Δολοφονίες γυναικών: Ο ένοχος έχει όνομα!
Οι νέες δολοφονίες γυναικών από νυν και πρώην συντρόφους τους προστίθενται σε μια μακρά «αλυσίδα» τέτοιων αποτρόπαιων περιστατικών, και αναδεικνύουν για μια ακόμα φορά
την απουσία ουσιαστικής στήριξης από το κράτος στις γυναίκες – θύματα και στα παιδιά τους.
Η δολοφονία της 43χρονης στο Αγρίνιο από τον πρώην σύντροφό της την περασμένη Δευτέρα και η κατάληξη, την ίδια μέρα, της 41χρονης από την Πάτρα η οποία μαχόταν για τη ζωή της μετά την άγρια κακοποίησή της από τον πρώην φίλο της, κατακλύζουν τη δημοσιότητα και γίνονται βορά στη δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας, ή αντιμετωπίζονται από τη σκοπιά της ατζέντας του δικαιωματισμού, χωρίς να θίγονται στο ελάχιστο οι πραγματικές κοινωνικές – οικονομικές αιτίες και οι ένοχοι. Κυρίως, χωρίς να θίγονται τα βάθρα του σάπιου συστήματος της πολύμορφης βίας και της εκμετάλλευσης, που στους κόλπους του αναπαράγονται η ανισοτιμία των γυναικών και οι κάθε είδους οικονομικοί και κοινωνικοί καταναγκασμοί, που εμποδίζουν τα θύματα να βρουν διέξοδο σωτηρίας.
* * *
Οι ευθύνες του κράτους και της κυβέρνησης είναι τεράστιες, καθώς αποδεικνύεται ότι κανένα από τα πολυδιαφημισμένα μέτρα της «ύστατης ώρας» δεν αποδίδει από τη στιγμή που δεν υπάρχει ένα ολοκληρωμένο κρατικό σχέδιο και δίκτυο προστασίας αυτών των γυναικών και των παιδιών τους. Ακόμα κι όταν τα θύματα ζητούν βοήθεια, είτε αντιμετωπίζονται ως «συνήθη περιστατικά» από τις αρχές είτε δεν βρίσκουν τη στήριξη που έχουν ανάγκη.
Δίπλα σ’ αυτά, η Δικαιοσύνη κινείται με ρυθμούς χελώνας, με αποτέλεσμα οι κατηγορούμενοι για κακοποιητικές συμπεριφορές να παραμένουν ελεύθεροι μέχρι το κακό να γίνει ανεπίστρεπτο. Καμία σχέση δηλαδή με την ταχύτητα με την οποία κινείται ο κρατικός μηχανισμός όταν υπερασπίζεται τα επιχειρηματικά συμφέροντα.
* * *
Η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα σηκώνουν κουρνιαχτό για την αποτελεσματικότητα ή όχι του «panic button», για την πλημμελή εκπαίδευση του προσωπικού της αστυνομίας (αφού ο προσανατολισμός της είναι άλλος, ενάντια στον λαό και τους αγώνες του), τα «λάθη» και τις καθυστερήσεις της Δικαιοσύνης. Ομως, όλοι όσοι κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα μοιράζονται την ευθύνη για το γεγονός ότι υπάρχουν ελάχιστες δομές για να στηρίξουν τις κακοποιημένες γυναίκες. Τόσες όσες επιτρέπουν η «δημοσιονομική σταθερότητα» και οι «αντοχές της οικονομίας», στο όνομα των οποίων πίνουν νερό όλες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα…
* * *
Στον αντίποδα αυτής της άθλιας κανονικότητας, το ΚΚΕ αναδεικνύει ότι πέρα από την ανάγκη αυστηροποίησης της ποινικής μεταχείρισης των δραστών, με βάση το κίνητρό τους, αυτό που επείγει είναι να μπουν στο στόχαστρο της εργατικής – λαϊκής πάλης και των διεκδικήσεων όλοι εκείνοι οι παράγοντες που αφήνουν τις γυναίκες εκτεθειμένες στην ανασφάλεια και στη βία. Η πραγματική προστασία των γυναικών από την πολύμορφη βία, αλλά και των παιδιών και των εφήβων, απαιτεί ένα εκτεταμένο δίκτυο δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών, στελεχωμένων με ειδικευμένο προσωπικό με μόνιμη και σταθερή δουλειά, με επαρκή κρατική χρηματοδότηση, χωρίς καμία εμπλοκή Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων ή διαφόρων φιλάνθρωπων.
Κ. Κ.
Πηγή: Ριζοσπάστης
