Πάντα νέος θα είμαι (του Κώστα Διαμαντίδη)
Πάντα νέος θα είμαι
Αν αποθάνω ωριάσον κλαις, εγώ κλάμαν 'κι θέλω
και νια κερόπον 'ς σο ταφί μ' και νια καντήλαν άψον
και νια σταυρόν, νια μάρμαρα, ατά 'ς εμέν κ' ιγεύνε.
Έναν δεντρόπον μαναχόν φύτεψον 'ς σο ταφόπο μ'
και κάθαν βράδον πότσον α άς έρται και τρανύνει.
Τα χαμηλά κλαδόπα 'θε κόψον και σύρον χάσον
και τ΄άλλ' άς κρούγν' 'ς σον ουρανόν και χάντανε 'ς σα λίβια,
άς έρχουνταν ευρύκ'νε με και φέρ'νε με χαπέρια.
Κι αν έν' κ' εντρέπεσαι ασ' σ' ανθρώπ'ς και θέλ'τς
πλακίν ς' σο μνήμαν,
μη γραφ'ς απάν ντ' επέθανα και πόσον χρόνων είμαι.
Εγώ πουλί μ' όσον κι αν ζω πάντα νέος θα είμαι
κι όθεν τερείς κι όθεν πατείς εγώ εκεί θα είμαι.
Αφού 'ς ση γην 'κ εχώρεσα πώς θα χωρώ 'ς σο μνήμαν ;
- Κώστας Διαμαντίδης
