Μαρία Παπαγεωργίου: «Η τέχνη που εξαργυρώνεται μέσα στα χρόνια, έχει μεγάλο δρόμο και πολύ σκάψιμο»
Η Μαρία Παπαγεωργίου, μιλάει στον Χρήστο Τζίφα και στο Rosa.gr με αφορμή το αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο την Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου
στο Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου.
ΠΗΓΗ: www.rosa.gr
Η Μαρία Παπαγεωργίου, η σπουδαία αυτή ερμηνεύτρια, ετοιμάζεται για ένα ακόμα συγκινητικό ταξίδι στο έργο του Θάνου Μικρούτσικου. Στην πραγματικότητα, επιστρέφει την Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου στο Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου, με μια παράσταση που αγαπήθηκε και καταχειροκροτήθηκε όπου κι αν παρουσιάστηκε. Έχει διαλέξει και με το δικό της μοναδικό τρόπο θα παρουσιάσει 17 «Ταπεινά ρέκβιεμ για το μέλλον», από τη δισκογραφία του Θάνου Μικρούτσικου, με μοναδικό κριτήριο την αγάπη της στο έργο του, αλλά και την πίστη της πως τα τραγούδια αυτά αφορούν τη γενιά της και όλες όσες έπονται. Με αφορμή λοιπόν αυτή τη σπάνια συναυλία που έρχεται, η Μαρία Παπαγεωργίου, μας μίλησε για αυτό το μουσικό ταξίδι αλλά και όλη της τη μουσική και προσωπική διαδρομή ως σήμερα.
«17 Ταπεινά ρέκβιεμ για το Μέλλον»: Πώς έγινε αυτή η επιλογή; Ποια διαδρομή ακολούθησες;
Σχεδόν όλη η ιδέα της παράστασης ξεδιπλώθηκε μπροστά μου μετά την ακρόαση του δίσκου «Εμπάργκο». Ο τίτλος του Άλκη Αλκαίου «Ταπεινό ρέκβιεμ για το μέλλον», μαζί με το εναρκτήριο τραγούδι «Τους προβολείς στήσε», με έκαναν να νιώσω τη σύνδεση που είχα με το έργο του Θάνου Μικρούτσικου, να βρω τον καλλιτεχνικό λόγο αυτής της παράστασης . Μέχρι να συντελεστεί αυτή η στιγμή, αυτή η αξίωση μέσα μου, δεν προχωρώ σε καμία πραγματοποίηση, είτε συναυλιακή είτε δισκογραφική.
Είναι μεγάλο το βάρος, όταν καταπιάνεσαι με υλικό τόσο μεγάλων συνθετών ή έχει μέσα ανακούφιση;
Η πρώτη προσέγγιση είναι πάντα ανακουφιστική και τιμητική. Το να ξεκινά μια καλλιτεχνική πρόταση από τους ίδιους τους δημιουργούς ή την οικογένειά τους, δημιουργεί μέσα μου μια πρώτη επιδοκιμασία. Στη συνέχεια φυσικά έχεις το άγχος να ανταποκριθείς στις προσδοκίες, να ικανοποιηθεί το εγώ σου δημιουργικά, να ικανοποιηθούν οι ίδιοι και να ευχαριστηθεί ο εκάστοτε αποδέκτης/ακροατήριο. Νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι αυτό που σου είπα πριν, να βρεις μέσα σου τον βαθύ λόγο που θέλεις να κάνεις κάτι και να δουλέψεις πολύ σε όλα τα επίπεδα. Εγώ θέλω, ακόμα κι αν δεν αρέσει αυτό που κάνω, να σέβονται αυτό που κάνω.
Είναι δύσκολος ο δρόμος που έχεις διαλέξει σε επίπεδο ρεπερτορίου;
Πολύ. Δεν είναι ικανός να συντηρήσει το επόμενο όνειρο. Ζούμε σε μια μικρή χώρα. Πολλές φορές νιώθω ότι η εξέλιξη μου είναι αργή, άλλες φορές κοιτώ πόσοι εγγεγραμμένοι μουσικοί υπάρχουν και πως μόνο μια χούφτα από αυτούς επιβιώνουν από την τέχνη και εξελίσσονται και καλλιτεχνικά και νιώθω πολύ ευγνώμων που τα κατάφερα.
Πότε κατάλαβες ότι η μουσική που κάνεις αφορά πολύ κοσμο;
Δεν το έχω καταλάβει ακόμα.
Ως γυναίκα νέα καλλιτέχνης, στο χώρο της μουσικής, ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα;
Είμαι από τις τυχερές περιπτώσεις που δεν έχω υποστεί κάποια έμφυλη ή σωματική βία. Ποτέ δεν ένιωσα να μου ανοίγει ή να μου κλείνει μια πόρτα λόγω φύλου. Νομίζω αυτό φαίνεται. Το δύσκολο με το να είσαι γυναίκα μουσικός, ενεργή τη νύχτα και με συνθήκες μεγάλης πλέον ανασφάλειας, είναι αν αντέχει το σώμα μας και η ιδιαίτερη ψυχοσύνθεσή μας να αντέξει όλη αυτή τη θυσία που θα επιβαρύνει εντόνως και την προσωπική μας ζωή.
Μεγάλες προσωπικότητες του τραγουδιού, όπως η Τάνια Τσανακλίδου, εκφράζουν το θαυμασμό τους για σένα σε κάθε ευκαιρία. Εκτός από αυτό, έχεις νιώσει και αμφισβήτηση;
Το μεγαλύτερο δώρο που έχω λάβει τα τελευταία χρόνια, είναι η αγάπη των ανθρώπων που θαύμασα και θαυμάζω. Η μεγαλύτερη μου νίκη ήταν να έχω αυτήν την οικογένεια. Αυτοί οι άνθρωποι, με τον τρόπο που με κοιτούν και με πιστεύουν, με το πώς ανοίγουν την πόρτα τους, με συγκινούν βαθειά, με κάνουν να μη το βάζω κάτω.
Θέλω να μου πεις τι έχει αφήσει η επαφή σου με το υλικό και τον ίδιο το Μίκη Θεοδωράκη; Τι άφησε σε αυτό που είσαι σήμερα;
Αυτό ακριβώς που σου είπα, να μη φοβάμαι. Δεν θα ξεχάσω μία σκηνή που την έζησα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο δυο φορές, μια με τον Μίκη Θεοδωράκη στο σπίτι του και μια με την Τάνια Τσανακλίδου όταν την πρωτογνώρισα έξω από ένα θέατρο που έπαιζε. Καθώς είχα γυρίσει για να φύγω, με φώναξαν δυνατά «Μαρίααααα!», μου κούνησαν το δάχτυλο σαν να λένε «πρόσεχε παιδί μου» και μου είπαν την ίδια φράση: μη φοβάσαι, θα θελήσουν να σε κάνουν όπως τους βολεύει, εσύ μη φοβάσαι, προχώρα όπως ξέρεις.
Μιλάς δημόσια για ένα ζήτημα ψυχικής υγείας που αντιμετωπίζεις, που οδήγησε και σε ένα βιβλίο με τίτλο «Μια χαραμάδα πανικού». Το άνοιγμα αυτό, ήταν η αρχή της λύσης;
Η αγχώδης διαταραχή, με ταλαιπωρούσε για περισσότερα από δέκα χρόνια. Το βιβλίο το εξέδωσα για να μοιραστώ την εμπειρία μου, όταν ήμουν ήδη καλύτερα . Θέλησα να είμαι με αυτόν τον τρόπο κοντά στις χιλιάδες ανθρώπων που υποφέρουν. Ανοιχτά. Όχι για να τους δώσω λύση, αλλά για να πιστέψουν ότι υπάρχει. Ακόμα και σήμερα, ακόμα και μετά την εξάντληση της τρίτης έκδοσης του βιβλίου, ο τρόπος που κοιταζόμαστε στα μάτια και αγκαλιαζόμαστε με αυτούς τους ανθρώπους είναι βαθιά συγκινητικός. Λυπάμαι που η μοναξιά και ο φόβος που έχει κατακλύσει τις ψυχές μας επιδεινώνει αυτές τις παθήσεις, όσο περνούν τα χρόνια.
Τι θα έλεγες στα νέα παιδιά που θέλουν να ξεκινήσουν τώρα στο χώρο της μουσικής και να είναι η δουλειά τους; Γίνεται ή απλά τυχαίνει;
Το μόνο που θα έλεγα είναι ότι σίγουρα δεν τυχαίνει απλά. Μπορεί να τύχει μια στιγμιαία μεγάλη επιτυχία. Η τέχνη που εξαργυρώνεται μέσα στα χρόνια, έχει μεγάλο δρόμο και πολύ σκάψιμο. Πώς θα σκάψει ο καθένας το δρόμο ακριβώς δεν ξέρω. Ξέρω μόνο, πως αν δεν αφιερώνουμε εργατοώρες καθημερινής μελέτης, όπως ο αγρότης φροντίζει κάθε μέρα τα χωράφια του, τότε ουσιαστικοί καρποί δεν βγαίνουν.
Βάλε μας στον κόσμο της συναυλίας που έρχεται. Τι θα ακούσουμε και γιατί;
Νομίζω σε αυτήν τη συναυλία πρέπει να έρθει κάποιος, να τη δει με αρχή, μέση και τέλος. Θέλω να το βιώσει κάποιος ως εμπειρία και όχι ως μια παράσταση αφιέρωμα στον Θανο Μικρούτσικο. Δεν έχει νόημα να απομονώσει κανείς κάτι, αξίζει πιστεύω να λειτουργεί η παράσταση συναισθηματικά ως σύνολο.
ΠΗΓΗ: www.rosa.gr
