Η ηρωίδα γυναίκα: Τη σεβόμαστε αλήθεια; (της Αριστέας Αδαμίδου)
Σε έναν κόσμο όπου οι ανακολουθίες της ιστορίας ακόμα κρύβουν τις σκιές της ανισότητας, η γυναικεία φωνή αναδύεται σαν φως στο σκοτάδι.
Με τον αγέραστο πόθο για δικαιοσύνη και ισότητα, οι φεμινίστριες περιπλέκουν την καρδιά τού κόσμου με τα νήματα της επανάστασης και της ελπίδας. Κάτω από την σκιά της απειλής των γυναικοκτονιών, αναδεικνύεται η ανάγκη για μια κοινωνία που να ακούει και να προστατεύει τις φωνές που σπαράσσονται από τον πόνο της απώλειας.
Είναι η φωνή των αδικημένων, που ανεβαίνει σαν θρήνος για να θρυλήσει τη μνήμη των θυμάτων και να απαιτήσει δικαιοσύνη. Στο σκηνικό της εργασίας, η γυναικεία παρουσία συχνά υφίσταται το βάρος της υποβάθμισης και της ανισότητας. Είναι η αόρατη εργάτρια που καρποφορεί τη γη με την ιδρώτα της, αλλά σπανίως αναγνωρίζεται για την προσφορά της. Είναι η πολιτική ηγέτιδα που αντιμετωπίζει τον ανταγωνισμό και την απόρριψη, αλλά παραμένει ακλόνητη στο όραμά της για μια δίκαιη και ισότιμη κοινωνία.
Μέσα από αυτό το πλούσιο ύφος της ανθρώπινης εμπειρίας, οι φεμινίστριες κεντούν τον πολιτιστικό ιστό με νήματα αγώνα και αναζήτησης. Είναι οι αφηγήσεις της επιβίωσης και της αναγέννησης, που διαστρέβλωσαν το σκοτάδι με τη φωτεινή ανακάλυψη της δύναμής τους. Σε κάθε στιγμή της ιστορίας, η γυναικεία φωνή αναδεικνύεται σε ακαταμάχητο ύμνο για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη.
Είναι η φωνή που ανυψώνεται πάνω από τον πόνο και την αδικία, καλώντας όλους να ενωθούν στον αγώνα για έναν κόσμο όπου η αξία κάθε ανθρώπου αναγνωρίζεται και γίνεται σεβαστή. Σε αυτόν τον χορό της ανισότητας και της αγώνας, η φωνή των γυναικών συχνά χάνεται στον ανεμοστρόβιλο της ανομοιομορφίας και της αδιαφορίας. Είναι η φωνή που φέρει τα ίχνη της αγωνίας και του πόνου, αλλά πολλές φορές ακούγεται σαν αδύναμη ουράνια φωνή στον κορεσμένο ουρανό. Η κοινωνία πολλές φορές αδιαφορεί για την αντίληψη και την αναγνώριση των αναγκών και των δικαιωμάτων των γυναικών.
Είναι μια κοινωνία που προτιμά την άνεση της συνήθειας αντί της δυσκολίας της αλλαγής, παραβλέποντας τις αδικίες και τις ανισότητες που εξακολουθούν να υπάρχουν. Είναι εδώ που η φωνή των γυναικών αναδύεται ως φωνή της αλλαγής και της αντίστασης, καλώντας την κοινωνία να ακούσει και να δράσει. Είναι μια φωνή που δεν σιωπά, παρότι μερικές φορές αγνοείται ή απορρίπτεται.
Είναι η φωνή που ψιθυρίζει στην αυλή της ιστορίας, αλλά καλεί όλους να συνταχθούν μαζί της στον αγώνα για μια κοινωνία όπου κάθε φωνή ακούγεται και κάθε άνθρωπος αναγνωρίζεται και κερδίζει το σεβασμό, γιατί αποτελεί ιδιαίτερη προσωπικότητα.
Αριστέα Αδαμίδου
