Κυριακή (δεύτερη) κοντή γιορτή (του Θανάση Σκαμνάκη)
Υπάρχει κάτι, ας πούμε περίεργο και, εν πάση περιπτώσει, ενδιαφέρον. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο πλέον ανεπαρκής πολιτικός της χώρας
(συναγωνίζεται τον Γιωργάκη Παπανδρέου). Κι όμως έχει καταγάγει εκλογικούς θριάμβους που θα ζήλευαν οι καλύτεροι εκπρόσωποι του (αστικού) πολιτικού βίου. Πριν τρεις μήνες οι διπλές βουλευτικες εκλογές και πριν μια βδομάδα οι περιφερειακές και δημοτικές επιβεβαίωσαν αυτήν την διάγνωση. Έπεσαν συμφορές, μετρήσαμε νεκρούς και τεράστιες καταστροφές, και σαν τους ήρωες των τηλεοπτικών ταινιών, ή εκείνων της Αλίκης Βουγιουκλάκη όπου η πρωταγωνίστρια έβγαινε χωρίς να έχει χάσει ούτε καν μια γραμή από το βάψιμο των ματιών της, ο Μητσοτάκης έβγαινε νικητής στις εκλογές. Οπότε δικαιλογημένα μας κοίταζαν, η πρωταγωνίστρια καθώς και ο Μητσοτάκης, μέσα από το αψεγάδιαστο βλέμμα τους και μας οικτίρανε που δεν έχουμε κατανοήσει τη δύναμη της εικόνας τους.
Λογικό, όταν μετά από τέτοια ταλαιπωρία δείχνουν σαν φρέσκοι, ανεπηρέαστοι, να οδηγούνται σε μια ιδέα άτρωτου, η μια επί της οθόνης, ο άλλος επί της πολιτικής.
Στη δεύτερη περίπτωση (της πολιτικής) οι σοφοί άνθρωποι γίνονται προσεκτικοί. Οι μη σοφοί (για να το πούμε κομψά) γίνονται αμετροεπείς. Φουσκώνουν τα φτερά τους και επιδεικνύονται ως ανίκητοι και γοητευτικοί.
Τίποτα πιο απατηλό και επικίνδυνο από αυτό.
Γιατί καιροφυλακτεί πάντα μια δεύτερη Κυριακή. Και μετά ακολουθεί μια τρίτη και μια τέταρτη. Και τα φουσκωμένα φτερά μαδάνε. Αξιοθρήνητοι μετά διάνοι κυκλοφορούν σχεδόν γυμνοί εισπράττοντας περιφρόνηση.
Μακρυά το πήγα το σενάριο - προς ένα επιθυμητό τέλος, σαν τις ταινίες της Βουγιουκλάκη όπου η αγάπη πάντα νικάει. Αλλά η χθεσινή εκλογική Κυριακή ήταν ένα βήμα. Απέχει πολύ από το να αρχίσει να ξυλώνεται το πλέγμα της δεξιάς πολιτικής που μας έχει ζώσει. Απέχει ακόμη από τα ανοίξει ορίζοντες αισιοδοξίας. Προσφέρει ωστόσο μια ανακούφιση. Μια ικανοποίηση πως δεν έχουν καταβαραθρωθεί όλα, οι αντιστάσεις μας, οι αξιοπρέπειες, οι ευαισθησίες, σε ένα γκρεμό δεξιάς ασυδοσίας και αντιπολιτευτικής αφασίας. (Με την Αριστερά να παραμένει αμήχανος και άτολμος παρατηρητής, λάτρις της λέξης και δύσκολη στην πράξη).
Το αποτέλεσμα είναι μια ρωγμή, όπως λεγόταν κατά κόρον στα κανάλια χθες (Κυριακή) βράδυ; Είναι ο πρώτος πόντος που ξηλώνεται από την κάλτσα της; Είναι νωρίς ασφαλώς να οδηγηθούμε σε τέτοια συμπεράσματα και να μην κινδυνεύουμε να θεωρηθούμε πως παίρνουμε την επιθυμία μας για πραγματικότητα.
Και ξέρουμε πως δεν θα αλλάξει τίποτα στην ασκούμενη πολιτική που ορίζεται από τις αμερικάνικες και ευρωπαϊκές προδιαγραφές, δημάρχων (των περισσότερων), περιφερειαρχών, κυβέρνησης.
Όμως, δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε το αδιαμφισβήτητο. Το εκλογικό σώμα (όσο έχει απομείνει από την αποχή), έπραξε με την παλιά λαϊκή σοφία. Τιμώρησε, όταν μπόρεσε, εκείνους που εκβίαζαν και ασελγούσαν πάνω του. Χαρακτηριστικό πως ο Αγοραστός στη Θεσσαλία έχασε 55.000 ψήφους από τις ψήφους του της πρώτης Κυριακής. Και πιο εκκωφαντική η ήττα του πρίγκηπα Μπακογιάννη στην Αθήνα. Κι ας θυμηθούμε πως εκεί είχε πέσει μονή διπλή η κυβέρνηση, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού, για να τον βγάλει - και βούλιαξε στα νερά της Καρδίτσας και του Πηνειού.
Αν κάποιος είπε πως βρισκόμαστε σε τέλμα, καλό είναι να σκεφτεί πως ακόμη και στους βάλτους αναδεικνύεται ζωή!
ΠΗΓΗ: www.kommon.gr
