Τα βασανιστήρια της 12χρονης συνεχίζονται (του Γιώργου Τσιάκαλου)
Έφεση ασκήθηκε πριν λίγες ώρες από την Εισαγγελία Εφετών Αθηνών για την αθώωση της μητέρας της "12χρονης από τον Κολωνό" (όπως πια την ονομάζουν τα ΜΜΕ).
Οι δικηγόροι του αρχιβιαστή άσκησαν έφεση κατά της καταδίκης του, που επέφερε αυστηρή ποινή (σε αντίθεση με την πρόταση της εισαγγελέως). Αναφαίρετο δικαίωμα του πελάτη τους.
Και τι επιθυμεί η εισαγγελέας; Δικαιοσύνη, της οποίας την απονομή παρεμπόδισαν, δήθεν, οι ένορκοι;
Αφήνω αναπάντητη την ερώτηση.
Ένα όμως το γνωρίζω πολύ καλά, από τις πολλές εμπειρίες μου με παιδιά: Με την πράξη της Εισαγγελίας ξεκίνησε πάλι ο εφιάλτης για το παιδί. Το φαντάζομαι αυτή τη στιγμή να κλαίει βλέποντας τον κόσμο να γκρεμίζεται γύρω της και να θεωρεί ότι αυτή η ίδια φταίει για όλα όσα βασανίζουν την μαμά της και την οικογένειά της.
Που να ξέρει, ότι στις περιπτώσεις, που ένα παιδί παθαίνει κάτι, ακόμη κι όταν σκοτώνεται, αν είναι από φτωχή οικογένεια, πάντα η μαμά του σέρνεται στα δικαστήρια και σαν όρνεα πέφτουν επάνω της, να την κατασπαράξουν οι εκπρόσωποι της Πολιτείας. Σιγά να μην αποδεχτούν αυτοί την -ισότιμη στα δικαστήρια- κρίση των εκπροσώπων της Κοινωνίας.
Αναρτώ ένα σχετικό μικρό κείμενό μου που δημοσιεύτηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο παιδαγωγικό ένθετο της Εφημερίδας των Συντακτών "Σκασιαρχείο".
--------------------------------
Για την δωδεκάχρονη, που γνώρισε όλη τη βία της κοινωνίας
«Σήμερα είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί επιτέλους η μαμά θα επιστρέψει στο σπίτι», ήταν τα πρώτα λόγια του παιδιού, όταν πληροφορήθηκε την αθωωτική απόφαση για τη μαμά της. Και πέταξε από τη χαρά της, λένε.
Δεν ήταν η ικανοποίηση για την καταδίκη των βιαστών της η πρώτη συναισθηματική αντίδραση αλλά ήταν η χαρά για την αθώωση της μητέρας της που την έκανε να μιλάει για την «πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής» της.
Το τραύμα, που τη συνοδεύει απ’ όσα πέρασε στα χέρια των εκμεταλλευτών του σώματός της, το γνωρίζουμε. Και το τραύμα που βίωνε από τη φυλάκιση της μητέρας της; Το βασανιστικό αίσθημα ότι αυτή φταίει για όσα περνάει η μαμά της; Η εμπειρία ότι για τις διωκτικές αρχές η ίδια είναι ψεύτρα;
Στο τελευταίο της μήνυμα είπε: «Πίστεψα ότι τελείωσαν οι εφιάλτες μου και ξαφνικά: Πού είναι η μαμά μου; Γιατί τη μαμά μου; Πού είναι τα αδέλφια μου; Πού είναι η οικογένεια μου; Γιατί με αφήσατε μόνη μου; Εγώ φταίω, εγώ φταίω που δε σας μίλησα νωρίς. Όχι η μαμά μου. Θέλω να σταματήσουν οι εφιάλτες μου εδώ. Τα Χριστούγεννα δεν με άφησαν ούτε τη μαμά μου να δω».
Και μετά, απευθύνθηκε στην «κυρία εισαγγελέα», στον «κύριο πρόεδρο», στους δικαστές και στους ενόρκους, και ζήτησε να την πιστέψουν, «ότι η μητέρα μου δε γνώριζε τίποτα από όλα αυτά, η μαμά μου είναι αθώα και θα το λέω συνέχεια μέχρι να το καταλάβουν όλοι».
Δεν το κατάλαβαν όλοι. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν τα θύματα είναι φτωχοί και κοινωνικά αδύναμοι, οι εισαγγελείς και οι δικαστές δύσκολα πιστεύουν και δύσκολα καταλαβαίνουν, έτσι έγινε κι εδώ.
Αλλά οι εκπρόσωποι της κοινωνίας, οι ένορκοι, σε πίστεψαν παιδί μου, και ήταν αρκετοί για να σε κάνουν να πετάξεις από τη χαρά σου. Κι εμείς, αυτοί τους οποίους εκπροσωπούσαν οι ένορκοι, να ξέρεις, ότι θα είμαστε πάντα κοντά σου, ποτέ ξανά δεν θα σε αφήσουμε μόνη.
Γιώργος Τσιάκαλος
