"για εκείνα τα παιδιά στη Γάζα"... (της Ολυμπία Τσικαρδάνη)

Κοιτάζω γύρω μου τις ομορφιές του φθινοπώρου,

τους ανθρώπους που πηγαίνουν το πρωί στις δουλειές τους, τα παιδιά που παίζουν στις παιδικές χαρές, τα νιάτα που μαζεύονται στα παγκάκια και ερωτεύονται τον καιρό, και νιώθω τη γαλήνη της ζωής της ειρήνης να με συγκινεί βαθιά...

.................................................

Κι έπειτα, με τυλίγει μια βαθιά, απερίγραπτη θλίψη, για όλα εκείνα τα παιδιά στη Γάζα, που δεν έπαιξαν ποτέ σαν παιδιά.

Για τα παιδιά που μεγάλωσαν σε πολιορκημένο κλοιό βιαιοτήτων, για τα παιδιά που δεν έπαιξαν ποτέ "κρυφτό" για να γελάσουν, αλλά έμαθαν από μικρά, να κρύβονται σε χαλάσματα για να σωθούν, για τα παιδιά που είναι ορφανά πολέμου, χωρίς σπίτι, χωρίς τροφή, χωρίς σχολείο, χωρίς να φταίνε σε τίποτε , έρημα, τραυματισμένα ανεπανόρθωτα, ψυχικά και σωματικά, εκτεθειμένα σε κάθε είδους ΤΡΌΜΟ, για τα παιδιά με τα μεγάλα απορημένα μάτια και με το ΑΙΜΑ στα αθώα τους πρόσωπα, για τα παιδιά που ζουν ανάμεσα σε πτώματα, ή είναι τα ίδια νεκρά...

Ο πόλεμος είναι το πιο βίαιο τέλος της παιδικής αθωότητας.

Είναι το απόλυτο, αβάσταχτο θρίλερ για κάθε αθώα ψυχούλα, που εκπαιδεύεται να βλέπει τον θάνατο στα μάτια, μέχρι... να μεγαλώσει, και να μάθει να τον σκορπάει κι αυτό...

Για να αντέξει.

Στη Δύση, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν μας έμαθε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με παραμύθια, και μας είπε πως,

"Για ένα παιδί, δεν είναι αρκετό το να ζει. Πρέπει να έχει λιακάδα, ελευθερία και ένα λουλούδι".

Ή μήπως μετράμε με άλλα μέτρα την αξία της ζωής των δικών μας παιδιών;

Αυτό δεν πετυχαίνει αλήθεια ο πόλεμος;