Φασισμός, δημοκρατία και τα όργανα του λαϊκού κινήματος, του Παύλου Μουρουζίδη
Στις σκληρές μέρες που ζούμε και στη χώρα μας, οι πραγματικοί δημιουργοί του πλούτου, «οι πλαστουργοί της νέας ζωής» αναγκάζονται μαζί με την υπεράσπιση του μεροκάματου στον αγώνα της επιβίωσης,
να υπερασπίζονται τα βουνά και τα δάση της χώρας, που γίνονται θυσία σε πυρκαγιές και πλημμύρες, πριν τα μετατρέψουν σε φωτοβολταικά και αιολικά πάρκα, σε επιχειρηματικές ζώνες για το μεγάλο κεφάλαιο.
Ο θρίαμβος του καταστροφικού καπιταλισμού στις μέρες μας, οδήγησε σε έναν κόσμο γεμάτο πολέμους, φτώχεια, προσφυγιά, τρομοκρατία, αυταρχισμό και δυστυχία.
Από την άλλη, ο αγώνας για το μεροκάματο στις μέρες μας, είναι συνυφασμένος – θέλουμε δε θέλουμε – με την υπεράσπιση της ζωής στον πλανήτη και την αντίσταση στην κλιματική κατάρρευση, με τον αγώνα ενάντια στη διεθνή του φασισμού (ΝΑΤΟ-ΕΕ) που ξανασηκώνει κεφάλι, με την κατάργηση των εκμεταλλευτικών εργασιακών σχέσεων και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Η “Δύση” οδεύει προς τη δύση της;
Το δημοκρατικό ζήτημα στην εποχή μας, γίνεται εκρηκτικό. Κάθε μορφή δημοκρατίας καταρρέει. Το είδαμε και το εμπεδώσαμε από την εποχή της πανδημίας. Απαγορεύονται οι διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης στη Γαλλία. Απαγορεύεται στη Γερμανία να φοράς το Παλαιστινιακό μαντήλι. Κάθε απελευθερωτικό κίνημα μεταφράζεται πλέον σε τρομοκρατικό.
Στο Χάρβαρντ, φοιτητές αλληλέγγυοι στον παλαιστινιακό αγώνα, είναι ήδη στο στόχαστρο της πρυτανείας και των εταιριών, που ζητούν τα στοιχεία τους, ώστε να τους αποκλείσουν από την αγορά εργασίας. Για όσους δεν γνωρίζουν 30 φοιτητικες οργανώσεις του Χαρβαρντ κοινοποίησαν επιστολή που ισχυρίζονταν οτι η διαχρονική πολιτικη του Ισραηλ στο Παλαιστινιακό οδηγησε στα τελευταια γεγονότα. Αμέσως το εβραϊκό λόμπυ κινητοποιήθηκε και μαζί με τους ακροδεξιούς Ρεπουμπλικανούς άρχισε ένα κυνήγι μαγισσών. Οι πλούσιοι χρηματοδότες του Χαρβαρντ , οπως ο εβραϊκής καταγωγής Οφερ που ειναι μέλος του ΔΣ του ιδρύματος ζήτησε τα ονόματα των φοιτητών και την αποπομπή τους από το Πανεπιστήμιο. Στο προαύλιο του Πανεπιστημίου εμφανίστηκαν οχηματα με μεγάλους ηλεκτρονικούς πίνακες που ζητούσαν την αποπομπή των φοιτητών. Ακροδεξιοί επιχειρηματίες ζητούσαν τα ονόματα των φοιτητών ώστε αυτοί να μην ξαναβρούν εργασία κλπ.
(Αν γίνονται αυτα στο Χαρβαρντ σκεφτείτε τι έχει να γίνει στην χώρα μας με την αναβάθμιση σε Πανεπιστήμια των σημερινών ιδιωτικων εκπαιδευτικών υποπροϊόντων.)
Η πολιτική έκφραση συρρικνώνεται.
Όμως όλο αυτό το αντιαραβικό μίσος που καλλιεργείται σήμερα θα οδηγήσει μαθηματικά σε τρομοκρατικές ενέργειες μέσα στην Ευρώπη με ευθύνη των ιμπεριαλιστικών πολιτικών. Αν δεν αναγνωριστεί το κράτος της Παλαιστίνης και οδηγηθεί σε γενοκτονία και έξοδο, ο φασισμός θα είναι πλέον ο μόνος νικητής, για την ώρα, στο πλαίσιο του Γ΄ Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού πόλεμου.
Όσο και αν θέλουν οι ιμπεριαλιστές να μας πείσουν ότι βρισκόμαστε στο τέλος της ιστορίας, όσες θεωρίες και να λανσάρουν, ξέρουμε καλά πως η Ιστορία δεν είναι με το μέρος τους. Γιατί ο ίδιος ο καπιταλισμός είναι καταστροφικά δυναμικός μεν, αλλά κυρίως θνησιγενής και γι’ αυτό άκρως επικίνδυνος για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Από την άλλη, ο αναγκαίος αγώνας για το μεροκάματο στις μέρες μας, είναι επίσης συνυφασμένος με τις δυνατότητες της διεθνοποιημένης εργασίας και του περισσότερο από ποτέ κοινωνικού-χειραφετικού της χαρακτήρα, με τις δυνατότητες απόλαυσης των αγαθών ενός πολύ ανώτερου εργατικού πολιτισμού, με την προοπτική του διεθνούς κομμουνισμού∙ που θα διαμορφώνει ανθρώπους ικανούς να απαιτήσουν ένα μέλλον με δημιουργική εργασία και ελεύθερο χρόνο, απελευθερωμένο από την τυρανία της επιβίωσης και την εκμετάλλευση, ένα μέλλον με αξιοπρέπεια, συλλογική χαρά κι αλληλεγγύη.
Ο τυφλοπόντικας της Ιστορίας λοιπόν, δεν αναπαύεται ποτέ. Η ελπίδα αναγεννάται και οι αντικαπιταλιστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις ανασυντάσσονται, όπως και οι αστικές δυνάμεις άλλωστε.
Τα εργατικά και λαϊκά στρώματα, δεν βρίσκουν απάγκιο απέναντι στον ολετήρα του γκαγκστερικού καπιταλισμού που έχουν να αντιμετωπίσουν. Μετά την ελπίδα που έβγαλαν οι πρόσφατες κάλπες για τα αντικαπιταλιστικά και κομμουνιστικά δημοτικά σχήματα, τα κόμματα, οι οργανώσεις και οι συλλογικότητες της κομμουνιστικής αριστεράς, πέρα από τις καταγγελίες και τις μοναχικές πορείες, έχουν πλέον μία και μόνο υποχρέωση: την οργάνωση οργάνων του λαϊκού κινήματος. Να βοηθήσουν να οργανωθούν τοπικές, εργατικές, λαϊκές συλλογικότητες αλληλεγγύης, αντίστασης, διεκδίκησης και ανατροπής. Έτσι ο λαός θα δει αποτελέσματα, θα αναθαρρήσει, θα αποκτήσει κοινωνική συνείδηση. Πριν κλείσουν τα περάσματα.
Πτολεμαϊδα
17/10/2023
