δρόμους γιατί θέλουμε «όλα τα λεφτά κι όλα τα κιλά» για το βαμβάκι, αλλά μένουμε αδρανείς μπροστά στη γεγονός ότι πριονίζουμε το κλαδί της αγροτικής παραγωγής που απειλείται με εξαφάνιση από την κλιματική κρίση.
Τεράστιες μεγα-πυρκαγιές, πλημμύρες και κατακλυσμοί, καταστροφή σοδειών, περιουσιών και τοπικών οικονομιών (Έβρος, Θεσσαλία, κλπ κλπ), απώλεια δασικού και φυσικού κεφαλαίου μένουν χωρίς απάντηση «από τα κάτω». Το «κίνημα» είναι στο μηδέν. Παρότι κάθε χρόνο η Ελλάδα παραδίνεται στις φλόγες, έχουμε να δούμε ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ κινητοποιήσεις για τον αφανισμό των δασών μας από το 2007, όταν κάηκε η μισή Πελοπόννησος και η Αττική.
Τα καμπανάκια για την υπερθέρμανση της γης έγιναν καμπάνες ! Οι τρεις τελευταίοι μήνες που ζήσαμε είναι οι θερμότεροι εδώ και 120.000 χρόνια. (Παρατηρητήριο Copernicus). Κι όμως εμείς κωφεύουμε.
Υπεύθυνοι για τις αναιμικές αντιδράσεις είμαστε όλοι μας : η Αυτοδιοίκηση, τα συνδικάτα, κόμματα, ακαδημαϊκοί κλπ, χωρίς να εξαιρούμαστε κι εμείς οι Πράσινοι, που οι εσωτερικές τριβές δεν μας αφήνουν να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, όπως παλιά. (Φυσικά ο καθένας ανάλογα με τα ..ποσοστά του).
Όχι ότι στον υπόλοιπο κόσμο τα πράγματα είναι καλά. Εξαίρεση τα κινήματα στην Ευρώπη και τη Δύση που είναι σαφώς πιο μπροστά (όσο και αν .. ξινίζουν μερικοί), αν και θα μπορούσαν να πατήσουν κι άλλο γκάζι. Η σύγκριση πάντως με την Ελλάδα, που κινείται στο ..ρελαντί, προκαλεί θλίψη: Τον τελευταίο 1,5 χρόνο η Ευρώπη κατακλύστηκε από ένα κύμα φοιτητικών και μαθητικών καταλήψεων που είχε στόχο την αδράνεια των κυβερνήσεων στο θέμα της κλιματικής κρίσης και κύριο αίτημα τον τερματισμό των ορυκτών καυσίμων και την πράσινη μετάβαση. Εδώ όμως δεν κουνήθηκε φύλλο. Βλέπετε έχουμε να ..επιδείξουμε τις «κατ’ έθιμο» μαθητικές καταλήψεις του φθινοπώρου με το ίδιο κλισέ αιτημάτων εδώ και 40 χρόνια. Λες και δεν άλλαξε τίποτα στον κόσμο.
Έχουμε συνηθίσει – όλη η κοινωνία- στη νέα «κανονικότητα» των θεομηνιών, της κλιματικής κατάρρευσης και των βιβλικών καταστροφών. Συνηθίσαμε να σιωπούμε. Ό,τι χειρότερο δηλαδή.. Το είπε πολύ παραστατικά και ο Σάμουέλ Μπέκετ : «Η συνήθεια είναι πολύ καλός σιγαστήρας».
Λ. Τσικριτζής
Οικολογική Κίνηση Κοζάνης
